– Θα πάω να κάνω Ζούμπα!
– Χαχαχαχαχαχα!! Τι θα κάνεις λέει;;;
– Θα κάνω Ζούμπα!
– Δεν κάνεις κανένα μουσακά καλύτερα;
– Γιατί; Δεν μπορώ να κάνω Ζούμπα εγώ δηλαδή;
– Βρε αν τα κάνεις εσύ αυτά θα σκορπίσεις!
– Γιατί;;; Δεν έχω εγώ καλή φυσική κατάσταση; Εγώ που κυνηγάω όλη μέρα όχι ένα αλλά ΔΥΟ θερία; Δεν έχω εγώ αντοχή; Εγώ που ανεβαίνω την σκάλα πετώντας; (Τσούρλους πετώ του φεγγαριού και μου τσι στέλνει πίσω). Δεν έχω εγώ τον ρυθμό μέσα μου; (τον ποιο;) Εγώ που έκανα τοοοσα χρόνια (τέσσερα) μπαλέτο; Τι κι αν έχουν περάσει καμιά εικοσπενταριά από τότε; Το σώμα δεν ξεχνά! (μωρέ αλτσχάιμερ στο φουλ έχει) Θα πάω!
Ο παραπάνω εσωτερικός διάλογος έλαβε χώρα μέσα στο κεφάλι σου την περίοδο που συνειδητοποιείς (λίγο καθυστερημένα) ότι ήρθε το καλοκαίρι. Και τι κάνει κάθε κοιλιόδουλος που σέβεται τον εαυτό του κάθε χρόνο τέτοια εποχή; Δίαιτα! Α να γεια σου! Αλλά μόνη της κι αυτή η έρμη η δίαιτα τι να σου κάνει; Σταγόνα στον ωκεανό! Θέλει και λίγο σπρώξιμο το πράγμα. Και ψάχνοντας σου έρχεται στο μυαλό η Ζούμπα. (έχεις κάτι ιδέες όμως κι εσύ ώρες ώρες!) Εντάξει πάμε και βλέπουμε!
Πρώτο μάθημα.
Η δασκάλα ένα κοριτσάκι γλυκύτατο μες την καλή χαρά και την τρελή ενέργεια (μα πραγματικά τι πίνουν;;). Ξεκινάς… Αλλού ο παπάς αλλού τα ράσα του! Δεξιά δείχνει η δασκάλα, αριστερά πας εσύ. Αυτό το πρόβλημα με τον προσανατολισμό δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ! Τρία πηδηματάκια δείχνει η δασκάλα, στο ένα έχει τρανταχτεί ο εγκέφαλος, ζαλίζεσαι.
Αμ εκείνος ο ρυθμός που έλεγες ότι έχεις μέσα σου; Ούτε μέσα σου, ούτε έξω σου, ούτε καν παραδίπλα σου! Κανένα από τα τέσσερα χρόνια μπαλέτου δεν φαίνεται πουθενά επάνω σου. Κρίμα τα λεφτά και τα δάκρυα της μάνας σου στις παραστάσεις! Κανένας ρυθμός, κανένας συντονισμός, καμία χάρη! Σα να πατάς σταφύλια.
Η δασκάλα δείχνει τρεις κινήσεις μαζεμένες. Μπουρδουκλώνεις τα πόδια σου, στο τσακ δεν πέφτεις κάτω. Το σώσαμε! Έχεις κατουρηθεί στο γέλιο.
Κουνάμε λέει κυκλικά τους γοφούς. Νταααξει αυτό το ‘χεις! Τόσα χρόνια τσιφτετέλια, τόσες πίστες! Χάρηκες που επιτέλους κάνεις κάτι σωστά.
Έχει αλλάξει το θέμα κι εσύ εκεί, ακόμα τον κώλο σου κουνάς!
Θα αλλάξουμε λέει τραγούδι. Ναι, να σου πω κοπελιά, πιάσε ένα συρτό!
Βάζει ένα λάτιν. Δεν βάζεις τη Παπαλάμπρενα καλύτερα;
Έχεις κοκκινίσει έχεις ιδρώσει, έχεις λαχανιάσει, λογικά ετοιμάζεσαι για το πρώτο σου έμφραγμα, όμως εκειιιι δεν μασάς! Συνεχίζεις να κουνιέσαι σαν το ξεβιδωμένο και το απολαμβάνεις κιόλας! Και γελάς. Γελάς πολύ!
Ένα δύο τρία βήματα πίσω και τινάζουμε τα χέρια στα πλάγια, σα να στεγνώνεις το μανό ένα πράγμα, και στο καπάκι στροφή με μια κίνηση αιλουροειδούς. Οκ, κάπου εκεί έφυγαν τουλάχιστον δύο πλευρά από τη θέση τους. Κάποια στιγμή σ’ έχει πάρει χαμπάρι η δασκάλα και σου λέει αν ζορίζεσαι να κάνεις μόνο τα πόδια. Ότι τι, περίμενε να συντονίσεις χέρια – πόδια ας πούμε; Καλό! Δείχνει το ένα βήμα μετά το άλλο, κινείται εξαιρετικά γρήγορα, πού να προλάβεις εσύ που μέχρι να κουνήσεις το ένα πόδι έχει βρωμίσει τ’ άλλο!!
Όμως έχεις πωρωθεί, δεν σταματάς με τίποτα. Σκύβει η δασκάλα να δέσει τα κορδόνια της, σκύβεις κι εσύ. Τόση αφοσίωση λέμε! Κατά τα άλλα δεν κάνεις καμία απολύτως σωστή κίνηση. Εξακολουθείς να πατάς τα σταφύλια. Όλα στον δικό σου ρυθμό και με τον δικό σου τρόπο. Αλλά δεν σε νοιάζει!
Τελειώνει το μάθημα. Ρωτάει η δασκάλα πως σου φάνηκε. Η απάντηση είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου. “Μια χαρά” λες, και ούτε εσύ δεν σε πιστεύεις! Παρ’ όλα αυτά θα ξαναπάς… Ναι. Γιατί έχεις και θράσος!
<p