Thebluez

Σε νιώθω! Ξέρω τι σκέφτεσαι, ξέρω πώς αισθάνεσαι.

Ξέρω σου λέω!

Βλέπω πόσο δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς σε μια απλή σκέψη, αφού το μυαλό σου είναι συνέχεια αλλού. Τόσες υποχρεώσεις στη σκέψη σου διαρκώς. Μα είναι μεγάλη ευθύνη να εξαρτώνται άνθρωποι από σένα! Ξέρω ότι απορείς πώς γίνεται να αντέχεις τόση αϋπνία και τόση κούραση συσσωρευμένη. Ότι πάρα την κούρασή σου, δεν σταματάς ποτέ, κάνεις τόσα κι άλλα τόσα και τρέμεις την ώρα που θα καταρρεύσεις. Πως είσαι εκεί για όλους και για όλα, φροντίζεις τα πάντα και εύχεσαι κάποιος να φρόντιζε κι εσένα. Γιατί εσύ δεν έχεις χρόνο για σένα. Για σένα είναι πολυτέλεια ένα μπάνιο, ένα λούσιμο, το να κόψεις τα νύχια σου, ακόμα και το να πας στην τουαλέτα μόνη σου. Εντάξει, αυτό το τελευταίο είναι απλά ακατόρθωτο!

Και το μόνο που θέλεις είναι ένα τέταρτο ηρεμίας, να ακούσεις την σκέψη σου, να μείνεις μόνη με τον εαυτό σου. Ένα τέταρτο να πάρεις μια ανάσα, να αδειάσεις. Μα δεν υπάρχει αυτό το τέταρτο στο εικοσιτετράωρό σου και πνίγεσαι!

Κι έχεις μια ελπίδα να ξεκλέψεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, το βράδυ, αφού κοιμηθούν τα παιδιά. Κι όλη μέρα σχεδιάζεις τι θα κάνεις. Κι είναι τόσα πολλά αυτά που θέλεις να κάνεις, που δεν μπορείς να διαλέξεις. Μα τελικά μόλις κοιμούνται, κλείνουν κι εσένα τα μάτια σου και δεν έχεις αντοχή για τίποτα… Κάθε βράδυ! Κι αφού έχουν αποκοιμηθεί τα κοιτάζεις και σου λείπουν κιόλας κι ας δεν έβλεπες την ώρα πριν λίγο για να κοιμηθούν.

Νιώθω την αγωνία σου για το τι θα γίνει αν πάθεις κάτι. Όχι, δεν έχεις αυτό το δικαίωμα! Ούτε καν να μείνεις για λίγο στο κρεβάτι όταν είσαι άρρωστη.

Ακούω την απογοήτευσή σου την ώρα που νιώθεις ένα με το χώμα και θέλεις μόνο να τεντώσεις το κορμί σου και να μην σου μιλάει κανείς, να μην μιλάς σε κανέναν, μα εσύ την ίδια ώρα μαγειρεύεις, σιδερώνεις, απαντάς σε 127 απορίες το δευτερόλεπτο, χτίζεις πύργους με τουβλάκια, ζωγραφίζεις, σκέφτεσαι τι θα μαγειρέψεις αύριο, πώς θα πληρώσεις τους λογαριασμούς, πού έχεις παρκάρει… Κι όλα αυτά ταυτόχρονα με τα δύο μόνο χέρια που έχεις και το ένα, θολό σου μυαλό.

Και θέλεις να κάνεις απλά ένα μπάνιο, ένα ρημαδομπάνιο, για να βγάλεις από πάνω σου την ταλαιπωρία, μα δεν βρίσκεις την ευκαιρία. Αναρωτιέσαι αν θα βγεις ποτέ ξανά έξω σαν άνθρωπος, αν θα μπορέσεις ποτέ να πεις μια ολόκληρη κουβέντα με μια φίλη, συγκεντρωμένη εκεί, σ’ αυτό που συζητάς. Αν θα μπορέσεις ποτέ να ολοκληρώσεις ένα τηλεφώνημα χωρίς «Πρέπει να κλείσω, θα σε πάρω σε λίγο!» μ’ αυτό το «σε λίγο» που δεν έρχεται ποτέ.

