Thebluez

Τα δεύτερά μας γενέθλια, είναι την ημέρα που γινόμαστε γονείς.

Ακόμα κι αν το έχεις σχεδιάσει… Aκόμα και αν ήρθε απρογραμμάτιστα, η μέρα που κρατάς αγκαλιά το παιδί σου είναι τα δεύτερα, πρώτα σου γενέθλια. Δε ξέρεις. Δεν είσαι έτοιμος να υπολογίσεις. Ξεκινάς από μια μηδενική βάση, τυφλός, μην έχοντας λέξεις, μπουσουλάς, όχι γιατί κρατάς το αποτέλεσμα, αλλά γιατί εσύ έδωσες το πράσινο φως εξ αρχής.

Τις 4 πρώτες μέρες στο μαιευτήριο, τις περνάς κανακεμένη αν όλα έχουν πάει καλά.

Είσαι ίδιο επίπεδο με αυτό το πλάσμα στο πυρέξ δίπλα σου.

Το κοιτάς και δε ξέρεις αν είναι δικό σου.

“Είμαι εγώ μάνα τώρα;”

“ΤΩΡΑΑ;”

Τώρα το σκορ είναι 0.
Όταν όμως φύγεις απ’ το μαιευτήριο, οι πίστες αλλάζουν.
Ο σκοπός της ύπαρξής σου άλλαξε.
Η ανάσα σου άλλαξε.
Ο ύπνος σου άλλαξε.
Η ματιά στον κόσμο άλλαξε.
Μεταλλάχθηκες σε 4 μόνο μέρες και δεν πρόλαβες ούτε το παλιό σου δέρμα να αποβάλλεις.
Αυτό το δέρμα θα σε ακολουθεί για πολύ καιρό μέχρι να πεις “Τώρα έχω τον έλεγχο”.
Έφερες έναν ΆΝΘΡΩΠΟ στον κόσμο.

Έκανα ένα παιδί εκτός προγραμματισμού κι ακόμα κ αν ακούγεται “βαρύ”, η αλήθεια είναι αυτή.
Δεν ήταν οι συνθήκες ιδανικές.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες είναι μια κατηγορία από μόνες τους, διότι παιδιά γεννιόντουσαν και σε συνθήκες πολέμου κι επιβίωσαν.
Άλλα και πάλι… Δε δουλεύει έτσι το σύστημα.
Εννιά μήνες, η τέλεια εγκυμοσύνη.
Ούτε προβλήματα υγείας.
Ούτε κιλά.
Ούτε καν καινούργια ρούχα.
Προσπαθώντας όμως να φτιάξω τις εξωτερικές συνθήκες για να δουλέψει όλο αυτό, μάλλον κατάπια λίγο παραπάνω στρες απ’ όσο υπολόγισα.

Αυτό λοιπόν το στρες κι η μαυρίλα έκατσε μέσα μου σε κάποια ξεχασμένη μυστική γωνία, εκεί που φως δε μπαίνει και δεν ξεσκονίζεις εύκολα, γιατί μάλλον η σκόνη που θα σηκωθεί να σε πνίξει.
Δε ξέρω αν ήταν επιλόχειος κατάθλιψη.
Φαινόμουν καλά, τώρα που τα γυρίζω στο μυαλό μου, αλλά αντικειμενικά δε ξέρω αν ήμουν.
Πέρασαν όμως μαύρες σκέψεις από μέσα κι από πάνω μου εκείνο το διάστημα, που δεν καταφέρνω να εξομολογηθώ.
Ένας άνθρωπος μόνο ξέρει, στο περίπου, εκείνο το εκκολαπτόμενο χάος του μυαλού μου και παρότι η ζωή της ήταν πιο δύσκολη από τη δική μου, είχε τις ίδιες μαύρες σκέψεις με μένα.
Μπορεί να ήταν και κακομαθησιά.
Ότι κάποιος με έβγαλε από το πρόγραμμά μου.
Ότι κάποιος απαιτεί τον χρόνο μου 24/7.

Ξέρεις, στην αρχή δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς. Περνάς πίστες σερί κι όσο τις περνάς, ακόμα και βαθμολογημένες στη βάση, η δουλειά γίνεται.
Κάποια στιγμή όμως, η αυτοκριτική σου χτυπάει την πόρτα κι εσύ μένεις σε ρετιρέ αγαπημένη.
Ή ανοίγεις τη πόρτα ή το παράθυρο.

Ζούμε σε μια εποχή που σχεδόν όλοι οι γονείς εργάζονται.
Τινάζονται σαν ελατήρια το πρωί να τους φέρουν όλους βόλτα και να πάνε στην εργασία τους.
Σχολάνε μετά από 8-9 ώρες… Ίσως και παραπάνω.
Επιστρέφουν πτώματα το 80% από αυτούς.
Κάποιοι έχουν τη δύναμη, ίσως την αντοχή για να παίξουν, να ασχοληθούν, να δώσουν ό,τι απέμεινε από τον εαυτό τους εκείνη τη μέρα.
Κάθε μέρα.

Εγώ θέλω ησυχία.
Θέλω να λιώσω στον καναπέ και να μην ακούω ιδανικά ούτε την ανάσα μου.
Βασικά εκείνη την ωρα δε θέλω τίποτα και κανέναν.
Τώρα λοιπόν που το έβγαλα από μέσα μου, χτίζω κι ένα σταυρό, γιατί αν αυτό το σχολιάζαμε κάτω από μια ανάρτηση, θα έπρεπε εκτός του σταυρού να σκάψω και τον λάκκο.
Η αλήθεια του ενός δε συμβαδίζει πάντα με την αλήθεια του αλλου.
Σόρρυ…

Φυσικά τίποτα από το ιδανικό παραπάνω δεν γίνεται.
Κλασική μαμά που γυρίζει σπίτι, αγκαλιάζει παιδί, πετάει παπούτσια κι ανοίγει βιβλία να τσεκάρει γνώσεις ή αντίστοιχα τρέχει σε εξωσχολικές δραστηριότητες.
Γκρινιάζω λίγο αλλά έτσι πάει.
Αντικειμενικά οφείλω Τεράστια Ευγνωμοσύνη που έχω δύο γονείς και μαζεύουν ακόμα το Χάος μου.
Μέχρι πότε, δε ξέρω.

Δεν με θεωρώ Καλή μαμά.
Η κόρη μου βέβαια θεωρεί το αντίθετο κι ίσως η γνώμη της θα έπρεπε να μετράει περισσότερο απ’ τη δική μου ανασφάλεια.
Αλλά δε πάει έτσι.
Θεωρώ ότι οφείλω να δώσω περισσότερα και δε το κάνω.
Δεν είναι ότι δε θέλω.
Το πλάσμα μου το αγαπώ. Είναι ότι καλύτερο κράτησα κι απέμεινε μετά από εφτά χρόνια μιας αγχωτικής σχέσης, η οποία παρότι έχει τελειώσει, ακόμα και σήμερα μου δημιουργεί προβλήματα.

Φοβάμαι όμως.
Φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα μείνω μόνη χωρίς βοήθεια.
Πως δε θα μπορώ να ανταπεξέλθω ούτε συναισθηματικά ούτε πρακτικά.
Φοβάμαι πως μπορεί να χάσω τον έλεγχο.
Πως δεν είμαι αρκετή…
Πως θα μεγαλώσει και θα μου χτυπάει λάθη για το γεγονός ότι την μεγάλωσα μόνη μου…