Thebluez

Ο φόβος. Για αυτόν θα σου μιλήσω σήμερα. Μήπως και τον ξορκίσω. Μήπως και τον κερδίσω. Δε θέλω να φοβάμαι πια.

Ο φόβος ο παρελθοντικός. Δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο. Είναι μικρές ρωγμές της ψυχής σου που άφησες απροστάτευτες. Τις ονόμασες ασήμαντες και δεν βρήκες ποτέ το θάρρος να τις θεραπεύσεις. Δεν ενοχλούν, θα σκέφτηκες. Τα έκρυψες μέσα σου βαθιά, δεν είναι τώρα η ώρα για να ασχοληθείς μαζί τους. Τα έχεις ξεχάσει άλλωστε πια. Γιατί να τα σκαλίσεις; Πήρες την ανάσα σου και προχώρησες. Άρχισες να χτίζεις το δικό σου αύριο. Ήταν πιο εύκολο έτσι. Σωστά; Δεν στηρίζουν όμως μάτια μου ολόκληρο οικοδόμημα σε σαθρά θεμέλια. Θα πέσει. Θα καταρρεύσει και θα σε πάρει μαζί του.

Ο φόβος ο απρόσκλητος. Δε σε ρωτάει ποτέ. Απλά έρχεται και στρογγυλοκάθεται στα μέσα σου. Στην αρχή διστακτικά, μην τον ψυλλιαστείς και τον διώξεις. Βρίσκει μια αφορμή και εμφανίζεται. Έπειτα όλο και πιο έντονα. Σχεδόν επιτακτικά. Ριζώνει μέσα σου. Σε υποτάσσει. Βρίσκει κάθε σου αδυναμία και την εκμεταλλεύεται. Τις ρωγμές που λέγαμε προηγουμένως, τις θυμάσαι; Εκεί πάει και στρογγυλοκάθεται. Θρέφεται με κάθε σου ανασφάλεια. Όταν τον καταλαβαίνεις είναι πια αργά.

Ο φόβος ο κυρίαρχος. Δε σκέφτεσαι. Σκέφτεται εκείνος για εσένα. Προηγείται σε κάθε λογική ακολουθία των συνειρμών σου. Κυριαρχεί πλέον στο κορμί και το μυαλό σου. Εν αρχήν ην ο φόβος. Τα υπόλοιπα συναισθήματα έπονται. Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς φόβο. Δεν υπάρχει θλίψη χωρίς φόβο. Νικητής απέναντι σε κάθε σου συναίσθημα. Δε ζεις. Ζει εκείνος για σένα. Εκείνος αποφασίζει τις πράξεις σου. Κέρδισε τα θέλω σου και τα έκανε δικά του. Συμβιβάστηκες μαζί του, αδρανής στις πράξεις σου έμεινες να τον κοιτάς να σε υποτάσσει. Πες μου όμως τώρα την αλήθεια. Θυμάσαι ποιος ήσουνα προτού ο φόβος σε κερδίσει;

Ο φόβος της σάρκας (το κρυφτό). Τον βλέπουν όλοι εκτός από εσένα. Εσύ έχεις υποταχθεί πλήρως σε αυτόν. Το σώμα σου άρχισε και πάλι να νιώθει. Πιο δυνατά από όσο αντέχεις. Νιώθει τις ανάσες που γεμίζουν το μέσα σου. Όμως σε πονούν αυτές οι ανάσες. Νιώθει την καρδιά σου που χτυπά ξέφρενα. Γιατί χτυπά έτσι;  Σε τρομάζει. Και ξανά πάλι ανάσες. Τις μετράς, μα δεν τις νιώθεις. Δεν μπαίνει οξυγόνο. Είσαι σίγουρος. Τα χείλη σου, τα χέρια σου, έγιναν τόσο ευαίσθητα ξαφνικά. Όμως να το πάλι, τώρα δεν τα νιώθεις. Όλα μαυρίζουν. Σβήνεις. Δε θέλεις να σου συμβαίνει αυτό. Δε θέλεις αυτό να είναι το τέλος. Τα έκανες όλα λάθος. Πρέπει να τα καταφέρεις. Πρέπει να ζήσεις. Να προλάβεις. Δε θα σε θυμάται κανείς. Κανείς δε θα σε πιστέψει. Όμως να, λιώνεις στο εδώ και το τώρα. Και είσαι μόνος.

Ο φόβος της σάρκας (ο επικίνδυνος). Αυτός που τον λογάριασες για γνώριμο. Που τον καλοδέχτηκες. Τον άκουσες να έρχεται και όμως δεν κρύφτηκες. Ένας παλιός φίλος είναι, που ήρθε για να σε ταράξει. Μα τώρα γνωρίζεις. Θα τον αντιμετωπίσεις. Ανάσες. Ξεκινάς το μέτρημα. Εισπνοή: 1-2-3-4. Κρατάμε: 1-2-3-4-5-6-7. Εκπνοή: 1-2-3-4-5-6-7-8. Καλύτερα τώρα. Θα πιείς λίγο νερό. Ηρέμησες. Πέρασε. Δε θα το αφήσεις να σου συμβεί ξανά. Όμως τώρα είσαι κουρασμένος. Δεν κοιμάσαι καλά τελευταία. Ξυπνάς μέσα στη νύχτα. Σε ταλαιπωρεί και εκείνο το έκζεμα που έβγαλες στα πόδια. Σε ενοχλεί. Και είσαι τόσο κουρασμένος. Και αύριο έχεις να πας και στον γιατρό. Αυτές οι ενοχλήσεις στο στομάχι είναι καθημερινές πλέον. Ίσως να κλείσεις και ραντεβού με τον καρδιολόγο. Δε σε πειράζει όμως. Καλό είναι να κάνουμε ένα check-up πού και πού. Μεγαλώσαμε. Τουλάχιστον βρήκες τρόπο να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Δε χρειάστηκες ψυχίατρους και τέτοια. Εύκολο ήταν τελικά. Μήπως όμως να κάνεις και άλλες εξετάσεις; Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε.

