2013. Η τελευταία χρονιά που πήρα άδεια για να κάνω διακοπές τον Αύγουστο, όταν ακόμα ζούσα και εργαζόμουν στην Αθήνα. Μέχρι τότε αυτόν το μήνα τον είχα συνδέσει κλασικά με το «Πωωωωωω τι Παράδεισος φίλε η Αθήνα τον Αύγουστο», «Πωωωωωωω ρε φίλε θέσεις πάρκινγκ τον Αύγουστο», «πίστεψέ το, ένα τέταρτο Καλλιθέα Μαραθώνας φίλος ανήμερα της Παναγίας», «δια-δια-διακοπεεεεεέςςςςςς οε οε οε», αυγουστιάτικο φεγγάρι, μαυριστική μαρμελάδα και ταμ ταμ ταμ, ξενύχτια, «μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι λυπητερό…», σφηνάκια, σίγμα έψιλον ξι, «δε θεεεεεεεεεεεεεέλω να γυριιιιιιιιίσωωωωωω πιιιιιίσωωωωω», «πωωωωωωω πάλι ζούγκλα η Αθήνα», «άιντε καλό χειμών… μη βαράτε ρεεεεε….».
2017. Ο τέταρτος Αύγουστος που με βρίσκει μόνιμη πλέον κάτοικο επαρχίας. Νησιού. Κοσμοπολίτικου νησιού. Σχιζοφρενικά κοσμοπολίτικου νησιού.
Κάθε επάγγελμα έχει συνήθως μία ή και περισσότερες δύσκολες περιόδους. Οι πωλητές την περίοδο των εκπτώσεων, των εορτών και των απογραφών. Οι λογιστές την περίοδο των φορολογικών δηλώσεων. Οι οικονομικοί αναλυτές κάθε τρίμηνο με τα οικονομικά αποτελέσματα των εταιριών. Έτσι και οι ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις τον Αύγουστο.
Το νησί μας είναι σχετικά μικρό, όμως με αρκετούς μόνιμους κατοίκους, γύρω στους 4.000. Και έτσι παρόλο που είναι ένας ιδιαίτερα δημοφιλής τουριστικός προορισμός, υπάρχουν αρκετά επαγγέλματα που δεν συνδέονται με τον τουρισμό, τα οποία καλύπτουν τις ανάγκες αυτών. Κυρίως όμως το νησί ζει από τον τουρισμό, τόσο από τον ελληνικό όσο και από τον ξένο. Και όλοι ελπίζουν η νέα σεζόν να μην είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Και όλοι ελπίζουν να βουλιάξει το νησί από κόσμο. Και όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι, ανεξαρτήτου επαγγέλματος τρέμουν το όνομά του. ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ.
Ξαφνικά όλοι ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σκοινί στα όρια της παραφροσύνης. Από τη μία χαιρόμαστε που από 4.000 γίναμε 4.000.000.000.000 και δουλεύουν οι επιχειρήσεις και ζήτω και γιούπι, από την άλλη όμως η πλειοψηφία έχουμε μείνει χωρίς νύχια αφού τα έχουμε αφήσει στους τοίχους των σπιτιών μας όταν σβήνουμε καρτερικά κάθε μέρα που περνά στα ημερολόγια που έχουμε σκαλίσει σε αυτούς. Ο παράδεισος του νησιού από Σεπτέμβριο μέχρι Ιούλιο σε πρόγραμμα ανταλλαγής Erasmus με την κόλαση των πόλεων. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΟΚ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ.
Ξαφνικά το νησί μετατρέπεται σε μία τεράστια ντισκομπάλα, αν αναλογιστεί κανείς πόσα ζευγάρια μάτια γυαλίζουν. Φίλοι, συγγενείς, γείτονες φιλιούνται σταυρωτά και δίνουν ραντεβού από Σεπτέμβρη. Είμαστε πολλοί βέβαια που ζούμε επικίνδυνα και συνεχίζουμε να πηγαίνουμε σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, παραλία. Ειδικά όσοι έχουν και μικρά παιδιά, τα οποία έχουν αγγίξει ταβάνι δαιμονοποίησης, τρωγοκωλίασης, αναμενοκαρβουνίτιδας και θέλουν να είναι εκτός σπιτιού 24/7, έχουν αφήσει πίσω τους τα κοκτέιλ ηρεμιστικών και πλέον είναι στο στάδιο επιβίωσης με καθημερινές ολιγόλεπτες θεραπείες με ηλεκτροσόκ.
