Thebluez

Ένα όμορφο πρωινό ξημέρωσε στην Λισσαβόνα. Ο βασιλιάς Πέδρο ο Α’, κάθεται στην σφραγισμένη ερμητικά αίθουσα του θρόνου. Σήμερα είναι η επέτειος του ενός χρόνου βασιλείας του. Σαν πέρυσι τέτοια μέρα, το πρωινό της 8 Μαρτίου του 1357, έγινε η στέψη του, με όλη την μεγαλοπρέπεια που αρμόζει σε έναν μονάρχη, στον καθεδρικό ναό της Λισσαβόνας. Σαν πέρυσι τέτοια μέρα, αυλικοί και ευγενείς της Πορτογαλίας, πέρασαν από μπροστά του ένας-ένας, δηλώνοντας τα σέβη τους και την αφοσίωσή τους. Οι περισσότεροι του ήταν αδιάφοροι. Κάποιοι άγνωστοι. Μια βαρετή διαδικασία γενικά, αν δεν υπήρχαν ανάμεσα τους και αυτοί οι τρεις: «Πέρο-Αλβάρο-Ντιόκο – Πέρο-Αλβάρο-Ντιόκο – Πέρο-Αλβάρο-Ντιόκο».

Επί 2 χρόνια, επαναλάμβανε τα ονόματά τους σαν ψαλμό στο μυαλό του. Κάθε πρωί που ξυπνούσε, κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί. Κάθε φορά που ακουμπώντας στο μνήμα της, μιλούσε σ’ εκείνη. Σ’ εκείνη που αγάπησε τόσο βαθιά και ειλικρινά, όπως δεν επιτρέπεται να αγαπάει κανένας υποψήφιος μονάρχης. Θυμάται ακόμα την πρώτη φορά που την είδε. Αλήθεια, ξεχνιέται ποτέ η πρώτη φορά που βλέπεις το άλλο σου μισό; Ήταν Μάιος του 1342, όταν κάνοντας μια βόλτα στους ανοιξιάτικους κήπους του παλατιού, ήταν εκεί. Καθισμένη δίπλα στην Κωστάντζα, την σύζυγό του, κεντούσε ένα σχέδιο με χρυσή κλωστή, φλυαρώντας χαρούμενα με την μελλοντική βασίλισσα. Η φωνή της κρυστάλλινη και καθαρή. Γλυκιά σαν παιδική ανάμνηση. Στο άκουσμα της ο Πέδρο αισθάνθηκε μια παρηγοριά, μια ηρεμία. Φορούσε ένα κίτρινο φόρεμα, που τόνιζε τα μελιά μάτια και τα εβένινα μαλλιά της. Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε δει ποτέ του. Έβαλε τους έμπιστους αυλικούς, να μάθουν το όνομά της. «Ινές Ντε Κάστρο» του είπαν.

«Ινές»…

Ξεκίνησε να διοργανώνει γιορτές, στην προσπάθεια του να την πλησιάσει περισσότερο. Όλο το καλοκαίρι η αυλή του παλατιού, είχε κάθε βδομάδα σχεδόν γιορτή. Κάθε απόπειρα του να βρεθεί με την Ινές όμως ήταν άκαρπη και ο πατέρας του, ο βασιλιάς Αλφόνσο ο Δ’, είχε αρχίσει να δυσαρεστείται. Δεν ήταν δυνατόν ο διάδοχος να ενδιαφέρεται μόνο για χορούς και καλοπέραση! Μέχρι που ένα βράδυ του Αυγούστου, λίγο πριν απελπιστεί, τα κατάφερε… πίσω από μια πελώρια, θαμνώδη τριανταφυλλιά, πηρέ το πρώτο της φιλί. Και αυτό ήταν! Τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό πλέον στην ζωή του από Εκείνη.

Όσο κι αν προσπαθούσε να κρύψει τον έρωτά του, να είναι σωστός στα πριγκιπικά του καθήκοντα, να είναι διακριτικός για χάρη της συζύγου του, στο τέλος όλοι είχαν καταλάβει ότι ήταν τρελός και παλαβός με τη νεοφερμένη ακόλουθο της Ινφάντα Κωστάντζα. Μέχρι που ένα βράδυ του Νοεμβρίου του 1345, η εύθραυστη Κωστάντζα πέθανε, προσπαθώντας να γεννήσει το δεύτερο παιδί τους. Ο Πέδρο κλονίστηκε, την πένθησε γοερά. Την αγαπούσε κι ας ήταν ένας γάμος συμφέροντος. Ένα προξενιό. Ήταν καλή και γλυκεία σύζυγος. Του χάρισε δυο υπέροχα παιδιά. Όμως όσο κι αν πενθούσε την σύζυγό του, η σκέψη ότι πλέον είναι ελεύθερος δεν σταματούσε να τον τριγυρνάει. Ήταν ελεύθερος να είναι επιτέλους μαζί με την Ινές του!

