«Πρέπει να συγκεντρωθείς, προσπάθησε να συγκεντρωθείς», αυτές ήταν οι φράσεις που άκουγε σχεδόν όλη τη μέρα ο μικρός Αλέξανδρος. Τις άκουγε μάλιστα πιο συχνά και από τις λέξεις «Καλημέρα, καληνύχτα… όνειρα γλυκά». Εξάλλου αυτό του άρεσε να κάνει, να ονειρεύεται .
Έτσι και εκείνο το πρωί, η γνωστή φωνή ακούστηκε και πάλι:
«Αλέξανδρε μου, έχουμε αργήσει για το σχολείο, προσπάθησε να συγκεντρωθείς για να ετοιμαστείς γρήγορα».
«Πες πρώτα μια καλημέρα», απάντησε νυσταγμένος εκείνος και σηκώθηκε και έτρεξε στην κουζίνα.
Ενώ άρχισε να τρώει πρωινό, συνέβη πάλι το ίδιο, το πιρούνι και το κουτάλι μεταμορφωθήκαν σε ιππότες που ήταν έτοιμοι για μάχη ενώ το πιάτο έγινε πάτωμα με λάβα και σίγουρα ξέρετε ότι μια μάχη για να τελειώσει θέλει περισσότερη ώρα απ’ ότι χρειάζεται για να φαγωθεί το πρωινό. Όμως αυτή η μάχη συνέβαινε στο μυαλό του Αλέξανδρου και έτσι η γνωστή φωνή ακούστηκε και πάλι «Πρέπει να συγκεντρωθείς, θα αργήσουμε, πήγαινε να ντυθείς». Μα και εκεί το ίδιο συνέβαινε, ο μικρός Αλέξανδρος ανοίγοντας τη ντουλάπα και διαλέγοντας ρούχα, φανταζόταν ότι μεταμορφωνόταν στους αγαπημένους του ήρωες και στις αγαπημένες του ηρωίδες. Δεν έβαζε ρούχα και παπούτσια γρήγορα ο Αλέξανδρος, αυτή είναι η αλήθεια, όμως η μεταμόρφωση σε σούπερ ήρωα ή σε πριγκίπισσα ή σε οτιδήποτε άλλο παίρνει αρκετή ώρα, δεν είναι απλή διαδικασία.
Στο σχολείο τα μολύβια γίνονταν αεροπλάνα και ο πίνακας, πίνακας ελέγχου, τα τετράδια τα εισιτήρια των επιβατών και τα βιβλία τα διαβατήριά τους. Και τα παράθυρα… αχ αυτά τα παράθυρα, ο μικρός μας Αλέξανδρος δε μπορούσε με τίποτα να μην κοιτάει πίσω και πέρα από τα τζάμια τους, δε μπορούσε να αντισταθεί στη διαφανή έλξη τους, τα έβλεπε ως ένα πέρασμα προς τον ουρανό και τα δέντρα και τις ονειροπολήσεις. Αυτές οι ιστορίες συνήθως τελείωναν απότομα αφού υπήρχαν και εδώ γνωστές φωνές, που του ζητούσαν να συγκεντρωθεί στο μάθημα. Μακάρι να καταλάβαιναν πόσα πράγματα μαθαίνω από όλα αυτά που σκέφτομαι, σκέφτηκε εκείνος και άνοιξε το τετράδιό του για να σημειώσει τις ασκήσεις για την επόμενη ημέρα. Όμως εκεί κάτι παράξενο συνέβαινε, τα γράμματα χοροπηδούσαν, χάνονταν και όσο και να προσπαθούσε ο Αλέξανδρος να τα βρει και να τα βάλει σε μια σειρά, δεν τα κατάφερνε πάντα.
Στην επιστροφή στο σπίτι, τα όνειρα του Αλέξανδρου έπαιρναν και πάλι ζωή, τα δέντρα του μιλούσαν και τον προσκαλούσαν να ανέβει πάνω τους και να τα χαϊδέψει, τα πεσμένα φύλλα του ζητούσαν να τα αγγίξει και κάθε κομμένο ξύλο τον προκαλούσε να το κάνει σπαθί. Δεν γινόταν να αντισταθεί σε όλα αυτά, εξάλλου τα αγαπούσε τα δέντρα, πώς να τα προσπεράσει; Φτάνοντας στο σπίτι, η γνωστή φωνή ακούστηκε και πάλι «Γεια σου μικρέ μου, πώς ήταν η μέρα σου; Πλύνε τα χεράκια σου και βγάλε τα ρουχαλάκια σου». Του άρεσε του Αλέξανδρου να πλένει τα χέρια του, αφού το νερό της βρύσης γινόταν καταρράκτης και τα χέρια του πλοία που πάλευαν να ξεφύγουν, όμως έτσι όπως ξέφευγαν, πιτσιλούσαν και τον καθρέφτη του μπάνιου. Στη συνέχεια, ο Αλέξανδρος έβγαζε τα ρούχα με δυσκολία, αφού είπαμε, οι στολές δεν μπαινοβγαίνουν τόσο εύκολα.
Και μετά… ερχόταν η μελέτη των μαθημάτων του. Αυτό και αν τον δυσκόλευε τον Αλέξανδρο, το μυαλό του ήταν τόσο γεμάτο από όνειρα και ιστορίες που δεν είχε χώρο για να κάνει μαθηματικές πράξεις, να μάθει ορθογραφία και όσα του ζητούσαν και σα να μην έφτανε αυτό, τα γράμματα άρχιζαν πάλι τα ίδια. Χοροπηδούσαν από εδώ, χοροπηδούσαν από εκεί, έπεφταν κάτω από τις γραμμές και χοροπηδούσε και ο Αλέξανδρος προσπαθώντας να τα πιάσει όμως οι υπόλοιποι δεν το έβλεπαν αυτό και έλεγαν πάλι:
«Προσπάθησε να συγκεντρωθείς, μπορείς να τα καταφέρεις».
Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες του μικρού Αλέξανδρου, ώσπου κάποια μέρα μετά από πολλά «Πρέπει να συγκεντρωθείς, προσπάθησε» ο Αλέξανδρος απάντησε «Θέλω, αλλά δε μπορώ, μου αρέσουν οι ιστορίες που φτιάχνω, όμως και δε θέλω να σταματήσω. Θέλω βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια!» φώναξε. Φώναξε μάλιστα τόσο δυνατά που σχεδόν όσοι τον άκουσαν τρόμαξαν.
«Βοήθεια;» είπαν όλοι όσοι το άκουσαν με μια φωνή.
« Βοήθεια, ναι! Για να μπορώ να έχω στο μυαλό μου όσα πρέπει, αλλά να υπάρχει και ελεύθερος χρόνος για τα όνειρά μου».
Η επιθυμία του ακούστηκε και όλοι τον βοήθησαν όπως μπορούσαν και αν δεν μπορούσαν αρκετά, ζήτησαν και από άλλους βοήθεια και η αποστολή στέφθηκε με επιτυχία. Ο Αλέξανδρος, ο μικρός μας ήρωας κατάφερε αυτό που του ζητούσαν όλοι τόσο καιρό γιατί προσπάθησε πολύ, αλλά και γιατί δεν παράτησε στιγμή τα όνειρά του.
Καληνύχτα Αλέξανδρε μου, όνειρα γλυκά…
Με κλειστά ή με ανοιχτά ματιά.
Βικτωρία Καραμπούλη