Thebluez

«Να προσέχεις το ποτάμι…» του είχε πει η γιαγιά του όταν ήταν μικρός. «Είναι το μέρος όπου λούζονται οι νεράιδες…».

Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του φθινοπώρου κι εκείνος περπατούσε στο δάσος. Τα ξερά φύλλα των δέντρων ήταν στρωμένα στο έδαφος σαν ένα παχύ χαλί και θρυμματίζονταν κάτω από κάθε του βήμα. Προχώρησε ακόμα πιο βαθιά και βρέθηκε στο σημείο που κυλούσε το ποτάμι. Ο κελαρυστός ήχος του, ήταν το μόνο που ακουγόταν. Τα πουλιά είχαν σωπάσει. Το ίδιο και τα ζώα. Έριξε μια ματιά γύρω του κι αφού βεβαιώθηκε πως δεν βρισκόταν κανείς δίπλα του, κάθισε πάνω σε μια πέτρα και κοίταξε το πρόσωπό του στο νερό. Θαύμασε την ομορφιά του σαν ένας άλλος Νάρκισσος και χαμογέλασε. Καμιά δεν του αντιστεκόταν. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Χαμογέλασε αυτάρεσκα κι ανασήκωσε το φρύδι.

Το νερό κυμάτισε ελαφρά και η «τέλεια εικόνα» που έβλεπε μπροστά του, τρεμούλιασε. Το μυαλό του γέμισε με τις εικόνες της τελευταίας τους συνάντησης. Τις έδιωξε απότομα κάνοντας μια κίνηση απαξίωσης με το χέρι. Εκείνες όμως επέστρεψαν ακόμα πιο ζωντανές. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια προσπαθώντας να τις κάνει να φύγουν, αλλά μάταια. Τα κόκκινα χείλη της, τα πράσινα μάτια της που ήταν καρφωμένα στα δικά του, το λευκό της δέρμα που την έκανε να μοιάζει με τη Χιονάτη και τα κατάμαυρα μαλλιά της, είχαν χαραχτεί πολύ έντονα στη μνήμη του. Ρουθούνισε. Θα την ξεχνούσε πολύ σύντομα. Όπως συνέβη με τις άλλες. Μπορεί να του έπαιρνε απλά λίγο περισσότερο χρόνο, όταν όμως έβρισκε την επόμενη, εκείνη θα ήταν πλέον παρελθόν. Βούτηξε το χέρι στο νερό κι έκανε να χτενίσει τα μαλλιά του, αλλά ένας ψίθυρος τον έκανε να σταματήσει απότομα.

«Πρόσεχε το ποτάμι…» άκουσε μια φωνή που παρασύρθηκε με τον άνεμο μακριά του.

Κοίταξε γύρω του. Το μέρος ήταν έρημο. Στένεψε τα μάτια και πλησίασε το χέρι στα μαλλιά του.

«…είναι το μέρος όπου λούζονται οι νεράιδες…» άκουσε πάλι τη φωνή.

Σηκώθηκε απότομα. Δεν μπορεί. Ή κάποιος του έκανε πλάκα ή η φαντασία του, του έπαιζε παιχνίδια. Το έκανε συχνά άλλωστε. Από τότε που ήταν μικρός θυμόταν να ακούει και να βλέπει πράγματα που πολλοί του έλεγαν ότι δεν υπήρχαν. Εκείνος όμως ήταν σίγουρος ότι ήταν αληθινά κι εμφανίζονταν μόνο σε αυτόν. Πλησίασε το χέρι στα μαλλιά του και πάλι περιμένοντας να ακούσει τη φωνή, αλλά δεν συνέβη τίποτα. Κάγχασε και τα έστρωσε με το βρεγμένο χέρι του. Εκείνη τη στιγμή, ένα σιγανό γέλιο ήχησε δίπλα στο αυτί του. Πάγωσε στη θέση του και κράτησε την αναπνοή του.

«Πρόσεχε το ποτάμι…» άκουσε πάλι.

Κοίταξε γύρω του. Δεν υπήρχε κανείς.

«Εδώ λούζονται…»

Έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του.

«…εδώ λούζονται οι νεράιδες…»

Η ανάσα του είχε γίνει κοφτή. Η καρδιά του κόντευε να σπάσει.

«Ποιος είναι εκεί;» φώναξε. «Ποιος είσαι; Ποιος μου κάνει πλάκα;»

Το γέλιο αντήχησε και πάλι.

«Εμείς…» απάντησε μια παιχνιδιάρικη φωνή.

