Thebluez

Οι καρδιές των ανθρώπων είναι φανερές σε όλους. Μπορείς εύκολα να δεις αν έχουν βρει το άλλο τους μισό ή όχι. Αν είναι μεγάλες και κατακόκκινες, τότε το έχουν βρει και θα ζήσουν μαζί για πάντα. Αν είναι πιο σκούρες και μικρότερες, τότε είτε δεν έχουν βρει κανέναν ακόμα, είτε δε θα βρουν ποτέ, καταδικασμένοι να μείνουν ολομόναχοι για μία ολόκληρη ζωή.

Είσαι κι εσύ ένα από αυτά τα άτομα. Ακόμα δεν έχεις βρει το άλλο σου μισό. Οι φίλοι σου όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι, αλλά έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά. Όλος ο κοινωνικός σου περίγυρος δε σταματάει να σε ρωτάει γιατί δεν είσαι ολοκληρωμένο άτομο ακόμα κι εσύ εξακολουθείς να απαντάς ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα το άλλο σου μισό. Όμως, τα χρόνια περνάνε και εξακολουθείς να μην έχεις βρει κανέναν. Συνάντησες τόσους πολλούς ανθρώπους κι όμως κανένας δεν ήταν αυτό που έψαχνες. Και ο κοινωνικός σου περίγυρος εξακολουθεί να σε κοιτάει περίεργα και κρυφά να σε λυπάται για τη μοναξιά σου.

Μία νύχτα, πριν πέσεις για ύπνο, κοιτάς την καρδιά σου. Νιώθεις την οργή να γεμίζει μέσα σου και εύχεσαι να μπορούσες να ξεριζώσεις αυτή τη σκουρίλα, να την πετάξεις και να μην σε ενοχλήσουν ποτέ ξανά, να σε αφήσουν στην ησυχία σου. Όμως δυστυχώς, μόνο ένας τρόπος υπήρχε να το κάνεις: να κοιμηθείς και να μη ξυπνήσεις ποτέ. Όχι. Δεν είχες τόση απελπισία μέσα σου. Επειδή δεν είχες βρει το άλλο σου μισό, δε σήμαινε ότι δεν υπήρχε λόγος να ζεις. Πέφτεις για ύπνο με αυτές τις σκέψεις.

Ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα κάτασπρο δωμάτιο. Προχωράς κοιτώντας τριγύρω, προσπαθώντας να καταλάβεις πού βρίσκεσαι, μέχρι που βρίσκεις μία πόρτα. Την ανοίγεις. Μέσα στο δωμάτιο υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι που δεν έχεις ξαναδεί, όλοι με κατακόκκινες καρδιές. Νιώθεις ότι δεν ανήκεις εδώ, με την σκούρα καρδιά σου να φαίνεται καθαρά. Ετοιμάζεσαι να φύγεις, όταν μία φωνή φωνάζει το όνομά σου. Σταματάς και αφουγκράζεσαι. Τότε την ακούς ξανά:

– Πέρασε μέσα, παιδί μου! Μη φοβάσαι! Όλοι οι άνθρωποι εδώ είναι σαν εσένα!

Μπαίνεις μέσα διστακτικά και κλείνεις την πόρτα πίσω σου ενώ απαντάς:

– Αυτό δεν είναι αλήθεια! Όλοι αυτοί έχουν βρει το άλλο τους μισό!

– Κι όμως… Δε το έχουν βρει, σου απαντάει η φωνή.

Προχωράς παραμέσα στο δωμάτιο, ψάχνοντας την πηγή της φωνής, ενώ ρωτάς:

– Τότε γιατί οι καρδιές τους είναι κατακόκκινες;

– Γιατί κατάλαβαν κάτι σημαντικό, παιδί μου, κάτι που πρέπει κι εσύ να καταλάβεις αν θέλεις και η δική σου καρδιά να γίνει κατακόκκινη.

– Τι κατάλαβαν; ρωτάς ενώ ψάχνεις σε όλο το δωμάτιο για τη φωνή χωρίς επιτυχία. Οι υπόλοιποι άνθρωποι σε χαιρετάνε εγκάρδια και δεν σε κοιτάνε επικριτικά κι όμως κανένας δεν είναι η φωνή.

