Thebluez

Σήμερα θα σου πω για έναν άνθρωπο που αν τον γνωρίσεις πραγματικά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον αγαπήσεις. Έναν άνθρωπο που έχει βρει το νόημα της ζωής. Που ξέρει πώς να είναι καλά. Που ξέρει να εκτιμά τα καλά της ζωής, τα απλά, τα όμορφα, χωρίς να ζητάει πολλά.

Μα πιο πολύ, ξέρει να εκτιμά τα καλά των ανθρώπων. Ξέρει να σέβεται τις ιδιαιτερότητες και τις παραξενιές του καθενός και να μην τον κρίνει για αυτές. Ξέρει να ζει με τα στραβά σου, παραβλέποντάς τα πολλές φορές και να σε ανέχεται ακόμα και όταν εσύ ο ίδιος δεν ανέχεσαι τον εαυτό σου. Ξέρει να συγχωρεί και να αγαπά ακόμα και τους πιο δύσκολους, τους πιο παράξενους, τους πιο ανυπόφορους. Απλά επιλέγει να τους βγάζει στην επιφάνεια τα θετικά τους στοιχεία και μ’ αυτά να τους βλέπει. Δεν ξέρω πώς στο καλό το κάνει! Δεν κρατά κακίες, δεν τσακώνεται, δεν κουτσομπολεύει. Όχι, δεν καταπιέζεται, δεν κρύβεται, δεν είναι διπρόσωπος. Είναι ειλικρινής. Εκφράζεται πολύ και έντονα. Απλά δεν αφήνει τα αρνητικά να τον επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό. Γιατί είναι αυτό που λέμε θετικός άνθρωπος! Ξέρει λοιπόν να έχει φίλους, πολλούς φίλους, πραγματικούς φίλους που θα τρέξουν κατοστάρι όταν θα χρειαστεί. Και ακόμα κι όταν σκεφτεί πως θέλει παρέα για να πιει έναν καφέ, η λίστα είναι μεγάλη και δεν ξέρει ποιον να πρωτοδιαλέξει. Φαινόμενο ε; Ναι, είναι!

Το χαμόγελο και η αισιοδοξία του που λες, είναι παράδειγμα, που αν ακολουθούσαμε όλοι θα είχαμε μια πιο όμορφη ζωή. Δεν είναι όλα ρόδινα, όχι. Η ζωή τού έχει φέρει δυσκολίες, πολλές δυσκολίες, δυσκολίες που αν στις πω θα κλαις. Όμως δεν μιζεριάζει, δεν κλαίγεται. Ποτέ! Στέκεται εκεί και τις αντιμετωπίζει με πρωτοφανή αξιοπρέπεια και ζηλευτή αισιοδοξία. Αυτή η αισιοδοξία… Αχ!

Αυτή την αισιοδοξία που λες, την χρησιμοποίησε ακόμα και σαν όπλο απέναντι στον καρκίνο. Ναι! Όταν του χτύπησε την πόρτα δεν έχασε το χαμόγελό του και τον αντιμετώπισε απλά, χαλαρά, σαν συναχάκι! Γιατί ο καρκίνος λένε, τρέφεται από τα δάκρυα και μάλλον εδώ κατάλαβε πως θα πέσει πείνα. Ακόμα κι εκείνος τον συμπάθησε αυτόν τον άνθρωπο και του φέρθηκε ευγενικά. Γιατί τον είδε πως δεν το βάζει κάτω, πως δεν τα βάφει μαύρα, πως δεν χάνει το χαμόγελό του. Ναι, υπάρχουν στιγμές που λυγίζει, λυγίζει πολύ. Είπαμε, δεν είναι και από ατσάλι! Αλλά στην πρώτη ευκαιρία βρίσκει πάλι το χαμόγελο και συνεχίζει όπως πριν.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κάπως έτσι γαλουχήθηκε. Τον μεγάλωσαν άνθρωποι που ήταν κι εκείνοι κάπως έτσι. Άνθρωποι που τους αγαπούσε όλος ο κόσμος. Άνθρωποι σπάνιοι, που η σκέψη τους με γεμίζει υπερηφάνεια και αγάπη. Αλλά γι’ αυτούς ίσως σου πω κάποια άλλη στιγμή. Οπότε που λες, μάλλον ήταν μοιραίο. Γιατί το μήλο που θα πέσει;

Είναι όμορφο να νιώθεις υπερήφανος για τους ανθρώπους σου. Είναι όμορφο να μαθαίνεις από αυτούς και να προσπαθείς να πάρεις έστω λίγο από τα θετικά τους. Όχι πως δεν έχουν αρνητικά… Έχουν μπόλικα και σου σπάνε τα νεύρα, αλλά και ποιος δεν έχει! Τα θετικά είναι περισσότερα. Και μη νομίζεις πως είναι μόνο αυτά που σου είπα! Όχι! Έχει κι άλλα, μα δεν χωράνε σε λίγες γραμμές.

Είναι όμορφο να έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο στην ζωή σου.
Είναι ακόμα πιο όμορφο όταν σ’ έχει γεννήσει ένας τέτοιος άνθρωπος!

“Σ’ ευχαριστώ για όσα μου έχεις χαρίσει,
για τις μέρες που μου ‘δωσες να ζω,
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει,
δεν σου είπα πόσο σ’ αγαπώ!”