Thebluez

Υπάρχει ένα μπλε πτηνό που, χωρίς να φαίνεται, ζει παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι. Είναι ένα πτηνό άυλο, που όμως υφίσταται τους νόμους, την εξέλιξη και την ευαισθησία της ζώσας ύλης παρόμοια με τους ζώντες οργανισμούς. Όταν το περιβάλλον που ζει και αναπτύσσεται το πτηνό είναι υγιές, καθαρό και γόνιμο, τότε μόνο ένας ποιητής μπορεί να υμνήσει ή ένας δημιουργικός ζωγράφος να αποδώσει τη χάρη, τη ζωντάνια και τη δύναμη που του δίνουν τα απλά χαρακτηριστικά του. Όταν όμως το περιβάλλον του νοσεί, μόνο ένας συγγραφέας τρόμου μπορεί να περιγράψει τη ζοφερότητα, την παρακμή, τη γήρανση και την ασχήμια που επιφέρει η αρρώστια στο πτηνό.

Το φυσικό του χρώμα είναι, όπως ήδη αναφέρθηκε, μπλε. Ένα φωτεινό, έντονο μπλε που πότε είναι πιο ανοιχτό, πότε πιο σκούρο, χωρίς όμως να χάνει τη φωτεινότητά του -ανάλογα με το πόσο εξωτικό και άγριο ή ήρεμο και ρομαντικό είναι το φυσικό του περιβάλλον. Ανάλογα με το χρώμα του λοιπόν είναι και το πέταγμά του. Όσο πιο βαθύ μπλε είναι το φτέρωμά του, τόσο πιο αγέρωχο και ζωηρό είναι το πέταγμά του. Αντίθετα, όσο ανοίγει το χρώμα του προς το βαθυγάλαζο, τόσο το πέταγμά του γίνεται πιο ήπιο, πιο συντονισμένο και ανάλαφρο.

Η φυσική του τάση είναι να πετάει και μάλιστα να φτάνει σε ύψη που ίσως δεν θα έφτανε ούτε ο αετός στη γη. Τη δύναμη όμως να πετάει την αντλεί από το περιβάλλον του. Από την άυλη γη, στην οποία ζει, παίρνει την ώθηση να πετάξει. Αυτή η γη συντηρεί την εναέρια πτήση του. Στη γη αυτή πρέπει να επιστρέφει κατά διαστήματα, για να ξεκουράζεται, να βρίσκει την τροφή του, ώστε πιο δυνατό μετά να προσεγγίζει τα ουράνια θέλγητρα.

Και η γη όμως η ίδια έχει ανάγκη ξεκούρασης, αφού αναλώνει μεγάλη ενέργεια για το αγαπημένο της παιδί. Και πρέπει να φροντίσει και για τα υπόλοιπα βλαστάρια της, που έχουν κι αυτά ανάγκη της φροντίδας της. Γι’ αυτό λοιπόν το εν λόγω πτηνό μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στο πέταγμα και στο βάδισμα, ανάμεσα στα ουράνια και στο έδαφος. Είναι όμως τόση η ευδαιμονία που απολαμβάνει βλέποντας τον κόσμο από ψηλά που, δυστυχώς, πολλές φορές ξεχνιέται εκεί πάνω. Συνήθως βέβαια το αντιλαμβάνεται έγκαιρα και τότε γρήγορα φροντίζει να προσγειωθεί. Δεν είναι λίγες όμως οι περιπτώσεις που το πτηνό αμελεί την ανάγκη που το υποχρεώνει να βαδίσει στο έδαφος. Και συνεχίζει να πετάει αμέριμνο μη λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους που απειλούν το ίδιο και την ζωοδόχο πηγή του.

Και τότε, όταν μεν το πτηνό είναι υγιές, τρέφεται από την τέρψη της ψυχής του και δεν καταλαβαίνει ότι το σώμα του ολοένα αδυνατίζει, το πέταγμά του γίνεται ακανόνιστο, τα πόδια του μουδιάζουν και ατροφούν. Και η γη που έχει δώσει όλη την ικμάδα της στο ουράνιο πέταγμα, συντηρώντας με κόπο τα επίγεια πλάσματα, έχει μοναδική παρηγοριά την αλλοπαρμένη χαρά του πτηνού. Κάποια στιγμή όμως έρχεται η κρίση. Δεν αντέχει άλλο η γη να μοιράζεται και τότε το πτηνό προσγειώνεται απότομα σπρωγμένο από τη δύναμη της βαρύτητας. Τα πράγματα πλέον είναι άσχημα. Τα πόδια του, σε αχρηστία τόσο καιρό, δεν μπορούν να περπατήσουν, τροφή δεν υπάρχει αρκετή και η εξαντλημένη γη είναι ανίκανη να βοηθήσει. Θέλει πολύ κόπο, προσπάθεια, θέληση, υπομονή και επιμονή, αλλά και το πιο σημαντικό, σύνεση, ώσπου να μπορέσει να ξαναπετάξει.