Ξέρω πως βαρέθηκες να σε βλέπεις μ’ αυτή την αναμαλλιασμένη κοτσίδα στο κεφάλι, τους μαύρους κύκλους, τις ξεχειλωμένες φόρμες. Και πλέον χαμηλώνεις το βλέμμα όταν περνάς από καθρέφτη και κάθε φορά λες πως θα περιποιηθείς λίγο τον εαυτό σου, θα φροντίσεις την εμφάνισή σου, δεν δέχεσαι ότι σε έχεις αφήσει έτσι. Μα κάθε φορά δεν έχεις ούτε τον χρόνο, ούτε το κουράγιο. Μόνο καμιά φορά που έχεις να πας κάπου, αν τύχει και βρεις την ευκαιρία, ντύνεσαι, στολίζεσαι και βγάζεις τα απωθημένα σου και δεν έχει καμία σημασία που αυτό το «κάπου» είναι στον παιδίατρο κι εσύ πας με γόβα και ψεύτικη βλεφαρίδα! Αισθάνεσαι το λιγότερο τοπ μόντελ!

Κι αυτή η μνήμη σου όλο και σ’ εγκαταλείπει… Ξεχνάς. Πρόσωπα, γεγονότα, υποχρεώσεις, λόγια, τα πάντα! Κάνεις λάθη, γκάφες και μετά ντρέπεσαι, νιώθεις άσχημα. Λάθη σοβαρά, επικίνδυνα, που δεν τολμάς να τα πεις σε κανέναν.

Νιώθω τις ατελείωτες, βασανιστικές τύψεις σου. Που δεν έδωσες αρκετά, που δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί του λίγο παραπάνω, που το άφησες πολλές ώρες στη γιαγιά, που αναγκάστηκες να το στείλεις μικρό στον παιδικό γιατί έπρεπε να δουλέψεις, που είσαι κουρασμένη, που έχεις νεύρα, που φώναξες λίγο παραπάνω, που δεν πήρε πολύ βάρος αυτόν το μήνα, που δεν τα καταφέρνεις με τον θηλασμό τόσο καλά, που δεν το πηγές αρκετές βόλτες αυτές τις μέρες, που το γέννησες με καισαρική, που δεν τα πάει τόσο καλά στα μαθήματα, που δεν έχει πολλούς φίλους, που δεν μπορείς να δώσεις στο δεύτερο παιδί όσα έδωσες στο πρώτο, που δεν έκανες δεύτερο παιδί και θα το αφήσεις μοναχοπαίδι… Τύψεις, τύψεις, τύψεις!

Ξέρω πως κάθε φορά που αγανακτείς και γονατίζεις, ντρέπεσαι, γιατί φαίνεσαι αχάριστη. Γιατί αντί να λιώνεις από ευτυχία για το μεγαλύτερο δώρο της ζωής που έχεις στα χέρια σου, βαρυγκωμάς και παραπονιέσαι. Μα δεν είναι έτσι και το ξέρεις! Απλά είσαι άνθρωπος, όσο κι αν μοιάζεις με υπερήρωα πολλές φορές και κουράζεσαι και λυγίζεις κι όλα τα βλέπεις βουνό.

Κι αναρωτιέσαι, κάνω τίποτα σωστά; Εκτιμά κανείς άραγε όσα δίνω; Αναγνωρίζουν την υπερπροσπάθεια που καταβάλω ή τα θεωρούν όλα δεδομένα και αυτονόητα, λες κι είμαι ρομπότ; Κι εύχεσαι να δεις ένα μικρό σημάδι αναγνώρισης κι ύστερα θα πάρεις κουράγιο για να κάνεις τόσα κι άλλα τόσα!