Το ρημάδι το καταραμένο το άγχος! Σε τρώει, σε τρελαίνει, σου διαλύει το σώμα και το μυαλό. Οι δουλειές και οι υποχρεώσεις τρέχουν κι εσύ δεν τις προλαβαίνεις. Έχεις χίλια πράγματα στο μυαλό σου και δεν μπορείς να τα βάλεις σε μια τάξη. Τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, 325 σκέψεις το λεπτό, μια μόνιμη φασαρία επικρατεί μέσα στο κεφάλι σου κι είναι στιγμές που θέλεις να το χτυπήσεις με φόρα στον τοίχο για να σταματήσουν όλα, να αδειάσεις, να ησυχάσεις. Το σπίτι, τα παιδιά, η δουλειά, οι έξτρα υποχρεώσεις… Όλοι και όλα περιμένουν από σένα. Να σκεφτείς, να φροντίσεις, να προνοήσεις, να τρέξεις, προλάβεις, να υπολογίσεις, να… Σαν ένα βαρέλι που γεμίζει σιγά σιγά κι αισθάνεσαι ότι όπου να ‘ναι θα ξεχειλίσει, ή ακόμα χειρότερα θα σκάσει κι όποιον πάρει ο χάρος!
Κι εσύ; Πού είσαι εσύ μέσα σε όλα αυτά; Τι κάνεις για τον εαυτό σου; Κακό, μόνο κακό του κάνεις. Τον πιέζεις, τον καταπιέζεις, τον φιμώνεις, τον θάβεις κι από πάνω τον φορτώνεις με τύψεις κι ενοχές όταν δεν τα καταφέρνει. Και νιώθεις το μυαλό σου τόσο κουρασμένο… Μα τόσο πολύ! Οι ευθύνες, το άγχος, η αϋπνία το έχουν τσακίσει. Σου είναι αδύνατο να συγκεντρωθείς στην πιο απλή σκέψη. Όλα σου φαίνονται δύσκολα, όλα τα βλέπεις βουνό. Ξεχνάς. Ξεχνάς πράγματα σημαντικά. Κάνεις λάθη, γκάφες, όλο και πιο πολλά, όλο και χειρότερα. Δεν αντέχεις να το φορτώσεις άλλο, δεν χωράει να του προσθέσεις απολύτως τίποτα καινούριο. Το αντίθετο. Θέλεις να το αδειάσεις, να μην σκέφτεσαι τίποτα, να μην μιλάς σε κανέναν, να μην ακούς το παραμικρό. Και όλο και σφίγγεται το στομάχι και μικραίνει η ανάσα και πονάει όλο το σώμα. Και πνίγεσαι… Πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό και όλα χάνονται γύρω σου… Κι αυτή η ανάσα γιατί δεν βγαίνει; Κι αυτό το χαμόγελο γιατί λιγοστεύει; Κι αυτή η γκρίνια γιατί πληθαίνει; Αχ, αφού δεν το θέλεις, γιατί;
Και κάπως έτσι δεν απολαμβάνεις τίποτα. Ακόμα κι αν έχεις ότι ονειρεύτηκες, είναι μπροστά σου και δεν το βλέπεις. Δεν χαλαρώνεις λεπτό. Δεν χαίρεσαι τις στιγμές. Γιατί πάντα κάτι άλλο έχεις στο μυαλό σου, πάντα κάπου αλλού τρέχει. Πάντα κάτι άλλο πρέπει να κάνεις, να προλάβεις. Πάντα κάτι σου φταίει, πάντα με κάτι τρώγεσαι, πάντα κάτι πρέπει να διορθώσεις. Κι αφήνεις τις στιγμές να φεύγουν, να χάνονται. Κι εσύ μόνο υποχρεώσεις, ευθύνες και άγχος… Καταραμένο άγχος!
Γιατί ρε άνθρωπε, γιατί; Δεν το θέλεις, δεν το ελέγχεις και το ξέρεις. Αλλά για προσπάθησε να το πάρεις αλλιώς…
Note to self:
Πάρε απόσταση! Σταμάτα για λίγο ότι κάνεις, ότι σκέφτεσαι και ζήσε τη στιγμή. Απόλαυσε αυτό που σου συμβαίνει. Δες πραγματικά τι έχεις γύρω σου. Δώσε τις αληθινές διαστάσεις στα πράγματα. Μην μεγαλοποιείς τα ασήμαντα και μην μικραίνεις τα σημαντικά. Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε για λίγα δευτερόλεπτα. Βγες από την τρέλα που σ’ έχει καταπιεί και νιώσε! Νιώσε την αγκαλιά, το χάδι, τη μελωδία, τις μυρωδιές, τα όμορφα λόγια, το νόστιμο φαγητό, την καλή παρέα, το ζεστό χαμόγελο… Έχεις ομορφιές στη ζωή σου, δε μπορεί. Απλά ΝΙΩΣΕ! Συγκεντρώσου στη στιγμή. Μην προσπερνάς. Μην λειτουργείς μηχανικά. Πάρε απόσταση και δες.
Χαλάρωσε και απόλαυσε τα όμορφα της ζωής σου. Μην κολλάς στα δύσκολα και μην τα μεγαλοποιείς. Τα όμορφα είναι περισσότερα, μην τα χάνεις, συγκεντρώσου σε αυτά! Μην χάνεις την ουσία και μην πελαγώνεις με το παραμικρό. Χαλάρωσε… Μην σκέφτεσαι τόσο πολύ και μην υπεραναλύεις τα πάντα. Όλα θα γίνουν. Χαλάρωσε! Σκέψου θετικά και μην φέρνεις την καταστροφή. Διώξε τις αρνητικές σκέψεις, διώξε το άγχος. Ηρεμία… Ηρεμία…
Ναι, δεν γίνεται πάντα, ούτε κι έχεις κουμπάκια να τα πατήσεις να μπει το σωστό πρόγραμμα. Όμως γίνεται. Όταν γίνεται. Όπως γίνεται. Προσπάθησέ το! Και μετά εντάξει, ξεκίνα πάλι να τρέχεις κατοστάρι, γιατί έτσι πρέπει και δεν γίνεται αλλιώς. Απλά δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου όταν το έχει ανάγκη να χαλαρώνει, να κάνει ένα διάλειμμα, να απολαμβάνει κάτι μικρό, κάτι όμορφο. Σαν να φορτίζει μπαταρίες. Μετά όλα είναι λιιιγο πιο εύκολα, λιιιγο πιο ανοιχτόχρωμα.
Ε; Δεν είναι;