Thebluez

«Τα παγωμένα χέρια της, γράπωσαν με μανία την καυτή κούπα. Ήξεραν πως εκείνη, ήταν η σωτηρία τους…»

Ναι, ok. Ας επανέλθουμε στην πραγματικότητα οι θέλουμε-να-λεγόμαστε-συγγραφείς. Ρεαλισμός. Κρύο. Δύο χέρια. Μια κούπα. Τώρα, μάλιστα! Μια κούπα καφέ για να ακριβολογούμε. Όχι τίποτα τσάγια και σοκολάτες ή γάλατα κλπ. Καφές! Το μοναδικό πράγμα που πρέπει να βρίσκεται προφυλαγμένο από γυαλί. Καθετί πολύτιμο, έλεγε η γιαγιά μου, πρέπει να είναι προστατευμένο από γυαλί…

Χμμμ, γι’ αυτό είμαι μόνη μου τόσα χρόνια. Είμαι κούκλα κι είμαι κλεισμένη σ’ ένα γυάλινο κουκλόσπιτο. Πού να με βρει ο πριγκ…
Φτάνει! Μια μικρή σύγκρουση σκέψεων. Τίποτα ανησυχητικό.
Στο θέμα μας.
Δύο χέρια. Μια κούπα καφές.
Όλη η ζωή μου σε πέντε λέξεις.

Έτσι θα με βρεις πάντα! Τυλιγμένη με μια κουβέρτα, κάτι πανέμορφα και κρύα πρωινά Κυριακής, με μια κούπα καφέ στο δεξί χέρι και το κινητό στο αριστερό. Στα πολύ καλά μου θα έχω κι ένα βιβλίο κάπου πεταμένο στο κρεβάτι ή το λάπτοπ στα πόδια μου.

Κάτι πρωινά Δευτέρας, φορτωμένη ωσάν το γαϊδούρι να πάω στο σχολείο, αλλά πάντα μ’ ένα χάρτινο ποτήρι αχνιστό cappuccino με μπόλικη κανέλλα. Κάτι απογεύματα παρέα με μια ροζ κούπα (πάντα και μόνο αυτή την κούπα!) γεμάτη καφέ. Espresso, φίλτρου ή ό,τι καφέ μπορεί να φανταστεί ο κοινός ανθρώπινος νους.

Κάθε στιγμή της ημέρας και της ζωής μου, έχουν συντροφιά τη μυρωδιά του καλού καφέ. Τα πρωινά τη μυρωδιά του βαρύ ελληνικού. Οι καθημερινές μου τη μυρωδιά ενός (ή δύο ή και τριών) cappuccino. Τα φοιτητικά μου χρόνια έχουν τη μυρωδιά του γαλλικού φράουλα και βανίλια συνοδεία με μπισκότα κανέλας. Τα Χριστούγεννά μου μυρίζουν φουντούκι και γάλα. Οι πανελλήνιες είχαν τη μυρωδιά του γαλλικού καραμέλα.

Στο γραφείο μου έχω πάντα μια κούπα καφέ. Είτε στο σπίτι, είτε στη δουλειά. Με τις φίλες μου, καφέ και κουτσομπολιό ή καφέ και βόλτες. Με τους κολλητούς καφέ στο σπίτι. Με το αμόρε, καφέ και χουχούλιασμα. Μόνη μου, καφέ και γράψιμο. Με τη μαμά, καφέ και ψυχανάλυση. Με την αδερφή, καφέ και σειρές/ταινίες. Με τη συνάδελφο, καφέ και κατασκευές.

Στους χωρισμούς, καφέ!
Στις χαρές, καφέ!
Στις λύπες, καφέ!
Στα σοβαρά, καφέ!
Στα χαλαρά, καφέ!

Άσε που η κούπα είναι βολική. Μεταβατικό αντικείμενο, μου το είπε η ψυχολόγος. Χαζομάρες! Είναι η καλύτερή μου φίλη ή και φονικό όπλο, αν χρειαστεί. Έχει ακούσει τα πάντα. Δεν απαντάει, απλώς παρηγορεί. Παρηγορεί γιατί ξέρει! Νιώθει τα νεύρα, την ένταση, το τρέμουλο, το χάος που βουτάμε, τις ανησυχίες. Σε στιγμές αμηχανίας μπορεί να σε προστατεύσει. Αν θες να μην πεις μια κακία, απλά πίνεις μια γουλιά για το καλό. Βέβαια, είναι και βοηθητική γιατί μπορεί να χρειαστεί να την πετάξεις με δύναμη κάπου ή σε κάποιον, βρε αδερφέ. Ανάλογα τη συζήτηση! Δεν είμαστε τόσο παρανοϊκοί. Ή μήπως είμαστε;

Έτσι είναι! Καφές σκέτος, μέτριος ή γλυκός. Με γάλα ή χωρίς. Καφές να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι. Κι όπως να ‘ναι! Η μυρωδιά κι η γεύση, σ’ εμάς τους εθισμένους, είναι ναρκωτικό. Μόνο απ’ τη μυρωδιά, μαστουρώνουμε. Ανοίγει το μάτι. Στροφάρει το μυαλό. Βγαίνουμε απ’ το λήθαργο. Είμαστε οι ωραίες κοιμώμενες χωρίς το φιλί. Αρκεί ένας καφές.