Thebluez

Μεγαλώνοντας ένας άνθρωπος, όταν είναι πολύ ζωηρός μικρός, μετά ηρεμεί; Η εμπειρία σας τι λέει; Όποιος με γνωρίζει, με έχει για ήρεμο και ισορροπημένο άτομο και προφανώς η ισορροπία μου προέκυψε από τα πολλά πεσίματα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Όταν γεννήθηκα, τρία χρόνια και κάτι ψιλά μετά από την αδερφή μου, έμαθαν όλοι ότι οι γονείς μου τελικά είχαν δύο παιδιά. Το πρώτο δεν το είχε πάρει κανείς είδηση, τόσο αθόρυβο ήταν. Έναν ολόκληρο μήνα παραθέριζαν δίπλα δίπλα με μια οικογένεια οι γονείς μου και προς το τέλος του μήνα άκουσαν την αδερφή μου. Είχατε παιδί από την αρχή που ήρθατε; τους ρώτησαν. Αντίθετα στην περίπτωσή μου, ήξερε όλη η τοπική κοινότητα ότι υπήρχε παιδί στο συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο και καλού κακού ήταν ενήμερη η αστυνομία, η Πυροσβεστική, το λιμενικό και οι ειδικές δυνάμεις. Σε κάποιες διακοπές μας είχαν έρθει και Νίντζα, αλλά μπορεί και να ήταν παραλήρημα από τα πολλά παγωτά, δεν είμαι και σίγουρη.

Τώρα πώς το ερμηνεύει κανείς το ζωηρό παιδί, είναι σχετικό. Στο ότι δεν αναλάμβανε κανένας συγγενείς να με κρατήσει, ίσως να έχει να κάνει με το παρακάτω περιστατικό. Λέω, δεν ξέρω, μπορεί να είναι και η ιδέα μου. Την αδερφή μου επί 12 χρόνια περίπου, κάθε Σαββατοκύριακο την έπαιρναν μαζί οι θείοι μας στο εξοχικό τους. Πρέπει να ήταν πολύ ήσυχη, φήμες λένε πως κάποιες φορές την ξεχνούσαν όταν έφευγαν και γύριζαν μετά από λίγο και την έπαιρναν. Μια φορά λοιπόν στα 12 χρόνια, πήραν και εμένα μαζί και ακόμα στα οικογενειακά τραπέζια το συζητάμε. Είναι το αγαπημένο θέμα συζήτησης η μια και μοναδική φορά που πήραν και εμένα στο εξοχικό. Ίσως να φταίει που ήθελα να πάω τον κατά δέκα φορές μεγαλύτερο σκύλο από μένα βόλτα. Ίσως η πόρτα που έσπασα από τις κλωτσιές επειδή η γειτόνισσα δίπλα δεν μου άνοιγε. Ή ίσως λέω, ίσως, το ότι τελικά έλυσα τον τεράστιο σκύλο και με πήγαινε σέρνοντας μέσα στο φουσκωμένο ποτάμι.

Στα οικογενειακά τραπέζια έχουμε κι άλλα ευχάριστα θέματα από τα παιδικά μου κατορθώματα. Όλοι με υπερηφάνεια θυμούνται πόσο γενναίο παιδί ήμουν και δεν φοβόμουν τα νοσοκομεία. Και όντως δεν τα φοβόμουν, αντίθετα θα έλεγα πως τα λάτρευα κιόλας. Για το λόγο αυτό μάλλον τα επισκεπτόμασταν συχνά. Παρθενική μου εισαγωγή έγινε στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων ετών, όταν ήθελα να αποδείξω ότι το τρίκυκλο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα bmx. Μαγεμένη παρακολουθούσα τα άλματα που έκαναν τα μεγαλύτερα παιδιά με τα μεγαλύτερα ποδήλατα από τα σκαλιά της πλατείας. Γατάκια, λέω από μέσα μου, δείτε και έμενα πώς τα κατεβαίνω. Τελικά παιδιά, αντί για σκαλιά, μέτρησα εφτά ράμματα στο σαγόνι. Παρόλο τον φόβο και την ταραχή μου μέχρι να φτάσουμε, μετά μου άρεσε. Η μυρωδιά του νοσοκομείου, η περιποίηση των γιατρών, η γενικότερη βαβούρα και τα δώρα των συγγενών, συνέβαλαν στο να αγαπήσω τα νοσοκομεία. Ακολούθησαν κι άλλες επισκέψεις, δύο φορές με σπασμένο το αριστερό χέρι, ένα σπασμένο δεξί πόδι και ακόμα τρία ράμματα στο φρύδι. Συνήθως όλα τα χτυπήματα είχαν να κάνουν από αντιγραφή κόλπων που έκαναν τα μεγαλύτερα παιδιά.

