Thebluez

Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι μια ιστορία αγάπης μεταξύ δυο νέων παιδιών.

Έτσι θα ήθελα να ξεκινούσε η ιστορία που θα έγραφα σήμερα, μα δεν προλαβαίνω. Με συνεπήρε το άδικο, η θλίψη, η αμηχανία της απραξίας. Σήμερα δεν είμαι ερωτευμένη. Δεν αγαπώ. Σήμερα θρηνώ βαθιά κι απόλυτα το δίποδο δημιούργημα που λέγεται άνθρωπος. Άνθρωπος…

Μια λέξη, χίλιες έννοιες. Μα ένας παρανομαστής. Άνθρωπος=μικρόβιο του πλανήτη. Είτε πιστεύεις στον Θεό, είτε στον Βούδα, είτε στην ενέργεια, θα πρέπει να παραδεχτείς ότι ο άνθρωπος κατέστρεψε την γη. Κανένας σεβασμός σε εκείνη, κανένας φόβος και να που ήρθε η στιγμή των συνεπειών. Μη βιάζεσαι να εξεγερθείς. Δεν είμαι ακτιβίστρια, δεν είμαι καν βίγκαν. Σε εμένα στρέφω πρώτα το δάχτυλο. Δεν θα σου μιλήσω για θρησκεία, δεν θα σου μιλήσω για διατροφικές συνήθειες και λάθη. Θα σου δείξω μόνο, αφού πρώτα έδειξα σε μένα, τρία – τέσσερα σημεία που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να βρεθεί η Ελένη πνιγμένη στην Ρόδο μετά από ξύλο, εξευτελισμό, βιασμό και δεν ξέρω τι άλλο. Σήμερα δεν θα βάλω κανένα συγγραφικό ταλέντο. Δεν θα σου ανακινήσω το συναίσθημα. Δεν θα έχεις χαμόγελο στα χείλη στο τέλος του κειμένου. ΑΝ το διαβάσεις τελικά. Σήμερα το μόνο που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να σου ανοίξω μια χαραμάδα στο μυαλό τόσο δα μικρή για να βασανιστείς μαζί μου. Τίποτα άλλο. Αν έφτασες ως εδώ… πάμε…

Θυμάσαι την μαμά σου, που όταν ερχόταν το σόι της, σε αγκάλιαζε όλο γλύκα και σου ζητούσε να δώσεις φιλάκι στην τρίτη ξαδέρφη της θείας της γιαγιάς της; Θυμάσαι το βροντερό σου «Όχι, δεν θέλω!» και αμέσως μετά το βλέμμα φωτιά της; Θυμάσαι που τελικά το έκανες κι εσύ, το ίδιο ακριβώς ρε φίλε, στο δικό σου παιδί; Ακόμα αναρωτιέσαι γιατί δεν σέβεται ο σημερινός κι ο αυριανός ενήλικας το ΟΧΙ;

Θυμάσαι όταν σκουντούφλαγες στο τραπέζι και έκλαιγες που ερχόταν η θεία Τασούλα και έκανε «ντα» το τραπεζάκι; ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ!
Το ίδιο δεν έκανες κι εσύ σε κάποιο παιδί; Με όλη την καλή διάθεση να κατευνάσεις το ματωμένο γόνατο, αλλά μάλωσες το τραπέζι. Το άψυχο. Το ακίνητο.
Ακόμα αναρωτιέσαι γιατί στην εφηβεία έλεγες και μετέπειτα άκουγες «Αυτός φταίει!». Η μετάθεση ευθυνών ξεκίνησε εκείνο το απόγευμα από την θεία Τασούλα.

Ξέρεις πόσα τέτοια μικροπράγματα, έφεραν χθες μια φοιτήτρια νεκρή, σήμερα ένα παιδί στην φυλακή και αύριο εσένα μπροστά στις συνέπειες αυτού που δημιούργησες;

Ακόμα, γνωρίζεις πως εάν αρχίσεις να ταΐζεις τα αγαπημένα μας σκυλάκια με ώμο κρέας, θα «ξυπνήσεις» τα άγρια φονικά ένστικτά τους;
Κράτησέ το στο πίσω μέρος στο μυαλό σου και πάμε παρακάτω για να καταλάβεις τι λέω.

Γνωρίζεις πως οι άνθρωποι δεν έχουμε δόντια κατασκευασμένα για να τρώνε κρέας, γι’ αυτό και το μαγειρεύουμε, καθώς επίσης και τα γεμίζουμε με μπαχαρικά ώστε να μπορούμε να το μασήσουμε;
Πόσα ζώα έχεις φάει εσύ άνθρωπε; Και εγώ μαζί σου. Πόσα τσιμπούσια έχουμε κάνει σε γιορτές και γενέθλια; Πόσες φορές έχουμε χορέψει γύρω από πτώματα ζώων γελώντας και τραγουδώντας σαν να είμαστε Ζουλού; Οι παλιοί έλεγαν «είμαστε ό,τι τρώμε». Τώρα μπορώ να καταλάβω τι εννοούν. Φάγαμε τόσο πολύ κρέας που δεν αντιστοιχούσε στο είδος μας, στην κατασκευή μας, ακόμα και στον τρόπο ζωής μας… Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κατοικίδια, άρα τα αγαπάμε. Έτσι;
Φάγαμε τόσο πολύ κρέας που γίναμε κι εμείς κρέας. Ζώα.

Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα του θερισμού. Βλέπουμε τι σπείραμε και λέμε ότι χάλασε ο κόσμος. Δεν χάλασε. Τον χαλάσαμε. Τον χάλασες εσύ, εγώ, εμείς.
Γιατί; Γιατί αγριέψαμε. Όπως αγριεύουν τα σκυλιά όταν τα ταΐζεις ωμό κρέας. Και οι λίγο πιο διαταραγμένοι μετατράπηκαν σε αγρίους φονιάδες. Το άγριο έγινε αγριότερο. Μόνο η κραυγή σιώπησε πια.

Και κάπως έτσι ήρθε το σήμερα, η αποταμίευση του χθες να μας τρίβει στην μούρη ό,τι καταφέραμε. Παιδιά να σκοτώνουν παιδιά, παιδιά να βιάζονται και Ψυχές να παραβιάζονται ασύστολα.