Περάσαμε πολλά για να κρατήσουμε τα μωράκια μας στην αγκαλιά μας… Αφού με είχε προειδοποιήσει ο γιατρός ότι δύσκολα θα συλλάβω, έμεινα έγκυος στον πρώτο μήνα προσπαθειών. Χαρά, κακό αλλά… παλίνδρομη κύηση στην 10η εβδομάδα. Ακολούθησαν τρία χρόνια άκαρπων προσπαθειών. Βιταμίνες, πολλά τεστ γονιμότητας και ακόμα πιο πολλά αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης. Έφτασε η ερωτική πράξη να είναι αγγαρεία.
Μετά πήγαμε σε γιατρό και κάναμε ένα χρόνο προσπάθεια με φάρμακα. Κάθε μήνα ήμασταν πολύ αισιόδοξοι, αλλά τίποτα. Ώσπου και εγώ είπα δεν αντέχω άλλο, ας κάνουμε εξωσωματική και αν πιάσω καλώς, αλλιώς σταματάμε τις προσπάθειες.
Και κάναμε όλη την επίπονη διαδικασία με τόσα πολλά φάρμακα και ενέσεις που σιχαινόμουν, αλλά αναγκαστικά έμαθα να τις κάνω στον εαυτό μου. Και κάνουμε την πρώτη μεταφορά, δίδυμα! Μετά από 2 μήνες σταματάει η καρδιά του ενός. Κάνω την καρδιά μου πέτρα, λέω “δεν πειράζει”. Στο επόμενο ραντεβού είχε σταματήσει και η καρδιά του άλλου. Πέρασε ένας χρόνος για να πάρουμε απόφαση να κάνουμε ξανά εξωσωματική. Και μετά ήρθε η πολυπόθητη εγκυμοσύνη. Δύσκολη, με τρεις αποκολλήσεις, με πολλές ενέσεις, φάρμακα, αλλά τα καταφέραμε!
Διδυμάκια 36+2, μπήκαν και οι δύο στη ΜΕΝΝ λόγω βάρους και ζαχάρου εγκυμοσύνης. “Σε δύο μέρες θα τους έχετε πάρει” μου είπαν. 25 μέρες κάτσαμε…
Κάθε μέρα έφερνε στο δωμάτιό μου ο άντρας μου την τσάντα με τα πρώτα τους ρουχαλάκια και κάθε μέρα την έπαιρνε πίσω κλειστή.
Η μικρή ήταν αυτή που γεννήθηκε 2060 και φοβόμασταν λόγω χαμηλού βάρους. Ο μικρός έλεγαν είναι εντάξει στα 2390. Όμως ξεκίνησε συνεχώς εμετούς από την τρίτη μέρα. Τους ρώτησα, μου είπαν “δεν είναι κάτι, μην ανησυχείτε…”.
Έφτασε η μέρα να πάρω εξιτήριο και δεν μας έδιναν κανέναν από τους δύο. Την επόμενη του εξιτηρίου, πήρα τηλέφωνο “όλα καλά” μου είπαν. Το απόγευμα πήγα να τους δω. Το αγοράκι μου ήταν κάτασπρο, σχεδόν κίτρινο, μόλις πήγε να φάει, έκανε εμετό πάλι. Εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα της ΜΕΝΝ και έρχονται σχεδόν τρέχοντας τρεις γιατροί. Μου αρπάζουν το παιδί από τα χέρια και μου λένε δυστυχώς πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι ο μικρός πάσχει από μια βαριά λοίμωξη στο στομάχι και είναι σοβαρά. Πρέπει να τον βάλουμε επειγόντως στην εντατική. Γυρνάει η γιατρός και μου λέει “αν συμβεί κάτι μέσα στη νύχτα, θα σας ειδοποιήσουμε…”.
“Τι; Τι μπορεί να συμβεί μέσα στη νύχτα;” ρωτούσα σαν χαμένη. “Ε.. καταλαβαίνετε” μου λένε “να συμβεί κάτι…”. Ένιωσα να μικραίνει το δωμάτιο και να μου κόβεται ο αέρας. Μου έδωσαν το κοριτσάκι μου στα χέρια να το ταΐσω, αλλά δεν μπορούσα, έτρεμαν τα χέρια μου και δεν το έβλεπα από τα δάκρυα. Έφυγα σαν υπνωτισμένη, το κεφάλι μου βούιζε. Ο άντρας μου που με περίμενε απ’ έξω, τρόμαξε όταν με είδε έτσι. Με ρωτούσε “Τι έγινε; Τι έχεις;” και εγώ ούρλιαζα με αναφιλητά.
