Όταν ένας άνθρωπος βιώνει πόνο σε τακτική βάση, λόγω χρόνιων πόνων, το νευρικό του σύστημα γίνεται πιο ευαίσθητο στα σινιάλα ενός πόνου που πλησιάζει, λένε οι ειδικοί.
Το σώμα σου λοιπόν, αν και έχει μάθει πια να πορεύεται με τους πόνους του (αν μπορεί ας κάνει κι αλλιώς!), είναι σαν να αγανακτεί και σου φωνάζει, όχι άλλο, φτάνει, πώς το λένε βρε παιδί μου! Δεν ανέχεται πια τον παραμικρό καινούριο πόνο. Έχει συνηθίσει τους παλιούς, τους γνώριμους και σου κάνει τη χάρη να τους ανέχεται και να τους υποβαθμίζει, αλλά ως εκεί, κάθε καινούρια ενόχληση είναι σαν την σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι!
Δεν είναι απλό. Είναι δύσκολο. Πολύ. Ναι, έχεις μάθει να ζεις με αυτό. Ναι, δεν αφήνεις τον πόνο να σε καταβάλει και προσπαθείς να κάνεις ότι δεν υπάρχει. Αλλά υπάρχει. Είναι εκεί και δηλώνει την παρουσία του σε κάθε σου κίνηση, σε κάθε σου ανάσα. Κι είναι φορές που είναι όλα δύσκολα, είναι βουνό δύσβατο. Τα πόδια σου λυγίζουν και δεν πάνε άλλο και το μόνο που θέλεις είναι να καθίσεις, να ξαπλώσεις, να ξεκουραστείς. Αλλά δεν το κάνεις. Σπρώχνεις τον εαυτό σου να συνεχίσει, σέρνοντας. Οι υποχρεώσεις τρέχουν και υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται από σένα κι είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να φροντίσεις. Αλλά είναι κι αυτές οι μέρες που χρειάζεται υπερπροσπάθεια ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα κι εσύ δεν μπορείς άλλο, δεν θέλεις άλλο, δεν αντέχεις, θέλεις απλά να παραιτηθείς. Σε πιάνει το παράπονο και σου κόβονται τα φτερά.
Και φοβάσαι, φοβάσαι πολύ. Το μέλλον. Τα χειρότερα που μπορεί να έρθουν. Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον; Όχι, δεν τολμάς να το φανταστείς! Τινάζεις το κεφάλι και διώχνεις την σκέψη. Κι ύστερα πεισμώνεις και δεν δέχεσαι να αφήνεις τον πόνο να μπαίνει εμπόδιο σε ό,τι κάνεις, δεν δέχεσαι να σου ορίζει την ζωή. Και προσπαθείς να κάνεις κι αυτά που δεν πρέπει κι αυτά που δεν μπορείς. Κι ας πονάς. Κι έχεις μια ανάγκη παραπάνω να μην εξαρτάσαι από κανέναν, να μην επιβαρύνεις κανέναν, να μην ζητάς τίποτα από κανέναν.
Αλλά ξέρεις ότι φάση είναι και θα περάσει και χρειάζεσαι ένα ξέσπασμα, μια αντίδραση, γι’ αυτό σ’ έχει πάρει τώρα από κάτω. Για λίγο είναι και μετά θα βρεις πάλι και την δύναμη και την αισιοδοξία και την θετική σου ενέργεια. Γιατί ξέρεις ότι δεν βγαίνει αλλιώς. Δεν σου ταιριάζει η παραίτηση. Δεν σε οδηγεί πουθενά η μιζέρια. Δεν την γουστάρεις. Την αφήνεις μόνο λίγο, πού και πού να σκάει μύτη κι ύστερα την θάβεις πάλι. Και φοράς το καλό σου χαμόγελο και ξορκίζεις τα δύσκολα.
Κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει, να φανταστεί έστω πως νιώθεις, πόσο δυσκολεύεσαι. Ακόμα και οι πολύ κοντινοί σου άνθρωποι, που σε βλέπουν, που σε ζουν καθημερινά, δεν έχουν πλήρη εικόνα του αγώνα που δίνεις.
Όταν αντιμετωπίζεις έναν χρόνιο πόνο, δίνεις αγώνα σκληρό και άνισο με ύπουλο αντίπαλο. Γι’ αυτό πρέπει να το δεις αλλιώς. Να μην του δίνεις και πολλή σημασία, να κάνεις και λίγο το κορόιδο. Να μην του επιτρέπεις να σου ορίζει την ζωή. Όσο γίνεται. Όταν γίνεται. Το γέλιο είναι εχθρός του. Κι εσύ ξέρεις να γελάς δυνατά! Γέλα με τον πόνο σου, μπορείς; Να τα κοροϊδεύεις τα δύσκολά σου, μπορείς; Εκεί είναι η μαγκιά! Κι όταν κουραστείς πάλι, κάνε ένα διάλειμμα και κλάψε, για λίγο μόνο. Τόσο όσο χρειάζεσαι. Κι ύστερα πάλι γέλα! Και πάει λέγοντας… Κύκλος είναι η ζωή…
Μαργαρίτα Τσεντελιέρου
3 απαντήσεις στο “Χρόνιος Πόνος”
Έπρεπε να υπάρχουν περισσότερα αστέρια απ’ τα 5 που ήδη υπάρχουν! Δεν μπορούσες να τα εκφράσεις σωστότερα!!!
Θα ήθελα πολύ να μην ταυτιζόταν κανένας με αυτό το κείμενο. Θα ήθελα ούτε κι εγώ να μην ταυτίζομαι με αυτό.
Σ’ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο ?
Πόσο ωραίο κ αληθινό είναι αυτό το κείμενο… όταν πονάει η ψυχή σού… είναι όλα αυτά που νιώθω τα είπες όλα Μαργαρίτα μου… χίλια μπράβο… είσαι υπέροχη!!!