– Κατάλαβαν ότι για να νιώσουν “ολοκληρωμένοι” όπως λέτε, δεν χρειάζεται να βρουν το άλλο τους μισό. Μπορούν να είναι ευτυχισμένοι χωρίς να ψάχνουν κάποιον να αγαπήσουν που να τους “συμπληρώνει”. Για να είμαστε δίκαιοι, μερικοί από αυτούς όντως ερωτεύτηκαν μετά, αλλά αυτό έγινε ΑΦΟΥ είχαν γίνει οι καρδιές τους κατακόκκινες. Με άλλα λόγια δεν ένιωσαν τους αγαπημένους τους σαν ένα κομμάτι που τους “συμπλήρωσε”, αλλά σαν μία παραπάνω ευτυχία στην ήδη ολοκληρωμένη ζωή τους.

Κοιτάζεις ξανά όλους τους ανθρώπους στο δωμάτιο. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν έχουν βρει το άλλο τους μισό.

– Μα είναι αδύνατο! Όλοι ξέρουν ότι οι καρδιές κοκκινίζουν όταν έχεις βρει το άλλο σου μισό!

– Αχ, παιδί μου… Άλλο ένα θύμα της κοινωνίας και της καταπίεσής της να βρεις σύντροφο, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά… Ακόμα και στη σημερινή εποχή η κοινωνία μπορεί να γίνει όπως ήταν αιώνες πριν… Κρίμα, πολύ κρίμα…

Για πρώτη φορά από την ώρα που μπήκες στο δωμάτιο, σταματάς να περπατάς και αρχίζεις να σκέφτεσαι. Πράγματι, βαθιά μέσα σου πάντα αμφέβαλλες μήπως χρειαζόταν όντως να βρεις το άλλο σου μισό. Όμως όσο περνούσαν τα χρόνια και όσο σε πίεζαν, τόσο πιο πολύ απελπιζόσουν να το βρεις. Αλλά τώρα συνειδητοποιείς ότι το έκανες αυτό απλά και μόνο για να σταματούσε ο κοινωνικός σου περίγυρος να σε κουράζει, για να μην σε λυπούνται κρυφά και να πιστεύουν ότι θα σε φάει η μοναξιά. Στην πραγματικότητα όμως… Δεν χρειαζόταν από την αρχή να βρεις το άλλο σου μισό. Γιατί το έχεις βρει ήδη… και είσαι ΕΣΥ.

Μόλις το συνειδητοποιείς αυτό, νιώθεις κάτι να αλλάζει στο στήθος σου. Κοιτάς κάτω και βλέπεις την καρδιά σου να είναι κατακόκκινη και να χτυπάει δυνατά και χαρούμενα. Ένα χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπό σου. Η φωνή σου ξαναμιλάει:

– Συγχαρητήρια, παιδί μου. Βλέπω κατάλαβες το νόημα του ολοκληρωμένου ανθρώπου.

– Ναι, το κατάλαβα! Το άλλο μου μισό είμαι εγώ και κανένας άλλος!

– Ακριβώς! Αλλά τώρα έρχεται η δύσκολη μάχη. Η μάχη με την κοινωνία. Τι λες; Θα τα καταφέρεις;

Κοιτάζεις τους υπόλοιπους ανθρώπους, που σου χαμογελάνε ενθαρρυντικά. Σίγουρα παλεύουν κι αυτοί ενάντια στην κοινωνία. Αν μπορούν να τα καταφέρουν… Τότε μπορείς κι εσύ.

– …Πιστεύω σε μένα. Θα παλέψω για αυτό που είμαι μέχρι τέλους.

– Τέλεια, παιδί μου. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις. Καλή τύχη!

– Να ξυπνήσω;

Προτού καταλάβεις τι έγινε, ξυπνάς στο κρεβάτι σου. Ώστε όλα αυτά ήταν ένα όνειρο; Όχι, δεν μπορεί. Έμοιαζε τόσο αληθινό… Σηκώνεσαι και πας τον καθρέφτη να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Η καρδιά σου είναι εκεί, κατακόκκινη, δείχνοντάς σου ότι ακόμα κι αν όλα ήταν ένα όνειρο, σου άφησε κάτι σημαντικό και θα πρέπει να ετοιμαστείς να το υπερασπιστείς μέχρι τέλους.