Ήταν η χειρότερη νύχτα της ζωής μου. Την επόμενη ξανά εκεί από το πρωί, να ζητάω απαντήσεις. “Τι λοίμωξη είναι αυτή; Πού την κόλλησε; Θα γίνει καλά; Έχει ελπίδες;”… Έπαιρνα τηλέφωνο, μου έλεγαν ένα απλό “πάει καλά” και το έκλειναν.
Στην ενημέρωση κρεμόμουν από τα χείλη τους, πάλι ένα απλό “πάει καλά, περιμένουμε βελτίωση” και τίποτε άλλο. Στην αρχή ήταν απαισιόδοξοι, αλλά δεν μου το έλεγαν. Μόνο την 5η μέρα πια μου είπαν “ξέρετε, τον προλάβαμε στο παρατσάκ. Τώρα θα αρχίσει να βελτιώνεται…”.
Και έτσι σε κάθε επισκεπτήριο μοίραζα το χρόνο ανάμεσα στη εντατική ΙΙΙ και εντατική Ι. Κάθε μέρα καίγονταν η ψυχή μου να βλέπω τον μικρούλη μου πίσω από το γυαλί, τρυπημένο παντού και ένα σωρό σωληνάκια. Να κλαίει μόνος του και μην μπορώ να τον πιάσω να τον καθησυχάσω. Στο επισκεπτήριο, στη σιωπή της ΜΕΝΝ, ακούς μόνο τα ρυθμικά μπιπ μπιπ από τα μηχανήματα, κάποιο μωρό να κλαίει μόνο του και μύτες να ρουφάνε βουβά τα δάκρυα. “Δεν επιτρέπεται να τον αγγίξετε” μου είπαν. Και ας είχαν ανοίξει τα χέρια μου που τα έπλενα ξανά και ξανά με αντισηπτικό πριν μπω στη ΜΕΝΝ.
Πέρασε 12 μέρες στην εντατική ΙΙΙ. Μέχρι που μια μέρα, πάω να μπω και μου λένε είναι στην ΙΙ πια! Έκατσε και εκεί αρκετές μέρες και τον έβλεπα να δυναμώνει. Η μικρή σταθερή, έβαζε βάρος λίγο λίγο και δυνάμωνε. Αυτή με έκανε να χαμογελάω λίγο. Έτσι σιγά σιγά ήρθε η μέρα που μου τον έδωσαν να τον ταΐσω και τον άγγιξα μετά από 20 ολόκληρες ημέρες!
Εγώ χαιρόμουν με κάθε διπλανό μωράκι που έφευγε, γιατί σήμαινε ότι πλησιάζει η δική μας σειρά. Τους μιλούσα, έλεγα έφυγε ο συμμαθητής σου ή η συμμαθήτριά σου, τώρα λίγο υπομονή και θα φύγουμε και εμείς! Και μετά από 25 ολόκληρες ημέρες ήρθε επιτέλους και η δική μας η σειρά!
Τώρα είναι πια σχεδόν έξι μηνών, έχουν αφήσει πίσω τους αυτές τις μέρες και εγώ έχω θάψει βαθιά μέσα μου, την άσχημη θύμηση εκείνων των ημερών.
Εύχομαι σε όλες τις μανούλες αυτές που προσπαθούν καιρό, αυτές που κάνουν ένα διάλειμμα στις προσπάθειες, αυτές που έχουν περάσει αποβολή στην αποβολή, ότι δεν είναι μόνες, συμβαίνει παντού δίπλα μας. Στέλνω μια σφιχτή αγκαλιά! Και στις μανούλες που έχουν τα παιδιά τους στην ΜΕΝΝ, ότι θα περάσει ο καιρός, θα έρθει η μέρα που θα το πάρετε αγκαλιά και θα ξεχάσετε τα εφιαλτικά μπιπ μπιπ.
Στέλνω όλη μου την θετική ενέργεια!
Ελένη