Ο φόβος ο αρνητής. Σε έχει πείσει πλέον πως είναι η αλήθεια σου. Σταμάτησες να ακούς. Σταμάτησες να λογαριάζεις. Κανείς δε σε καταλαβαίνει. Πονάς. Υποφέρεις. Φύγετε όλοι μακριά μου. Δε θέλω κανέναν δίπλα μου. Για εσάς είναι εύκολο. Εσείς δεν το ζείτε. Δε με πιστεύει κανείς. Φύγετε! Θέλω να μείνω μόνος.

Ο φόβος ο νικητής. Δεν του αντιστέκεσαι πλέον. Γνωρίζεις πως υπάρχει. Γνωρίζεις πως σε ελέγχει. Υποτάχθηκες. Σε κέρδισε. Θέλεις απλά να τελειώσει αυτό που σου συμβαίνει. Κουράστηκες να πονάς. Κουράστηκες να φοβάσαι. Έχασες την ευκαιρία σου να ζητήσεις βοήθεια. Κοιτάς γύρω σου και δεν είναι κανείς. Μόνο εσύ και το μυαλό σου. Που δε σταματά να σκέφτεται. Δε σταματά να υπολογίζει. Οι πιθανότητες σου για ζωή μέσα σε αυτό το καταραμένο μυαλουδάκι λογαριάζονται. Θα ζήσεις; Αντέχεις; Και αν έκανες λάθος; Τι είναι αυτό που συνέβη τελικά; Σε ποια μάχη κρίθηκε η ήττα σου;

Ο φόβος ο λυτρωτής. Εκείνος που τον κοίταξες κατάματα θέλοντας να μάθεις την παραμικρή του λεπτομέρεια. Δειλά δειλά άρχισες να ξύνεις με τα νύχια σου το περίβλημά του. Και μετά πιο δυνατά και πιο δυνατά. Ένιωθες να ματώνεις, μα δε σταμάτησες. Και το οικοδόμημά σου άρχισε να ραγίζει. Και συνέχισες. Ξύσε. Ξύσε πιο δυνατά. Μη σταματάς. Δεν υπάρχει επιστροφή. Ιδρώνεις. Σου κόβεται η ανάσα. Όλο το μέσα σου σου φωνάζει να εγκαταλείψεις. Δε σταματάς. Πονάς. Τα μάγουλα σου αλμυρά, ακούς τη φωνή σου να ουρλιάζει, μα δεν την ελέγχεις. Δεν είναι η δική σου φωνή αυτή.

Συνέχισε. Μη σταματάς. Όχι τώρα. Πλησιάζεις. Και οι ρωγμές μεγαλώνουν. Νιώθεις απελπισία. Τα πάντα γύρω σου καταρρέουν.

Μη σταματάς. Ψάξε! Ψάξε για ζωή.

Μα δεν αντέχεις άλλο. Δεν έχεις άλλες δυνάμεις.. Θέλεις να αφεθείς. Εδώ και τώρα. Σε κοιτάς, μα δε σε αναγνωρίζεις. Δεν ξέρεις γιατί είσαι εδώ. Και πέφτεις…

Κάπου νιώθεις την ανάγκη να πιαστείς, να συνεχίσεις, μα είναι αργά πια. Η βαρύτητα κέρδισε και σε αυτό το παιχνίδι.

Δεν άκουσες το μπαμ. Ένιωσες μόνο το σκοτάδι να σε αγκαλιάζει. Δεν πονάς πια. Δε φοβάσαι πια. Έχασες. Το ξέρεις πως έχασες. Όμως στάσου. Τι είναι αυτό;

Εκεί κάπου στο βάθος κάτι σαλεύει. Δεν είσαι μόνος. Μια σκιά τρεμοπαίζει. Και το ξέρεις πως δεν υπάρχει σκιά χωρίς φως. Πλησίασε. Τι βλέπεις;

Ένα παιδί βαριανασαίνει στο βάθος. Πλησίασε κι άλλο.

Ποιος είναι;

Σου χαμογελά. «Με βρήκες» σου λέει!

Το παίρνεις στην αγκαλιά σου και νιώθεις κάτι γνώριμο μέσα σου. Το αναγνωρίζεις. Η ανάσα του είναι η ανάσα σου. Κάθε χτύπος της καρδιάς του κι ένας δικός του χτύπος. Δε φοβάσαι πια. Τώρα ξέρεις…