Και σε καλούν να πας σε πάρτυ. Σε παιδικό πάρτυ. Στην άλλη άκρη του οικισμού του νησιού. Το πιτσιρίκι το περιμένει πως και πως. Ξέρεις πως αν τολμήσεις να του πεις μήπως να μην πάτε γιατί έξω στους δρόμους κυκλοφορούν Νάζγκουλ, Ουρούκ Χάι και ο Νταρθ Βέιντερ αυτοπρόσωπος, θα σου κάνει καταγγελία για κακοποίηση ανηλίκου αφού πρώτα χτυπηθεί σε κάθε γωνία και έπιπλο του σπιτιού τηρώντας πιστά τα βήματα ενός επιτυχημένου temper tantrum.
Το παίρνεις απόφαση. Στέλνεις μήνυμα σε οικοδεσπότες «Ξεκινάμε, αν αργήσουμε, ψάξτε μας.». Γράφεις τη διαθήκη σου. Πας από τους πάνω δρόμους. Πας σαν κότα. Σταματάς αν έχεις στοπ. Σταματάς αν δεν έχεις στοπ. Σταματάς έξω από αυλόπορτες. Σταματάς μπροστά από τα σκουπίδια. Και φτάνεις σε διασταύρωση. Ξεροκαταπίνεις. Ιδρώνεις. 4 μηχανάκια. 2 στοπ. Σταματάμε όλοι. Κοιταζόμαστε. Βλέπεις τον τρόμο στα μάτια όλων. Ποιος ξέρει από πόσες «Ο Χάρος βγή-βγήκε παγανιά» καταστάσεις επιβίωσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ακούγεται μουσική γουέστερν. Τα δάχτυλα τρίβονται νευρικά στο τιμόνι. Ξαφνικά με μία κίνηση ματ κάνουν όλοι ταυτόχρονα νόημα στους υπόλοιπους να περάσουν πρώτοι. ΣΟΚ. Τι έγινε ρε παιδιά;; Λιώνουμε όλοι στα γέλια. Σβήνουμε όλοι μηχανές, κατεβαίνουμε, αγκαλιαζόμαστε, συστηνόμαστε, φέις φρεντ ρικουέστς, τραγουδάμε όλοι μαζί «υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θεεεεεεέλουυυυμεεεε» από Α.Μ.Α.Ν., πετάγεται ξαφνικά και η Μαρίνα Σάττι και αρχίζουμε όλοι μαζί να χορεύουμε στο νέο της βιντεοκλίπ και μετά ξύπνησα και με θυμάμαι να βρίζω σε ακατάληπτα Αραμαϊκά έναν κόπανο που μου πετάχτηκε, που το μόνο στοπ που ξέρει είναι αυτό που τραγούδησε ο Καλλίρης στη Eurovision το ’87.
Και να ήταν μόνο αυτό. Βλέπεις ξαφνικά σύννεφο στον ουρανό και αρχίζεις τις φωτογραφίες και τα ζουμ, για να καταλάβεις αν είναι απλό σύννεφο ή καπνός, ενώ έχεις σχηματίσει ήδη το νούμερο της πυροσβεστικής στο κινητό. Δεν έχουμε παράπονο, πρώτη του μήνα, καυτό ποδαρικό, έβρεξε φωτιά στη στράτα μας. Ακούμε ελικόπτερο και ασπρίζουμε.
Όλοι καταλήγουν να τσακώνονται για τα σκουπίδια, για τις γόπες, για τη φασαρία, για τις λακκούβες, για τις γουρούνες, για το κυκλοφοριακό, για τις αποδείξεις, για την ακρίβεια, για την αισχροκέρδεια, για τους χώρους πάρκινγκ, για τη σειρά στο σούπερ μάρκετ, για την κρίση, για τον Τσίπρα, για τον Κούλη, για τους εμπρηστές, για τις φωτιές, για τον καιρό, για τα μελτέμια, για τα στοπ, για τα αυτοκινητάκια του γκολφ, για τους γόνους, για τον ανάδρομο Ερμή, για τον Ολυμπιακό. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε. Ναι. Αμέρικαν μπαρ.
Παιδιά, πάμε ανάσες όλοι μαζί. Αύγουστος είναι, θα περάσει. Έναν καφέ την ημέρα. Και με τη ρέγουλα τα ηρεμιστικά. Να φτάσουν για όλους, ναι; Και μη ξεχνιόμαστε, να συντονιστούμε όλοι παρέα να το γυρίσουμε ταυτόχρονα στη φθινοπωρινή γκρίνια από Σεπτέμβρη. Και φυσικά ραντεβού να κλάψουμε όλοι παρέα όταν λάβουμε τον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς..