Thebluez

Γειά χαραντάν ωρέ μόρτες και μόρτισσες! Απαραίτητο φρεσκαρισματάκι μνήμης στο λεπτό! Είμαι εγώ αυτή που πριν λίγες μέρες έγραφα για το πολυπόθητο και πολυαναμενόμενο ετεροχρονισμένο μας Πάσχα, μία βδομαδίτσα μετά το Ορθόδοξο, έχοντας πλέον μείνει τρεις και ο κούκος στο νησί και όντας σε καλό δρόμο διακοπής ηρεμιστικών! Μία βδομαδίτσα, τι μπορεί να πάει στραβά; (Ε, από πού ακούστηκε αυτός ο γέλωτας; Σπούκι.) Είμαι εγώ που έβλεπα στον ύπνο μου ξεροψημένη πετσούλα, τραγανό γυράκο, λουκουμάκι κοκορετσάκι, τουρμπέισιον τζατζικέισιον, παστουρμαδόπιτες, μανιταρόπιτες, παπαρόπιτες, γλυκά, πολλααααααά γλυκά και έτρεχε το σαλάκι ποτάμι στη μασχάλη του Superhub. Που πίστευα ότι θα πετύχαινε το σχέδιο «Unleash the toddler στην αυλή να ξεχαρμανιάσει με τα φιλαράκια και πιες μπίρα μέχρι να σκάσεις και να πλαντάξεις». Χα!

Πιστεύω στη γκαντεμιά, ναι. Φίλη κολλητή με την ζήλεια, την κακή ενέργεια, τον ανάδρομο Ερμή, τη μαυρογατίαση, την άστατη και απρόβλεπτη σεξουαλική ζωή του Δία, τις σαύρες, και τη διεστραμμένη αίσθηση του συμπαντικού χιούμορ.
Λάτρης της πρόληψης, φροντίζω να ακολουθώ τους βασικούς κανόνες ξορκισμού της προαναφερόμενης λέξης από Γ, αποφεύγοντας τους πτυχιούχους γρουσούζηδες, κάνοντας χαμηλόφωνα σχέδια, τα οποία ακούν σε αποκλειστικότητα οι 14 φωνές στο κεφάλι μου, έχοντας πάντα στη καβάτζα b-z plans, σκόρδα παντού, δεν ανοίγω ομπρέλες indoors, δε περνάω κάτω από ανοιχτές σκάλες, κουβαλάω πάντα λίγο αλάτι μαζί μου, απαραίτητο Μαυρογιαλούρικο αυτοφασκέλωμα συνοδεία τριπλού αυτοφτυσίματος κόρφου και πάντα μετά από κάποια ριψοκίνδυνη κουβέντα ανακοινώνω στους συνδαιτυμόνες μου την επιθυμία μου να φάω ΣΚΑΤΑ εις τριπλούν βεβαίως βεβαίως, μη ξεχνιόμαστε.

Να στο πω απλά! Αν κάτι το γουστάρω τρελά και το περιμένω σαν λυσσασμένη, δε το μελετάω ρε φίλε, τη λέξη από Γ μου μέσα. Και δε το κοινοποιώ σε χιλιάδες κόσμο πριν την Ώρα Μηδέν! ΠΟΤΕ! ΝΟΜΟΣ! Ουπς! Ζοοοοοοονκ! Busted sucker! Να, πάρ’ τα και με τα 20 δάχτυλα, που να μη σου ξαναβγεί κριθαράκι στον αιώνα τον άπαντα.

Φέτος μετράω το τέταρτο Πάσχα μου ως μαμά, μαμά, μαμά, μαμααααααααααά!
Την πρώτη χρονιά η μικρή λεχουδάκι, Κριαράκι ζόρικο βλέπεις! Αυλή με φίλους, θηλασμός, μπίρα χωρίς αλκοόλ, θηλασμός, κοιμήθηκε το μωρό, πετσούλουα ουα ουα ουα, θηλασμός, άστο ρε παιδί μου τράβα σπίτι, φτάνουν τα 15 λεπτά που είδες κόσμο, του χρόνου θα είναι καλύτερα! Χα!

Τη δεύτερη χρονιά, κενό. Δε θυμάμαι τίποτα σου λέω. Να είχα πέσει πουθενά αναίσθητη από την κούραση και να μου το κρύβουν; Πρώιμα σημάδια Αλτζχάιμερ; Θα το γκουγκλάρω, όλο και κάτι θα βρω!

