Τα ταμπού της εκάστοτε κοινωνίας επιβάλλουν να κάθεσαι ήσυχος και βολεμένος ακολουθώντας τα σύγχρονα trends. Στρογγυλεμένες άκρες παντού. Οποιαδήποτε γωνία ξεφεύγει από το πλαίσιο της ζωής που φτιάχνεις, φοβάσαι ότι θα σε αναστατώσει, επειδή θα ενοχλήσει άλλους που λογίζεις πιο σημαντικούς από τον εαυτό σου. Αποστρεφόμαστε συναισθηματικά από τα προσωπικά μας σχέδια και τις ιδέες μας εξαιτίας των κοινωνικών συνήθειων της εποχής. Μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα ποιές προκαταλήψεις ή έμμεσες απαγορεύσεις υφίστανται σχετικά με τον τρόπο ζωής μιας κοινωνίας, δεν χρειάζεται όμως να τα αποδεχθούμε, απλά να αδιαφορήσουμε.
Και έχουμε φτάσει στο 2020, που είναι ταμπού το να θέλεις να παντρευτείς στα 24 χωρίς υπερπαραγωγές, πριν βρεις “καλή δουλειά”, πριν κάνεις μεταπτυχιακό, χωρίς να μείνεις έγκυος, τον πρώτο σου, ο οποίος κατάγεται από άλλη χώρα και να πηγαίνεις εκκλησία.
Η κοινωνία, στις μέρες μας, κατακρίνει όταν κάποιος πάει να παντρευτεί χωρίς να έχει ολοκληρώσει την βασική checklist σπουδές-εργασία-αυτοκίνητο-σπίτι. Δεν δέχεται από τόσο νωρίς το κοινό όνειρο συντροφικότητας και οικογένειας. Λέγοντας οικογένεια, εννοώ πρώτα την/τον σύντροφό μας, έτσι ; Δεν παντρευόμαστε μόνο για να γεννήσουμε και να είμαστε politically and socially correct. Αηδία η τόση υποκρισία.
Γιατί να πάρουμε ως δείκτες την ηλικία και την εργασία, για να κανονίσουμε τη ζωή με τον σύντροφό μας; Αυτό είναι ο γάμος ; Οικονομική αποκατάσταση ; Κοινωνική καταξίωση ; Αν δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε αυτά από μόνοι μας και χρειαζόμαστε υποστηρίγματα, ας το αφήσουμε καλύτερα. Μπορεί να δυστυχήσει κανείς έτσι.
Το άλλο ταμπού, να παντρευτείς τον πρώτο άντρα που κοιμήθηκες μαζί του…
Με έχουν ρωτήσεις πολλές φορές «δεν ήθελες να έχεις κι άλλες εμπειρίες, δεν βαρέθηκες τόσα χρόνια ;». Να κόψω και να ράψω την καρδιά μου μόνο και μόνο για να δω πως κελαηδούνε άλλα πουλιά ; Όχι, ευχαριστώ.
Αδιαφορώ που ο άντρας μου δεν είναι θρέμμα ελληνικού bloodline. Έλα τώρα, θείτσα μου, αφού την ξέρω την μουρμούρα σου « παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ και φορεμένο ».
Δεν με νοιάζει, επίσης, που δεν παίρνει πάνω από 800 ευρώ στην εργασία του. Από τα λεφτά του άντρα μου θα ονειρευτώ καλύτερη ζωή ; Το μόνο που με καίει είναι ότι αξίζει για πολλά παραπάνω, καθώς είναι ο καλύτερος στον τομέα του.
Αδιαφορώ, επίσης, που δεν ξόδεψε, ο καλός μου, χιλιάρικα για ένα δαχτυλίδι αρραβώνων και δεν γονάτισε να μου κάνει “τηλεοπτική” πρόταση γάμου. Μου είπε ένα απόγευμα ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του και του είπα, γελώντας, ότι αν το εννοεί τότε να με παντρευτεί, και απαντάει: « Καλή ιδέα ! Θέλεις ;»
« Θέλω ! »
Αδιαφορώ για το γεγονός ότι κάναμε διακριτικό και οικονομικό γάμο και δεν ξοδέψαμε την περιουσία μέχρι και των μακρινών ξάδερφων στην Αυστραλία. Μα στις μέρες, βρε παιδί μου, να μην έχουν οι γείτονες ψωμί και να φεύγουν τόσα λεφτά για ένα πανηγύρι, ντρεπόμουν και στη σκέψη.
