Thebluez

Πολλές φορές, με ρωτούν τι θα ήθελα να είμαι. «Ευτυχισμένη», ήθελα πάντα ν’ απαντώ, αλλά είναι σαν να “κλέβω”. Δεν είναι δίκαιη απάντηση αφού περικλείει τόσα πολλά στο νόημά της.  Κι άλλωστε, η ευτυχία δεν είναι ίδια για τον καθένα. Είναι μεταβλητή που αλλάζει, όχι μόνο από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά και από μια χρονική περίοδο σε μία άλλη του ίδιου ανθρώπου.

Ύστερα, έρχονταν στο μυαλό μου διάφορα πράγματα που θα ήθελα να είμαι ή να γίνω. Αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι θα έφτανα στη σημερινή μου απόφαση. Λοιπόν, θα στο πω. Ξέρεις τι επιθυμώ να είμαι; Αεροπλάνο.

Ναι, αεροπλάνο! Καλά διάβασες. Από εκείνα που πετούν ψηλά, αγέρωχα και με καμάρι, δίχως να τους νοιάζει τι άφησαν πίσω. Κρατούν πάντα σταθερά ανοδική πορεία και στοχεύουν ανάμεσα στα σύννεφα. Έχουν την τύχη να διασχίζουν το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και ν’ απολαμβάνουν τον κόσμο από ψηλά.

Κι αν έρχονται στιγμές με μπόρες και χαλάζι κι αν κάποιες φορές τα φτερά τους είναι τσακισμένα, αυτά παίρνουν φόρα κι απογειώνονται για το επόμενο ταξίδι τους, αψηφώντας κάθε δυσκολία. Κι ας ξέρουν πως κάθε που κοιτούν τον ήλιο και τρέχουν στην αγκαλιά του μπορεί να είναι η τελευταία τους φορά. Αυτό, τα κάνει ακόμα πιο δυνατά για ν’ αντεπεξέλθουν σε κάθε συνθήκη που θ’ αντιμετωπίσουν.

Τα αεροπλάνα, τα αγαπώ γιατί δεν έχουν όπισθεν. Άπαξ και ξεκίνησαν για το ταξίδι τους, οι ρόδες τους βλέπουν μόνο μια κατεύθυνση. Μόνο μπροστά, ποτέ πίσω. Πιστά στο στόχο τους, δίχως να παρεκκλίνουν. Έτσι θα ‘θελα να ‘μαι κι εγώ. Ό,τι κι αν με πληγώνει, να το ξεχνώ την ώρα που θ’ απογειώνομαι. Να κοιτάζω από ψηλά τη θέα και ν’ απολαμβάνω το άπλετο φως. Ν’ αφήνω ό,τι έγινε στο παρελθόν και να ζω μονάχα τη στιγμή.

Είναι κι εκείνα τα αεροπλάνα, με παλιό σκαρί και κάπως σκουριασμένα, που μένουν στάσιμα στους αεροδιαδρόμους και δεν πετάνε πια. Είναι που ρίσκαραν κι ίσως έχασαν τα φτερά τους σε κάποιο τους ταξίδι, μα πριν τον όλεθρο και την οριστική καταστροφή, έβαλαν τα δυνατά τους και επιβίωσαν, έστω και τσακισμένα.

Ε, λοιπόν, αυτά τα αγαπώ λίγο περισσότερο. Γιατί δε φοβήθηκαν, γιατί έδωσαν τη μάχη τους και τώρα φοράνε τα παράσημά που τους ανήκουν. Όχι, δε μένουν εκεί από ασφάλεια ή φόβο. Μένουν γιατί είναι ανήμπορα πια να πετάξουν και στο φινάλε, δεν το χρειάζονται. Έκαναν τα ταξίδια τους και πλέον ζουν στη βάση τους να καμαρώνουν τα καινούργια μοντέλα, τα καλογυαλισμένα, που κάνουν το παρθενικό τους ταξίδι- κάπως φοβισμένα στην αρχή μα έτοιμα για όλα.

Είναι εκεί για να θυμίζουν σε όλους πως, αξία δεν έχεις μόνο όταν βρίσκεσαι ψηλά, αρκεί όταν πέφτεις να κρατάς ψηλά το κεφάλι και ν’ αποχωρείς με αξιοπρέπεια.

Έτσι θέλω να είμαι. Ένα δυναμικό αεροπλάνο που ανοίγει τα φτερά του για ταξίδια μακρινά και κόσμους αταξίδευτους, γεμάτο ενθουσιασμό και λαχτάρα για περιπέτεια. Μα με τη γνώση πως, μια μέρα, θα προσγειωθεί στο έδαφος μια για πάντα.

Θέλω να είμαι αεροπλάνο που ανοίγει τα φτερά του κι ορθώνεται ενώ στο διάβα του σβήνει κάθε κακή ανάμνηση, χαράσσοντας μια καινούργια πορεία. Ν’ αναβοσβήνω τα φώτα μου τη νύχτα στον έναστρο ουρανό και να δίνω ελπίδα σε όλους τους θλιμμένους που με κοιτάζουν από χαμηλά, σκεπτόμενοι πόσο θέλουν να ταξιδέψουν μαζί μου.