Θυμόσαστε τις προηγούμενες μέρες που χιόνισε στην Αθήνα μας, που όλοι και όλα είχαν μια νότα ανεξήγητης ευτυχίας και αυθορμητισμού, που ενώ έξω ο ουρανός ήταν γκρι και η καραντίνα ήταν ακλόνητα στην θέση της, εμείς νιώθαμε να μας αγγίζει μια ηλιαχτίδα και να ζεσταίνει τις παιδικές καρδιές μας; Σκεφτήκατε ποτέ αυτό να το παρομοιάσετε με τον έρωτα;
Λένε ότι ο έρωτας ομορφαίνει τη ζωή και τους ανθρώπους τους αλλάζει. Tους δίνει πίσω τα χαμένα τους χαμόγελα, που βίαια τους είχε πάρει μια περασμένη πραγματικότητα και τους δίνει επιλογές σαν μια παλέτα από χρώματα. Το χρώμα του έχουν γράψει ότι είναι το κόκκινο, εκείνο της φωτιάς που σε σιγοκαίει και μέσα του κάποιος πασπάλισε κουκίδες από ροζ. Ξέρετε, εκείνο της τρυφερότητας και της εναρμονισμένης γαλήνης μέσα σε έναν κόσμο που ζει το χάος της καθημερινότητας.
Σαν το χιόνι κι αυτός, πέφτει απαλά πάνω μας και μας κάνει να κοιτάμε τις νιφάδες του σαν μικρά στολίδια που ήρθαν από το πουθενά. Έτσι λοιπόν, από το τίποτα εμφανίζεται και ρίχνει στα χέρια μας κρυσταλλένιες στιγμές ευτυχίας που παλεύουμε να κρατήσουμε εκεί, χωρίς να λιώσουν, να εξατμιστούν και να σβήσουν.
Η αίσθησή του είναι όπως όταν μας πετάνε μια μεγάλη ποσότητα χιονιού στο πρόσωπο. Στην αρχή νιώθουμε ότι κάτι μας «χτύπησε» κι όταν ανοίξουμε τα μάτια νιώθουμε μια περίεργη ενέργεια χαράς και δύναμης, την οποία αντλούμε ώστε να επιστρέψουμε πίσω αυτό το «χτύπημα». Τέτοιες ανταλλαγές θέλει να έχει, τέτοιες κινήσεις απαιτεί από τους ανθρώπους που βάζει στο σημάδι κάθε φορά. Ανταλλαγές ειλικρίνειας και τρυφερότητας, «συμβόλαια» εμπιστοσύνης και ενδιαφέροντος, σφραγίδες με το σύνθημά του. Μαζί.
Θα ακούσετε επίσης να λένε ότι ο έρωτας, στα ψιλά γράμματα του καλοφτιαγμένου αυτού συμβολαίου, αυτά που συνήθως κανείς δεν διαβάζει και έρχεται προ εκπλήξεως, αναφέρει πως να σταματήσουμε να τον ακυρώνουμε και να του αφαιρούμε έτσι επιπόλαια την ουσία του.
Σε αυτό λοιπόν, πρώτος την σκυτάλη παίρνει με μανία ο εγωισμός, ο οποίος βιάζεται με την σειρά του να την παραδώσει στον φόβο. Όταν ακούσετε ή αυθόρμητα σκεφθείτε ότι ο έρωτας είναι εγωιστικός, κλείστε τα μάτια και θυμηθείτε πόσο πιο όμορφα θα ήταν, εάν τελικά εκείνες τις νιφάδες του χιονιού, τις βλέπατε αγκαλιά με τον άνθρωπο σας και όχι με τα ατελείωτα «μη» και «γιατί» που σας φόρεσε ο εγωισμός. Ο έρωτας είναι κτητικός και διεκδικεί. Δεν έχει μάθει από μόνος του να φοβάται και να κρύβεται. Αυτό είναι επίτευγμα της μαζοχιστικής τάσης του ανθρώπου, ο οποίος με επιδέξια μέσα την φανερώνει κάθε φορά που πρέπει να δείξει εμπιστοσύνη και να αφεθεί. Να ανοιχτεί στη στιγμή και σε αυτή την μαγική έλξη που λίγες φορές συμβαίνει.
Όταν τελικά το χιόνι λιώσει, αφήνει πίσω του μια αίσθηση γλυκιάς ανάμνησης και ένα αίσθημα πληρότητας, πως όσο κράτησε ήταν μοναδικό. Η παρουσία και οι αισθήσεις μας ήταν σε αυτό εκατό τοις εκατό, κάθε παιχνίδισμα με τις νιφάδες άξιζε το λίγο μούδιασμα από το κρύο που νιώσαμε όταν εκτεθήκαμε σε αυτό τα πρώτα δευτερόλεπτα. Έτσι συμβαίνει και με τον έρωτα, απλά χωρίς την προϋπόθεση ότι αυτός θα λιώσει και θα χαθεί μετά από λίγες μέρες ή ώρες.
Σε αυτή την περίπτωση η ζωή, μας έδωσε την τύχη και την δύναμη να ορίσουμε τον δικό μας καιρό και την δική μας κατάλληλη θερμοκρασία. Ώστε η ευτυχία, οι αγκαλιές και τα χαμόγελα του «μαζί», να μας συντροφεύουν σε όλες τις εποχές, τους μήνες και τις στιγμές, που αποφασίσουμε αντί να το βάλουμε στα πόδια, να το ζήσουμε με όλη μας την καρδιά και το είναι!