Αυτό που προσπαθεί ο κόσμος, στο γάμο, να φανεί διαφορετικός, πιο πλούσιος, με δεξιώσεις, πισίνες, party before, party after, ακόμη δεν το καταλαβαίνω. Μου θυμίζει τη φάση, όποτε περιμέναμε επισκέψεις στο σπίτι, τη μάνα μου γρήγορα να καθαρίσει, να τρίψει τα ασημικά, να ξύσει τις γωνίες, να πλύνει τα μπαλκόνια, κι όλα αυτά για να μην δουν οι καλεσμένοι την καθημερινότητά μας και μας κακοχαρακτηρίσουν, παρόλο που το σπίτι ήταν πάντα αυστηρά τακτοποιημένο. Αλλά ήθελε την υπερβολή της λάμψης, να ευχαριστηθούν τα μάτια της την ευχαρίστηση των καλεσμένων.
Αδιαφορώ που δεν έχω κάνει μεταπτυχιακό, ακόμη έστω. Σιγά μη χρονοτριβήσω να φτιάξω την προσωπική μου ζωή, για να παίξω πρώτα ‘’χαρτοπόλεμο” και να βολευτώ σε μια φτηνή θεσούλα. Και να είχα το χαρτί πριν το γάμο πάλι δεν θα άλλαζε κάτι στα εργασιακά μου.
Δεν με νοιάζει που άφησα τη θέση μου και την άνεσή μου, για να μετακομίσουμε κάπου άλλου με περισσότερα δέντρα και δουλεύω σε διαφορετικό επάγγελμα από αυτό που σπούδασα. Είμαστε καλά, δεν μας λείπει τίποτα.
Γιατί να είναι ταμπού να είσαι ευχαριστημένος και να αρκείσαι σε λίγα πράγματα ; Γιατί τόση προσπάθεια να φαινόμαστε σπουδαίοι ;
Μεγάλη σπατάλη ο φόβος για το τι θα πει ο κόσμος. Μου το περάσανε το μικρόβιο από μικρή και ομολογώ με ταλαιπωρεί ακόμα και υπάρχουν φορές που στεναχωριέμαι για βλακείες.
Με τον άντρα μου όμως έμαθα να τα ξεπερνώ όλα αυτά, καθώς ένιωθα την αγάπη μου για αυτόν και τη σχέση μας να καλύπτει διαφορές και μικροπρέπειες. Και προσπαθώ ακόμη να τον αντιγράψω, ο οποίος είναι τόσο ήρεμος και χαρούμενος, τόσο κοινωνικός με όλους, παρ’ όλες τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει.
Αλλά εκεί που στρογγυλεύω ακόμα τις άκρες είναι το θέμα της εκκλησίας και της πίστης μου. Κι όμως η υπομονή μου δοκιμάζεται συνέχεια από σχόλια και κριτικές, ειδικά όταν αναφέρω ότι πρόκειται για μία συνειδητή επιλογή και όχι επειδή μεγάλωσα “παπαδοπαίδι”.
Τι κι αν πηγαίνω εκκλησία και κάνω το σταυρό μου ή νηστεύω, με κάνει οπισθοδρομική, πουριτανή, λιγότερη ικανή ; Ποιός είναι άραγε ο προκατειλημμένος εδώ ;
Αν έλεγα όμως ότι είμαι vegan ; Αυτό είναι αποδεκτό και trendy και δεν σηκώνει λογομαχίες.
Δεν κρύβομαι, ούτε κάνω επίδειξη, αλλά γενικά προσέχω πως εκφράζομαι, γιατί εύκολα ξεσηκώνεται και εχθρεύεται ο κόσμος ! Δε σημαίνει όμως πως δέχομαι αυτό το ταμπού. Βάλε, λοιπόν, στο θηκάρι τη χατζάρα σου.
*Τα παραπάνω προκύπτουν από προσωπικές μου εμπειρίες και δεν έχουν σκοπό να θίξουν κανέναν. Ειρήνη ημίν !
Υπάρχουν οι γραμμές ισορροπίας για κάποια ευαίσθητα θέματα, αλλά σου εύχομαι να μην ντύσεις τη ζωής σου basic, να μην περιορίσεις την ελευθερία έκφρασής σου. Οι περισσότεροι φόβοι μας είναι φαντασιώσεις σε υποθετικά σενάρια και μας αποπροσανατολίζουν.
Αν θεωρείς κάτι λανθασμένο στη ζωή σου, να είναι όντως δική σου σκέψη και απόφαση, όχι επιρροή εντυπωσιακών εικόνων και ενοχλητικών ψιθύρων.
Και αν με ακούς να τραγουδώ στον δρόμο, δεν είμαι τρελή, απλά χαρούμενη. Αλλά και τρελή να με πεις, αδιαφορώ.