Έγιναν ζευγάρι ανεπίσημο. Ο πατέρας του δεν την δεχόταν για νόμιμη σύζυγό του. Ο Πέδρο του δήλωσε ρητά ότι είναι η αγάπη της ζωής του και δεν δέχεται να παντρευτεί με καμία άλλη. Θα έμενε ανύπαντρος. Οι μέρες του με την Ινές περνούσαν ευτυχισμένες κι ας μην ήταν παντρεμένοι. Μετά από δυο χρόνια έφερε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί, ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Μετά από τέσσερα το δεύτερο, ένα αγοράκι γεμάτο ενέργεια. Ο Πέδρο είχε ό,τι ποτέ ποθούσε. Το μόνο που σκίαζε την ζωή του ήταν οι συνεχόμενες και ολοένα πιο πιεστικές αντιρρήσεις του πατέρα του. Ο βασιλιάς Αλφόνσο ήξερε καλά ότι τα νόθα παιδιά ενός διάδοχου, μόνο προβλήματα μπορούν να φέρουν. Μόλις η Ινές έμεινε έγκυος ξανά, την εξόρισε σε ένα μοναστήρι στην Σάντα Κλάρα. Ο Πέδρο τώρα ήταν αναγκασμένος να την βλέπει ελάχιστα, όποτε προλάβαινε. Όταν πήρε τα νέα της γέννησης του τρίτου παιδιού του μαζί της, έτρεξε να την δει αυθημερόν. Πήτε τον νεογέννητο γιο του αγκαλιά και το ίδιο βράδυ έφυγε για να προλάβει τα καθήκοντα που είχε το επόμενο πρωί.

Και τότε, εκείνη την άνοιξη, σεισμός έπληξε την Λισσαβόνα. Δεκάδες πέθαναν. Κτίρια γκρεμίστηκαν. Και ακολούθησε ένα καλοκαίρι όλο ξηρασία. Οι χωρικοί πέθαιναν από την πείνα. Δεν καρποφόρησε σχεδόν τίποτα. Οι ιερείς αποφάνθηκαν ότι ο Θεός είναι οργισμένος με τους Πορτογάλους. Οι Πορτογάλοι εδώ και χρόνια ανέχονται την αμαρτωλή σχέση του πρίγκιπα τους με μια πόρνη. Η Ινές είναι η αιτία για τα δεινά της Πορτογαλίας! Η Ινές είναι η πληγή. Η Ινές πρέπει να φύγει από την μέση για να συγχωρεθεί ο πρίγκιπας διάδοχός τους και να μπει στον ίσιο δρόμο. Ο βασιλιάς Αλφόνσο, δεν περίμενε καλύτερη αφορμή.

Στις 7 Ιανουαρίου του 1355, ο Πέρο Κοέλιο, ο Αλβάρο Γκονζάλβες και ο Ντιόκο Λόπεζ Παχέκο, πιστοί ακόλουθοι του βασιλιά, εισέβαλλαν μέσα στο μοναστήρι της Σάντα Κλάρα, αιχμαλώτισαν την Ινές και τον ενός έτους γιο της και με εντολή του Αλφόνσο την εκτέλεσαν, αποκεφαλίζοντάς τη μπροστά στο παιδί της.

Όταν τα νέα έφτασαν στον Πέδρο, ο αβάσταχτος, ο ανείπωτος πόνος του, έγινε οργή κατά του πατέρα του. Μάζεψε στρατό και ξεκίνησε εμφύλιο. Επί έναν ολόκληρο χρόνο λεηλατούσε τις επαρχίες της Πορτογαλίας, προσπαθώντας να προξενήσει όσο μεγαλύτερη ζημιά μπορούσε στους πληβείους που απαίτησαν τον θάνατο της Ινές και στον πατέρα του που τους βασίλευε. Μέχρι που ηττήθηκε. Δεν ήταν όμως η ήττα που τον πτόησε. Ο πατέρας του ήταν γέρος και άρρωστος. Μετρούσε μέρες και ο Πέδρο έπρεπε να εκπληρώσει το καθήκον του προς τον λαό της Πορτογαλίας. Συμφιλιώθηκε. Ο πατέρας του πέθανε και ο Πέδρο στέφθηκε βασιλιάς.

«Πέρο-Αλβάρο-Ντιόκο».

Τους είδε στην στέψη του πριν ένα χρόνο. Του φίλησαν το χέρι και ορκίστηκαν να τον υπηρετούν όπως τον πατέρα του. Την επόμενη μέρα ήταν νεκροί και ο Πέδρο είχε στο πιάτο μπροστά του, τις καρδίες τους. Τις έφαγε, διότι δεν τους άξιζε στον θάνατο καρδιά, από την στιγμή που σκότωσαν την δική του ζωντανή. Η εκδίκηση είχε παρθεί και τώρα ο Πέδρο, ένα χρόνο μετά, περιμένει την ώρα να ανοίξει η αίθουσα του θρόνου, ώστε να έρθει και η δικαίωση. Ακόμα κανείς δεν ξέρει τίποτα, σε λίγο όμως, όλοι οι αυλικοί θα γίνουν μάρτυρες στην στέψη της καινούριας τους βασίλισσας, ΤΗΣ ΙΝΕΣ και στον γάμο του μαζί της. Θα της φιλήσουν το χέρι και θα της ορκιστούν αφοσίωση.