Προηγούμενο μέρος Καθισμένη στην μπαμπού πολυθρόνα της σιγοέπινε τον καφέ της, απολαμβάνοντας την ησυχία που την διέκοπταν τα τιτιβίσματα των πουλιών. Μπροστά της ο υπολογιστής. Είδε την ειδοποίηση στα μέιλ της αλλά δίσταζε να τα ανοίξει. Αναστέναξε και κοίταξε γύρω της. Ήταν στο σπίτι της επιτέλους. Μετά από τόσα χρόνια. Στο χωριό της. Στην Ελλάδα.…

Το πρώτο μέρος  Ξεκλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματός της κάνοντας ταχυδακτυλουργικά αφού κρατούσε στα χέρια δύο μεγάλες χαρτοσακούλες με τρόφιμα  και συγχρόνως ακροβατούσε στις ψηλοτάκουνες γόβες της. Τα κατάφερε όμως. Κι αυτό όπως και πολλά άλλα. Μπήκε στο σκοτεινό διαμέρισμα κι ανατρίχιασε απ’ το κρύο. Εδώ μέσα έκανε πιο πολύ κρύο απ’ ότι έξω.  Τέλη…

Οι κόμποι στα χέρια της είχαν ασπρίσει. Κρατούσε το βιβλίο σαν σανίδα σωτηρίας. Ανάθεμα κι αν είχε διαβάσει τρεις λέξεις στη σειρά. Γύρω της κόσμος πολύς. Άλλοι πήγαιναν άλλοι έρχονταν, άλλοι μίλαγαν, άλλοι γέλαγαν, άλλοι απλά περίμεναν, όπως αυτή. Συχνά πυκνά η τυποποιημένη γυναικεία φωνή ανακοίνωνε αφίξεις και αναχωρήσεις ή κάποιο όνομα ξεχασμένο στα μαγαζιά…