Είναι κάποιες φορές στην ζωή που νιώθεις μόνος, από εκείνη την μοναξιά που δεν έχει συγκεκριμένο τίτλο, ούτε συγκεκριμένη έλλειψη. Είναι ένα συναίσθημα που σε καθηλώνει, σε τραβάει και σε ελευθερώνει αφού μέσα σε όλα δεν νιώθεις γη, αλλά βασικό στοιχείο πια γίνεται ο αέρας.
Ψάχνεις να βρεις μια σταθερά, να σου χαρίσει την δήθεν ψευδαίσθηση που θα σε λυτρώσει πριν πιστέψεις ότι όλα καταρρέουν. Κι όμως όλα τώρα αρχίζουν. Κι αν δεν αρχίζουν, τελικά μπορείς πάντα να κάνεις αυτό που συχνά σου λένε και ενώ ακούγεται τόσο απλό, είναι από τις πιο σύνθετες διαδικασίες αυτής της ζωής. Αποδέξου και ξεκίνα από την αρχή!
Αυταπάτη μεγάλη να νομίζεις ότι ο έλεγχος, η ρουτίνα και τα κουτάκια της ζωής σου θα σε προστατέψουν από το γραφτό σου, από το επόμενο δευτερόλεπτο που σε περιμένει, για να σου δείξει πως τίποτα πια δεν είναι δεδομένο. Θα μου πεις πως την ζωή και την «μοίρα» μας εμείς την ορίζουμε και έχεις δίκιο. Εμείς διαλέγουμε τον δρόμο και τον τρόπο, όμως πόσες ήταν οι φορές που αναρωτήθηκες γιατί είσαι τόσα χρόνια μόνος σου; Γιατί ενώ προσπάθησες με ό,τι είχες, τελικά δεν τα κατάφερες; Γιατί ενώ είχες εκατό, τώρα ψάχνεις και το ένα;
Η παγίδα είναι πάντα η ίδια. Τόσα γιατί και πάντα τρέχεις από πίσω τους, να προλάβεις να βρεις μια πειστική δικαιολογία για να ηρεμήσεις εκείνο το περίεργο πλάσμα που πεινάει για απαντήσεις και δεν ηρεμεί αν δεν του δώσεις τουλάχιστον μια. Δώσε του λοιπόν την πιο ειλικρινή. Γιατί έπεσες πάλι θύμα των συνηθειών του ίδιου σου του εαυτού, γιατί δεν το θέλησες αρκετά ή ο φόβος σου για εξέλιξη ήταν μεγαλύτερος από την επιθυμία σου για αυτήν. Έτσι λοιπόν τα πράγματα είναι αυτά που είναι, έτσι όπως είναι. Η αφετηρία σου δεν άλλαξε, παραμένει εκεί και στην βάση της αναβοσβήνει με neon «τώρα!».
Τώρα είναι η στιγμή να ξαναπροσπαθήσεις με άλλη ματιά, λίγο πιο ψύχραιμα και διαφορετικά. Άφησε αυτά που σε βαραίνουν πίσω, άφησέ τα να χαθούν, όπως το ανθάκι που πετάς στην θάλασσα και χάνεται στο ρεύμα. Όσο προχωράς σε έναν δρόμο που αντιλαμβάνεσαι με όλες σου τις αισθήσεις ότι σε οδηγεί κάπου σκοτεινά, τα βήματα σου θα είναι πιο διστακτικά, γιατί μέσα σου θα ξέρεις ότι τελικά υπάρχει και δρόμος που οδηγεί στο φως.
Μπορεί να μην είσαι έτοιμος εύκολα να γυρίσεις το τιμόνι, όμως κατεβάζεις ταχύτητα και αυτό είναι μια αρχή. Εξάλλου αν ο δρόμος ήταν σωστά στρωμένος από την αρχή, τι παραπάνω θα μάθαινες για σένα όσο και για αυτό το περίεργο πλάσμα, για την ζωή, αλλά και για τους ίδιους τους ανθρώπους;
Θέλει θάρρος και εμπιστοσύνη να προχωράς στο μονοπάτι σου, θέλει δύναμη να μένεις τελικά στον αέρα, μέχρι να αρχίσεις να συνειδητοποιείς ότι η θέα δεν σε τρομάζει τόσο όσο περίμενες. Οι επιλογές τώρα φαίνονται πιο πολλές και πιο ξεκάθαρες, χωρίς να σε κρατάνε τα πακεταρισμένα πρέπει σου. Σαν να βλέπεις μια γραμμή φωτός και να θέλεις να την ακολουθήσεις. Όπου και να σε βγάλει να θυμάσαι πως τα πράγματα είναι αυτά που είναι, άσχετα με το βάφτισμα που τους δίνεις κάθε φορά. Μείνε εκεί, αποδέξου τα κι αν δεν σου αρέσουν ξεκίνα πάλι.
Emily Kouk