Καλοκαίρι, η πατούσα θέλει να αναπνεύσει μετά από τόσο καιρό κλεισμένη μέσα στις παντόφλες.
Κάποτε φορούσες εκείνα τα ξύλινα τσόκαρα τα Scholl σου λέω, σίγουρα τα θυμάσαι που μόλις τρωγόταν από κάτω το λάστιχο της σόλας, άκουγε όλη η Αττική το που βρίσκεσαι , τάκα-τούκα, στην άσφαλτο και στα πλακάκια, περπατούσες και ένιωθες το κάθε σου βήμα, εσύ και εξακόσιοι άλλοι έδινες το στίγμα σου, πως να το κάνουμε άλλωστε. Και αν ζούσες σε πολυκατοικία, ήξεραν ανά πάσα στιγμή οι ένοικοι του κάτω ορόφου σε πιο δωμάτιο είσαι, και κάτι φωνές που άκουγες τις κάλυπταν τα τάκα-τούκα.
Ήρθε όμως και η στιγμή που η λέξη «τσόκαρο – τσοκαρία» παρέπεμπε σε κάτι Βου, δευτεράντζα παιδί μου, πως μπορούσε η εκλεπτυσμένη πατούσα να συνεχίσει με το τσόκαρο.
Η πατούσα εξελίχθηκε, ήθελε κάτι πιο μαλακό, με όνομα εξωτικό που να θυμίζει κάτι σε Χαβάη, να είναι εισαγόμενο από χώρα με ατελείωτες παραλίες και να αισθάνεται ότι χορεύει σε ρυθμούς σάμπα και είναι από το Ρίο, όχι αυτό με το Αντίρριο, το άλλο του Janeiro.
Μπαίνεις και συ σε site εξωτικά για να της βρεις κάτι με όνομα, πατούσα είναι αυτή, να μην την κακομάθεις?
Havaianas της λες, ουάου σου απαντάει και εσύ ψάχνεις μανιωδώς να βρεις το χρώμα που της ταιριάζει. Καταλήγεις σε δύο, χρυσαφί και ασημί ή είσαι fashion icon το ίδιο και η πατούσα ή μηδενικό.
Φοράει η πατούσα την Havaianas, στητή, περήφανη, αθόρυβη και σουλατσάρει μέσα στο σπίτι.
Που να ξέρει η έρημη ότι η φαβέλες εκδικούνται. Ότι ο Βραζιλιάνος εργάτης που χάραξε με τον ιδρώτα του το καουτσουκόδεντρο και να μαζέψει το καουτσούκ και ο άλλος που με τον ιδρώτα του έφτιαξε την Havaianas που φοράς, εκδικούνται με τον πιο αθόρυβο τρόπο.
Η πατούσα δεν ξέρει να διαβάζει και έτσι δεν έμαθε ποτέ ότι το καουτσούκ δεν είναι αντιιδρωτικό. Πάει η έρημη να ανέβει τη σκαλίτσα για να βάλει ένα πακέτο στο πάνω μέρος της ντουλάπας, ένα μπαμ ακούγεται, η σκαλίτσα έφυγε κάτω από την Havaianas και συ βρέθηκες μέσα στην ντουλάπα με το πακέτο στο κεφάλι και μια ωραία μελανιά μακρόστενη σουβενίρ στο χέρι. Ατύχημα λέει ήταν η πατούσα και συνεχίζει την επώνυμη πορεία της.
Η πατούσα έχει και παρέα, άλλες τέσσερεις μαλλιαρές παρουσίασες που δεν μιλάνε, αλλά γαβγίζουν. Αυτές οι τέσσερεις πατουσίτσες, επειδή έχουν ένα επίπεδο, δεν νοούν να κατουρήσουν εκτός οικίας γιατί ντρέπονται. Έχουν την πάνα τους, όπου άνευ ντροπής εκτελούν τις φυσικές ανάγκες τους. Οι τέσσερεις πατουσίτσες έχουν μεγαλώσει, δεν βλέπουν και πολύ καλά και ενώ νομίζουν ότι ουρούν επί της πάνας, στην ουσία στοχεύουν την ακριανή γωνία της πάνας και όλα τα υγρά της ουροδόχου κύστης πηγαίνουν κάτω από την πάνα, μετατρέποντάς την σε παγίδα θανάτου.
Αμέριμνη και αγέρωχη η πατούσα με την Havaianas πατάει επί της καθαρής εκ των άνω πάνας και εσύ βρίσκεσαι γονυπετής να βρίζεις τα μπουγαδοκόφινα της θείας σου της Κανέλας. Το ότι δεν έχεις θεία Κανέλα δεν θα το αναλύσουμε επί του παρόντος.
Θα προσέχω λέει η πατούσα και ευτυχώς που πρόσεχε, γιατί την πάτησε και δεύτερη φορά και εκείνη η μελανιά από το χέρι πήρε μετάθεση στο γόνατο, τα δε μπουγαδοκόφινα της Κανέλας άκουσαν για ακόμα μια φορά τους έξι ψαλμούς – αλληλούια.
Τρίτωσε το κακό είπε η πατούσα με την Havaianas, τελείωσε η περιπέτεια για αυτό το καλοκαίρι. Δεν άκουσε όμως ένα χαιρέκακο γέλιο, γιατί ήταν δυνατά η μουσική και άκουγε μια συναυλία των Linkin Park.
Ας πάμε πάλι από την αρχή. Θυμάστε εκείνο το πακέτο, που έγινε αιτία για το πρώτο ατύχημα; Αυτή τη φορά το πακέτο ήθελε να κατέβει, η έξυπνη πατούσα με τη Havaianas σκέφτεται, δεν θα πάρω την σκαλίτσα, αλλά το σκαμπώ, έτσι και αλλιώς έχω και ένα ύψος το φτάνω άνετα.
Όλο χάρη η πατούσα με την Havaianas, πατάει πάνω στο σκαμπώ. Επόμενη σκηνή, το σκαμπώ στο πλάι ξαπλωμένο αμέριμνο, και εσύ στο πάτωμα έχοντας χτυπήσει την δεξιά πλευρά της μέσης σου (εδώ μπαίνει και θέμα ιδεολογικό – είναι η πλευρά που σε εκδικείται για τις αριστερές σου πεποιθήσεις).
Μετράς τα κόκαλα του σκελετού σου, ευτυχώς είσαι πετσί και κόκαλο και το μέτρημα είναι εύκολο, τα βρίσκεις όλα στη θέση τους και πηγαίνεις τρέχοντας στην κουζίνα να τρίψεις την πλευρά με φωτιστικό οινόπνευμα για να μην κάνεις μελανιές. Σε αυτή τη περίπτωση απαγορεύεται αυστηρά η χρήση αναπτήρα η σπίρτου. Μελανιές δεν έκανες, παρά δύο μικρούλες σαν κοχυλάκια στις ακτές της Ipanema, το ότι πονάς και δεν μπορείς να κουνηθείς από τον πόνο, είναι μια μικρή, πονεμένη μεν, άνευ σημασίας δε λεπτομέρεια.
Και μη με ρωτήσεις τι φορά η πατούσα, μα την αγαπημένη της χρυσαφί Havaianas.
Τι γόβες στιλέτο μου λες, τα φονικά όπλα είναι από την Βραζιλία και τα λένε Havaianas.
Θεία Κανέλα ακούς; Α! ξέχασα, δεν έχω θεία Κανέλα, τα μπουγαδοκόφινά σου όμως ακούνε.
Είναι το πιο ύπουλο όπλο που κατασκεύασε η εκδικητική Λατινική Αμερική – trust me!