Πώς θα είναι η κηδεία σας; Έχετε ποτέ σκεφτεί; Όχι; Κακώς! Εγώ έχω. Μου φτιάχνει την διάθεση. Έχω σκεφτεί όλες τις λεπτομέρειες.
Πρώτα απ’ όλα θα έχει θεματολογία 90’s ελληνική τρασίλα. Τι; Δεν άκουσα; «Δεν είναι πρέπον» είπατε; Ποιος σας ρώτησε ρε; Σάματις σας κάλεσε κάνεις; Και συνεχίζω. 90’s τρασίλα λοιπόν. Δεν θέλω κλασικό φέρετρο. Θέλω τον «καναπέ – κρεβάτι – φέρετρο – έπιπλο πρώτης και τελευταίας κατοικίας»…
(αυτό βρε άσχετοι https://www.youtube.com/watch?v=FjncCvlcQl8 ) Πάντα το ήθελα! Αν το έβρισκαν και οι υπόλοιποι συγκάτοικοι μου τόσο υπέροχα καμένο και δεν ανατρίχιαζαν στην ιδέα, θα το είχα αγοράσει ήδη. Οπότε ναι θέλω τον καναπέ – κρεβάτι – φέρετρο με δώρο το σάβανο.
Φυσικά μέσα στο φερετράκι μου δεν θα με βάλετε με ταγιεράκια και παπαρίτσες γκατούλες. Θέλω σακάκι με βάτες. Ψηλές βάτες. Όσο πιο ψηλές τόσο λιγότερο θα σας στοιχειώνω. Θέλω λουκ «κυριά Ζαχαροπούλου» από «Ρετιρέ». Και βάψιμο Γωγουλίνι εκπομπής τηλεάστυ: Μπλε σκιά στο βλέφαρο, πράσινη στο μεσοβλέφαρο, κίτρινη κάτω από το φρύδι. Σοβαρά, ποιος θα μπορεί να κλάψει με αυτό το θέαμα μέσα σε φέρετρο; Α και δεν θέλω σταυρωμένα χεριά ε; Τα θέλω βαλσαμωμένα σε πόζα Σεφερλής -αχα-καλό-ε. (για κονσεπτ «κηδεία μου» καλή είμαι κυρία Κατσαϊτη μου;)
Στην ολονυχτία μου θέλω να παίζει το all time classic «όταν πεθάνω ρε κουφάλες», μαζί με ένα medley εξίσου κλασικών 90’s και late 80’s διαμαντιών, όπως το «πες μου τι να κάνω θέλεις να πεθάνω;», το «σαν το μικρό φαντασματάκι τριγυρνάς», «από αγάπη υπερβολική θα πεθάνω» και «ό,τι θέλεις για σένα θα κάνω, ένα όχι αν μου πεις θα πεθάνω». Μην ακούσω μίρλα και κακομοιριά, σας έχω στοιχειώσει να ξέρετε. Φυσικά δεν θα σερβίρονται καφέδες, ελίτσες και φλωριές. Με σφηνάκια τεκίλα και βρωμόγυρα θα με γλεντήσετε!
Στην κηδεία μου δεν θέλω παπάδες και χρυσάνθεμα. Δεν μπορώ, μου θυμίζουν κηδεία, θα βαρεθώ, θα χαθεί όλο το fun. Θέλω γαρύφαλλα σε δίσκους και θέλω μια σεμνή τελετή, μέσα στο κλαμπ που ως φοιτήτρια τις δύο στις τρεις φορές, κατέβηκα τα σκαλιά γονατιστή από την σούρα. Θέλω οι παραβρισκόμενοι να μην τολμήσουν να φορέσουν μαύρα. Σε κηδεία πάτε ρε; Βαλτέ ένα χρωματάκι, ιδανικά σε παγιέτα. Θέλω να πουν γελοίες ιστορίες με την παρτάρα μου. Όπως τότε που έπαθα κρίση υστερίας, επειδή με τσίμπησε μια σαρανταποδαρούσα και χτυπούσα τα κουδούνια της γειτόνισσας και φίλης στις 5μιση το ξημέρωμα και μπούκαρα στο σπίτι της, πετώντας τα ρούχα μου και τσιρίζοντας και χοροπηδώντας σαν αναστενάρης που έχει πάρει ecstasy, μέχρι να με μπουκώσει μισό ηρεμιστικό της γιαγιάς της και να ξεραθώ στον ύπνο. Σε αυτή τη φάση σας επιτρέπω, εκτός από σφηνάκια τεκίλα να ξεκινήσετε και τα ουίσκι ή βότκες φράουλα.
Προφανώς δεν θέλω να ταφώ. Θα σας στοιχειώσω λέμε. Θέλω να αποτεφρωθώ και να παίζει στο background το «παίζεις με την φλόγα». Οι στάχτες μου θέλω να σκορπιστούν στο προαναφερθέν κλαμπ και οι υπόλοιπες να γίνουν δίσκος βινυλίου, οπού θα γραφτούν κομμάτια της Γαρμπή όταν είχε ακόμα αφέλειες και του Μπίγαλη όταν έκανε ακόμα καριέρα.
Στην εξαιρετική περίπτωση που δεν μπορείτε να με αποτεφρώσετε, ας πούμε αν είμαστε σε πόλεμο με την Βουλγαρία και είναι κλειστά τα σύνορα, ή αν είναι καλοκαίρι και δεν μπορείτε να ανάψετε τεράστια πυρά στην ύπαιθρο υπό τον κίνδυνο πυρκαγιών, άντε κομμάτια να γινώ, θάψτε με. Πάνω στην ταφόπλακα μου θέλω να γραφτεί η φράση: «Εγώ σας έλεγα ότι δεν είμαι καλά κι εσείς μου λέγατε να μην ψάχνω τo google! Παλιομαλάκες». Επίσης επειδή πολλά γίνονται, βάλτε μια γυάλινη θήκη με μια κατάνα δίπλα στο οίκημα, και την επιγραφή: «in case of zombie apocalypse, break glass». Σόρυ, αλλά μια στο εκατομμύριο να τύχει, θα σας φάω τα μυαλά, δεν θα σας λυπηθώ.
Μνημόσυνα και λοιπές μπούρδες δεν θέλω. Έχω και δουλειές, με σας θα ασχολούμαι κάθε τρεις και λίγο; ΑΜΑΠΧΙΑ!