Ακόμα χειρότερα όμως είναι τα πράγματα όταν το πτηνό νοσεί. Τότε τρελαμένο από την αρρώστια συνεχίζει να πετάει χωρίς σταματημό, με μια διεστραμμένη ικανοποίηση και απαιτεί από τη γη ολοένα και περισσότερη δύναμη. Κι εκείνη εγκαταλείπει τα πάντα και υπομένει αγόγγυστα την απομύζηση της ενέργειάς της. Κι όταν πλέον την εγκαταλείψουν οι δυνάμεις της, το πτηνό πέφτει στο έδαφος. Το οποίο όμως έδαφος είναι πια τελείως άγονο, άγριο, χωρίς ίχνος χλωρίδας πάνω του. Το πτηνό σέρνεται πια.
Η τροφή είναι τελείως ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν πια τα φυτά, ούτε τα άλλα ζώα. Σεληνιακό τοπίο φαντάζει το άλλοτε παραδεισένιο περιβάλλον. Ένα μόνο είδος έμβιων όντων επέζησε, που θα μπορούσε να αποτελέσει την τροφή για το αλλόφρον πτηνό, τα σκουλήκια. Όμως, τι δυστυχία! Έχουν βρει τα ίδια άφθονη τροφή από τα νεκρά πλέον φυτά και ζώα, με αποτέλεσμα ν’ αυξηθεί όχι μόνο το μέγεθος, αλλά και ο αριθμός τους. Και είναι άγνωστο πια, αν το πτηνό θα καταφέρει να τραφεί απ’ τα σκουλήκια ή αν το ίδιο θα αποτελέσει το τελευταίο γεύμα τους.

Πώς όμως προσβάλλει η αρρώστια το συγκεκριμένο πτηνό; Από πού προέρχεται; Ποια είναι τα συμπτώματα που προκαλεί;

Όταν το πτηνό είναι πολύ ζωηρό, είναι και πιο ευάλωτο στη νόσο. Αυτό όμως εξαρτάται από το άμεσο περιβάλλον που ζει. Το πολύ άγριο και πολύ εξωτικό, το άγονο και στείρο περιβάλλον, καθώς και αυτό που έχει μολυνθεί από εξωγενείς παράγοντες που το μεταλλάσσουν, ευνοούν την εμφάνιση της νόσου. Τότε εμφανίζονται και τα πρώτα συμπτώματα. Το χρώμα του πετούμενου χάνει τη φωτεινότητά του, γίνεται ή μουντό προς το μαύρο ή ξεθωριάζει τελείως προς το αχνογάλαζο. Το φτέρωμά του χάνει τη στιλπνότητά του και την μεταξένια υφή του. Σκληραίνει, ζαρώνει και αραιώνει. Το περήφανο και ακτινοβόλο βλέμμα του γίνεται θαμπό και κόκκινο με πυρετώδεις κατά διαστήματα αναλαμπές. Και τότε αρχίζει πλέον μια παθολογική σχέση αλληλεπίδρασης του νοσούντος πτηνού με το νοσηρό περιβάλλον, ώσπου χάνεται τελείως ο έλεγχος, με αποτέλεσμα την προαναφερόμενη αποσύνθεση. Και αρχίζει να πετάει ακανόνιστα και άστατα με τα καταστροφικά αποτελέσματα που ήδη περιγράψαμε.

Βλέπουμε λοιπόν πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει φυσική ισορροπία και αρμονία του νου, να υπάρχει γόνιμο έδαφος, στο σωστό όμως μέτρο και ν’ αποβάλλονται εξωγενείς επιδράσεις του ευρύτερου περιβάλλοντος. Για να μπορεί το μπλε πτηνό της φαντασίας, το carmen spiriti, –το τραγούδι του πνεύματος, δηλαδή– να στολίζει με την ομορφιά και τη χάρη του το ανθρώπινο πνεύμα.