Την τρίτη χρονιά, psycho mama! Εφιαλτικός χειμώνας με πάρτι ιώσεων, αντιβιώσεις, νοσοκομεία. Από τέλος Φεβρουαρίου και μετά, ένιωθα το γκούχου να ‘ρχεται πριν καν βήξει ο εκάστοτε φορέας μικροβίων και έσπαγα το ρεκόρ του Μπολτ. Πρωινό δικού μας πασχαλινού φαγοποτίου, η κλασική αυλή! «Καλημέρα παιδιά! Καφεδάκι έχουμε;; Ααααα τι καλά, όλα τα παιδάκια!!» «Καλημέρα Ρά –γκουχου γκουχου – νια! Βρε πως μεγά – γκουχου γκουχου – λωσε έτσι η μικρή;» Βζαααααααάουουουουουννννννν!! «Μήπως είναι πουλί;» «Μήπως είναι αεροπλάνο;» «Όχι, όχι είναι η σούπερ psycho mama!!!» «Στάσου μύγδαλα, να πάρεις το τάπερ με τ’ αρνί!» Ανάσες. Του χρόνου θα είναι καλύτερα! Χα!

Και αισίως φτάνουμε στην τέταρτη χρονιά, δις γίαρ! Έχουμε βγάλει έναν καλό σχετικά χειμώνα με τη μικρή, ακολουθώντας νέα στρατηγική, σκληροπυρηνική. Αισιόδοξα τα πράγματα. Τολμάς να ονειρεύεσαι. Λες φέτος να ξεκοιλιαστώ; Και να μπεκρουλιάσω; Όπως τότε; Μαζί με άλλους ανθρώπους; Και αν σου κάτσει; Και εκεί φίλε μου, χάνεις το παιχνίδι. Αρχίζεις να το συζητάς, να κάνεις σχέδια, να είσαι μία Daredevil! Φάουλ και κόκκινη! Έπαιξες και έχασες!

Κυριακή του Θωμά το event! Σάββατο απόγευμα «μαμά με πονάει ο λαιμός μου.» Σκέφτεσαι «Δε το άκουσα αυτό, έχω παραισθήσεις από την πείνα.» Εννοείται ότι όλη την εβδομάδα βελάζεις για να Χανιμπαλιστείς τη Κυριακή. Για καλό και κακό, αλυσοδένεις παιδί, παίρνεις χωνί και τουλάχιστον ένα λίτρο φυσιολογικός ορός στο κάθε ρουθούνι. Πέφτεις για ύπνο και κάνεις μετά από 25 χρόνια την προσευχή σου, αφού πρώτα έχεις ποστάρει την αντίστροφη μέτρηση. Κυριακή 3:20 π.μ. «Μαμααααααααααά γκουχου γκουχου, δε μπο – γκουχου γκουχου – ρώ να καταπιωωωωώ, μ α μ α α α αααααά πο –γκουχου γκουχου – νάωωωω….» 38.0ᵒ… Sure… Αισθάνεσαι ένα πράγμα σαν τον «Τσάντλερ» από τα «Φιλαράκια» κάθε φορά που πετύχαινε την «Τζάνις». Ναι. Νάτο, έρχεται. Νευρικό τικ του δεξιού οφθαλμού, πόσο μου είχες λείψει.. Κάτσε, βολέψου. Ω, τι βλέπω; Έφερες και φιλαράκι μαζί; Να κεράσω κάτι αγαπητό στράβωμα αριστερού χείλους; Μα, έλα μη ντρέπεσαι, μια οικογένεια είμαστε, το ίδιο άσπρο πουκαμισάκι θα μοιραστούμε βρε ατιμούτσικο.

Κυριακή του Θωμά, 10:30 π.μ. Η κλασική εικόνα. Παντού μυξομάντηλα, χαμομήλια με μέλι, γάλατα με μέλι (είχες ετοιμάσει τηγανιά κοτόπουλο με μουστάρδα και μέλι να τρατάρεις, είπαμε συμπαντικό διεστραμμένο χιουμοράκι), θερμόμετρα, κυκλοφορείς με τη γνωστή Τίνα Τέρνερ κόμμωση κρατώντας και στα δύο χέρια γεμάτες σύριγγες με φυσιολογικό ορό, δε μπορεί κάπου θα την στριμώξεις. Ξεχνάς Facebook. Επικίνδυνα ποσταρίσματα, η πίεση σε οριακές τιμές.

15:30. Τελειωτικό χτύπημα. Καταφτάνει στο σπίτι το γνωστό κρύο πια ταπεράκι. Γουάιιιιιι Γκαντ; Γουάιιιιι μιιιιι;
21:00. Τελειώνω αυτό το κείμενο. Να στείλω ευχές σε Γιώργηδες, NOT!
Του χρόνου θα είναι καλύτερα! Χα!

Υ.Γ. Ρε σεις, τον Γιωργάκη τον βρήκατε τελικά;

Ράνια Γεννατά