Αξίζει να αναφέρω το παρακάτω προς γνώση και συμμόρφωση. Είναι σαν τα βίντεο που λένε αυτό μην το επιχειρήσεις γίνεται μόνο από επαγγελματία που έχει λάβει όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις.
Καλοκαίρι στην πλατεία αναχωρούμε για το σπίτι, την επόμενη θα φεύγαμε διακοπές. Η μητέρα μου χαιρετάει όλους τους γνωστούς και αφού αυτό θα πάρει ώρα, αποφασίζω να επιστρέψω στην παιδική χαρά. Ανεβαίνω στις κούνιες χωρίς πλάτη και αποφασίζω να αφήσω τα χέρια μου και να κατέβω στον αέρα. Κόλπο μαγκιόρικο και ζόρικο, αλλά πρέπει να γίνει στο σωστό χρόνο. Δηλαδή αφήνεις την κούνια όταν είναι μπροστά. Όταν την αφήσεις την στιγμή που είναι πίσω, μπορεί να πέσεις με τα μούτρα. Και σε περίπτωση που η συγκεκριμένη παιδική χαρά έχει και τσιμέντο κάτω, τότε έκανες την τύχη σου. Αν τελικά αφήσεις σε λάθος χρόνο την κούνια, αφήνεις και τρία δόντια ενθύμιο στην παιδική χαρά, μια σπασμένη μυτούλα και ένα ωραιότατο πρήξιμο στα χείλη σου. Σε επιστρέφουν πακέτο στην μαμά σου που χαμπάρι δεν έχει πάρει ότι είχες φύγει από δίπλα της και τσουπ στο νοσοκομείο. Κάποιες φορές που τα επίδοξα κόλπα σου πετυχαίνουν και δεν έχεις δυσμενή κατάληξη, επινοείς ψεύτικα χτυπήματα για να βρεθείς στο αγαπημένο σου μέρος. Ένα μικρό στραμπούληγμα μπορείς εύκολα με το έμφυτο δραματικό σου ταλέντο να πείσεις ότι πρόκειται για τρομερό συντριπτικό κάταγμα. Έτσι ευτυχισμένη μεταφέρεσαι με συνοδεία όλου του ιατρικού συμβουλίου με το αναπηρικό αμαξίδιο προς το ακτινολογικό. Στο σημείο φτάνει και η μητέρα σου που με συνοπτικές διαδικασίες σου λέει να σηκωθείς από το καροτσάκι και να φύγετε περπατώντας. Ναι, η μητέρα μου είχε και έχει το χάρισμα να σε περνάει ακτινογραφία με το βλέμμα της και να εντοπίζει την αλήθεια. ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΠΕΡΠΑΤΑ ΤΩΡΑ! Φυσικά δεν σου αφήνει περιθώρια να το διαπραγματευτείς, άρα σηκώνεσαι και περπατάς.

Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε σταμάτησα να είμαι δημόσιος κίνδυνος για μένα και τους γύρω μου, αλλά σταδιακά άρχισαν οι συγγενείς και οι φίλοι να με συμπαθούν. Σταμάτησαν να χτυπάνε τους γονείς μου στην πλάτη και να τους δίνουν κουράγιο. Τελικά τα κατάφεραν και ούτε στα Εξάρχεια θα με έψαχναν όπως χαρακτηριστικά τους έλεγαν. Ούτε το έσκασα με κάποιον μαλλιά με μηχανή που φοβόταν η γιαγιά μου. Στην εποχή που μεγάλωσα, το ζωηρό παιδί ισοδυναμούσε και σε έναν αλήτικο έφηβο και τους διέψευσα πανηγυρικά.