Thebluez

Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Αλλά ποτέ δεν ξέχασε. Ποτέ δεν έφυγε απ’ το μυαλό της εκείνη η νύχτα. Ακόμη είναι στιγμές που θυμάται κάθε λεπτομέρεια και σιχαίνεται τη ζωή της για εκείνη της την επιλογή. Κι αν δεν είχε πάει σπίτι του; Αν δεν είχε δεχθεί να πιούμε ένα ποτό όλοι μαζί σαν παρέα; Αν δεν είχε φτιάξει εκείνο το αναθεματισμένο προφίλ στο facebook; Αν… αν… αν…

Ήταν 16 χρονών. Ένα ντροπαλό κορίτσι, που δεν νοιαζόταν για τα φτιασίδια και την ομορφιά της. Δεν την είχε απασχολήσει ποτέ έως τότε. Η μόδα της εποχής επέβαλλε όλοι στην τάξη της να βγαίνουν κάθε Σάββατο. Οι γονείς της δεν της το επέτρεπαν. Οι φίλες της ήταν ελάχιστες, μα κι εκείνες περνούσαν από ενδελεχή έλεγχο των γονέων της για να πάρουν έγκριση. Ίσως αυτός ο περιορισμός να ήταν το πάτημα για να φτιάξει facebook κρυφά. Με κάθε ευκαιρία χαζολογούσε εκεί. Όλοι όσοι την έβλεπαν στο δρόμο και δεν την κοιτούσαν καν τώρα της έστελναν αιτήματα φιλίας. Κι ανάμεσά τους κι ένας νεαρός, εμφανίσιμος κατά τα πρότυπα και με θετική αύρα.

Άρχισαν να μιλούν. Ήθελε να τη γνωρίσει καλύτερα. Να συναντηθούν. Μετά από καιρό κατέληξαν ζευγάρι. Περίεργο ζευγάρι. Βλέπονταν λίγο, στα κρυφά, πριν πάει το κορίτσι για μάθημα στο φροντιστήριο. Μετά άρχισαν και οι κοπάνες για να περνάει μαζί του λίγο χρόνο παραπάνω. Τον εμπιστευόταν. Του είχε ανοίξει την ψυχή της. Το σώμα της όμως δεν του το είχε παραδώσει ποτέ. Κι αυτό τον χαλούσε. Μα δεν της το έλεγε ξεκάθαρα.

Ένα βράδυ είπε ψέματα στους γονείς της πως θα πήγαινε σε ένα πάρτι μιας φίλης, ενώ ήταν κανονισμένο να μαζευτεί όλη η παρέα σπίτι του. Μια παρέα έξι νέων. Τα κορίτσια στην ηλικία της. Τα αγόρια γύρω στα 23 με 25. Μετά από ώρα που κάθονταν και χαζολογούσαν, τα υπόλοιπα παιδιά έφυγαν. Κι έμειναν οι δυο τους. Λίγα σφηνάκια αψέντι αρκούσαν για να κάμψουν κάθε της αναστολή – μιας κι ήταν παντελώς άμαθη στο ποτό – και να βρεθεί μαζί του ξαπλωμένη σε έναν καναπέ και να μην μπορεί να πει ξεκάθαρα εκείνο το «Σταμάτα!», που τόσο ήθελε να ουρλιάξει. Την έκανε δική του. Και το μόνο που θυμόταν ήταν ένας πόνος, που αισθάνθηκε. Τα καλύτερα όμως, τώρα ξεκινούσαν.

Με ένα βίντεο να την κυνηγά και να τρέμει στη σκέψη πως θα το προωθούσε αν κάτι δεν πήγαινε σωστά. Ακόμη δεν ξέρει, αν το είδαν κι άλλοι, ή αν θάφτηκε σε κανένα ξεχασμένο φλασάκι. Και λίγο καιρό μετά, μια καθυστέρηση ήρθε να της δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Όσα ακολούθησαν θα τα θυμάται πάντα σαν ένα τρέιλερ ταινίας. Μιας ταινίας που δε θα έπρεπε να δει καμιά γυναίκα. «Και τι μου το λες εμένα; Πού ξέρω ‘γω με πόσους έχεις πηδηχτεί;». Το κεφάλι της βούιζε και μόνο που σκεφτόταν το τι είχε μόλις ακούσει… Εκείνη, που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχε άλλη έγνοια, πέρα από τη μελέτη της και τα όνειρά της. Τώρα να της βεβηλώνουν έτσι την ψυχή, το σώμα, την αξιοπρέπεια. Πόσα άραγε αντέχει ένας άνθρωπος; Η απάντηση είναι πολλά. Και αντέχει και υπομένει και καταπίνει και θάβει…

Έφυγε μακριά του με παράσημο μια άμβλωση μπακαλίστικη – κάτι ανάμεσα σε άμβλωση κι απόπειρα αυτοκτονίας -, και με τη βεβαιότητα για ένα και μόνο πράγμα. Ότι το σώμα της είναι δικό της. Δεν θα της το ντροπιάσει ποτέ ξανά κανένας αχρείος. Κανένας δε θα αγγίξει ξανά την ψυχή της. Κανένας δε θα την μεταχειριστεί σαν αντικείμενο, σαν πλαστική κούκλα που είναι εκεί για να καλύψει τις ορέξεις του καθένας που θα βρισκόταν στο διάβα της ζωής της.

Τα έθαψε όλα καλά μέσα της, πιστεύοντας πως συμφιλιώθηκε με τον εαυτό της και με τα όσα πέρασε. Μα τα θυμάται όλα. Και κάθε φορά που θα ακούσει κάποια είδηση για βιασμό, για κακοποίηση, το ντουλαπάκι ανοίγει και ξεχύνονται οι σκέψεις κι οι αναμνήσεις. Και δεν μπορεί να τις συγκρατήσει, να τις γυρίσει πίσω στη θέση τους. Γιατί ποτέ δε μίλησε… ποτέ δεν τον κατήγγειλε. Κατηγόρησε άδικα και τον εαυτό της, πως έφερε μερίδιο ευθύνης. Ενώ δεν έφερε. Ο μόνος υπεύθυνος ήταν εκείνος, που της άφησε αυτά τα σημάδια στην ψυχή της. Κι είναι βαθιές αυτές οι πληγές, δεν παύουν να ματώνουν σε κάθε ευκαιρία. Θυμάται να της λένε πως η πρώτη σου φορά θα πρέπει να είναι όμορφη και να τη θυμάσαι ως ειδυλλιακή. Μα η δική της πρώτη φορά ήταν απροσδόκητα τραγική.