Προσπαθούσε να τρέξει, αλλά για ένα περίεργο λόγο, τα πόδια του δεν τον υπάκουαν. Ένιωθε σαν να βρισκόταν σε ένα είδος ονείρου, σαν «κάτι» να τον είχε κάνει να παραλύσει στη θέση του. Άυλες μορφές άρχισαν ξαφνικά να χορεύουν γύρω του γελώντας. Οι φωνές τους αντηχούσαν μέσα στο μυαλό του και κόντευαν να τον τρελάνουν. Το κεφάλι του πονούσε και κόντευε να σπάσει. Το έσφιξε με τα χέρια του, αλλά ο πόνος έγινε χειρότερος. Τα μηνίγγιά του σφυροκοπούσαν. Προσπαθούσε να φωνάξει, αλλά η φωνή του έβγαινε σαν ψίθυρος.

«Φύγετε…» έκανε. «Φύγετε… αφήστε με…»

«Δεν μπορούμε να φύγουμε…» μουρμούριζαν οι φωνές. «Εσύ μας έφερες εδώ… Εδώ είναι το μέρος μας… εδώ είναι το μέρος που λούζονται οι νεράιδες… Εδώ είναι το μέρος μας… εδώ είναι το μέρος… που πεθαίνουν οι νεράιδες!»

Οι τελευταίες λέξεις ακούστηκαν σαν ουρλιαχτά μέσα στο μυαλό του. Και τότε την είδε: τη μία από τις άυλες μορφές να παίρνει σάρκα και οστά και να τον πλησιάζει. Ήταν ακριβώς όπως την θυμόταν πριν από λίγες ώρες. Τα πράσινα μάτια της ήταν καρφωμένα μέσα στα δικά του. Τα κατάμαυρα μαλλιά της γυάλιζαν κάτω από το φως του ήλιου που διαπερνούσε τις φυλλωσιές των δέντρων. Το λευκό της δέρμα την έκανε να μοιάζει με τη Χιονάτη και τα κατακόκκινα χείλη της έμοιαζαν να είναι βαμμένα με αίμα. Τον πλησίασε και τον άγγιξε απαλά στο στήθος.

«Να προσέχεις» του είπε με την κρυστάλλινη φωνή της, «Γιατί εδώ είναι το μέρος μας. Εδώ είναι το μέρος που πεθαίνουν οι νεράιδες. Εδώ είναι το μέρος… που σκοτώνουν οι νεράιδες!» πρόσθεσε και τον έσπρωξε με δύναμη.

Τη στιγμή που έπεφτε ανάσκελα μέσα στο νερό, θυμήθηκε και πάλι τα λόγια της γιαγιάς του τη στιγμή που ξεψυχούσε στην αγκαλιά του.

«Να προσέχεις το ποτάμι… είναι το μέρος όπου λούζονται οι νεράιδες…»

Το επόμενο πρωί, το πτώμα ενός σαραντάχρονου άντρα ανασύρθηκε από το ποτάμι.

Ο επιθεωρητής Γκόμεζ είχε ανοιχτό τον φάκελο μπροστά του. Έστριψε το παχύ του μουστάκι και ήπιε μια γουλιά από τον πικρό καφέ του. Η πόρτα του γραφείου χτύπησε.

«Περάστε».

Ο αστυνόμος Γκέμλοκ μπήκε μέσα.

«Λοιπόν;» τον ρώτησε ο Γκόμεζ χωρίς να του κάνει νόημα να καθίσει.

«Έχουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων» είπε τότε εκείνος. «Ίχνη του DNA του βρέθηκαν στο τελευταίο θύμα και η περιγραφή του ταιριάζει με αυτόν που είδαν να φεύγει μαζί της από το μπαρ».

«Μάλιστα» έκανε ο Γκόμεζ.

«Υπάρχουν κι άλλα» είπε και κόμπιασε.

«Ακούω» τον παρότρυνε.

«Κάναμε έρευνα γι’ αυτόν και είδαμε ότι έχει ιστορικό ψυχασθένειας. Κατά καιρούς μάλιστα έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρικές κλινικές. Υπήρχαν υποψίες ότι ευθυνόταν και για το θάνατο της γιαγιάς του – εκείνη τον μεγάλωσε, οι γονείς του σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήταν μικρός – αλλά τελικά ο θάνατός της αποδόθηκε σε φυσικά αίτια».

«Είναι πολύ πιθανό λοιπόν να είναι αυτός ο serial killer που ψάχνουμε. Από τη στιγμή που αυτός σκότωσε την Βανέσα Ουϊλιαμς και η μέθοδος είναι ίδια σε όλα τα θύματα έχουμε βρει το δολοφόνο μας».

«Ακριβώς επιθεωρητή» είπε ο Γκέμλοκ και κοντοστάθηκε.

«Μπορείς να πηγαίνεις» έκανε ανυπόμονα ο Γκόμεζ κουνώντας το χέρι του.