Σκέψεις μέσα σε παρένθεση
Τρέχω. Αδειάζω βιαστικά τα ρούχα μου στο πάτωμα και μπαίνω για εξαγνιστικό ντουζ. (Να προλάβω).
Αλίμονο. Το σώμα καθάρισε κι η ψυχή εκεί. Επιμονή στην σκουριά.
Παίρνω τηλέφωνο την μαμά μου.
“Μάνα τι κάνεις; Κι εγώ καλά. Ναι ρε μαμά. Τρώω…”
(Τυρόπιτες, σουβλάκια. Μαγειρεύω για το παιδί. Εγώ δεν προλαβαίνω να φάω μαμά)
“Πρέπει να σε κλείσω μαμά. Πάω να πάρω το παιδί. Θα σε πάρω αύριο. Το υπόσχομαι”
(Μου λείπει η ξενοιασιά σου)
Σφαίρα να πάρω το παιδί από τα αγγλικά.
(Πιο γρήγορα κορίτσι μου δεν θα προλάβεις) λέω στον εαυτό μου και τσιμπάω το γκάζι. (Να προλάβω )
-Μαμά θα παίξουμε;
Μόλις τελειώσεις τα μαθήματα σου αγόρι μου (γρήγορα να προλάβουμε )
(Μα είναι δυνατόν; 40 φορές έχει γράψει την ίδια λέξη λάθος. Κάτι του συμβαίνει του παιδιού)
-Άντε παιδί μου τελείωνε (να προλάβουμε )
-Μαμά θα παίξουμε;
Μπάνιο και ύπνο. Είναι αργά. Κλείνουν τα μάτια μου. (Άντε να προλάβουμε )
Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι. Βαραίνουν τα μάτια αλλά δεν ταξιδεύουν.
(Μαγείρεψα για αύριο; Ναι. Του αρέσουν του μικρού τα σουτζουκάκια. Θα φάει καλά. Αύριο; Τι να φτιάξω αύριο; Να πω και στον δάσκαλο γι΄αυτήν την χαζολέξη. Μπορεί να έχει δυσλεξία το παιδί. Να είχα τουλάχιστον εκείνον. Που είναι κι εκείνος; Μου λείπει. Αν ερχόταν όλα θα ήταν αλλιώς)
Η ώρα μια την νύχτα. Δεν θα προλάβω να ξεκουραστώ. Γρήγορα να σφραγίσω τα μάτια. (Μην σκέφτεσαι άλλο. Ξεκουράσου. Γαμώτο δεν θα προλάβω)
Ξυπνητήρι.
(Λίγο ακόμα σε παρακαλώ. 5 λεπτά και θα σηκωθώ. Όχι όχι. Πρέπει τώρα. Δεν θα προλάβω.)
“Σήκω ψυχή μου. Θα αργήσουμε”
Παπούτσια, γάλα, μπουφάν, κλειδιά.
Πρωινό, φρυγανιά ανά χείρας και φύγαμε.
Τιτιβίσματα μαμάδων και γέλια έξω από το σχολείο. Πότε προλαβαίνουν να χαρούν;
Την σκέψη μου διακόπτει ο μικρός μου.
-Την τσάντα μαμά.
-Σ΄αγαπάω ψυχή μου…
-Κι εγώ μανούλα.
(Αύριο θα μιλήσω στον δάσκαλο. Δεν θα προλάβω να πάω στην δουλεία)
Πρώτη και γκάζι. (Να προλάβω )
Ίσα που πρόλαβα να χτυπήσω κάρτα. Εδώ κοκαλώνει ο χρόνος. Κι όμως δεν θα προλάβω πάλι και θα μείνει δουλειά για αύριο.
(Τι να κάνει άραγε εκείνος; Ας με έπαιρνε ένα τηλέφωνο. Να έμπαινε λέει τώρα μέσα. Γιατί δεν έρχεται;)
Ώρα 15:00 Διάλειμμα. Τηλέφωνο στην νταντά γρήγορα. (Να προλάβω )
“Καλησπέρα κορίτσι μου. Όλα καλά ο μικρός; Τέλεια. Κράτησε τον και θα έρθω στο σχόλασμα να τον πάω στο ποδόσφαιρο. Ευχαριστώ”
Ώρα 17:00
Ξέχασα τα παπούτσια του. Γαμώτο. Γρήγορα σπίτι να τα πάρω.
(Να προλάβω)
Που είναι τώρα; Ακατάστατο αυτό το παιδί από πάντα. Κάτω από τον καναπέ θα τα πέταξε.
Πόσο κουρασμένη αισθάνομαι…
(Αμάν. Με πήρε ο ύπνος! Το παιδί; Γρήγορα να προλάβω). Λίγο νερό στο πρόσωπο να συνέλθω.
Ποια είναι αυτή; Τι κάνει εδώ; Βοήθεια…
Μισό λεπτό. Είναι ο καθρέφτης. Τι γραμμές είναι αυτές στο πρόσωπο μου; Βαθιές σαν γρατσουνιές. Που είναι τα μαλλιά μου; Γιατί αντικαταστάθηκαν με βαμβάκι; Και τα μάτια μου μίκρυναν.
Χριστέ μου δεν πρόλαβα. Έτρεχα να προλάβω και τελικά δεν πρόλαβα.
Πέρασε η ζωή μου και χάθηκε.
Εκείνος δεν ήρθε ποτέ. Εγώ γιατί δεν πήγα; Έπαιξα με το παιδί; Αλίμονο. Τη λέξη πάντως την έμαθε. Και; Ευτυχισμένος έγινε, ή χάθηκε στο ρολόι του κι αυτός σαν έμενα; Ποια είμαι, τι έκανα και τι δημιούργησα; Αυτή η γυναίκα που κοιτάζω δεν είμαι εγώ. Δεν με αναγνωρίζω. Γιατί χάνεται το είδωλό μου; Στάσου. Μην φεύγεις. Μην με εγκαταλείψω κι εγώ. Σταμάτα. Μια ευκαιρία να επανορθώσω. Γαμώτο δεν πρόλαβα.
-Μανούλα; Ε μαμά! Ξυπνά. Θα αργήσουμε….
Το καστανό μου αγόρι έχει σταθεί πάνω από το κεφάλι μου. Με χαμόγελο μεγάλο και καθαρό κρατώντας την τσάντα του για το σχολείο.
Τι όμορφο γιο που έχω….
Έλα αγκαλιά αγάπη μου… Ας αργήσουμε…