“Σήκω! Σήκω! Σήκω! Το υποσχέθηκες!’“Ω, άσε με τώρα! Δεν μπορείς να το κάνεις μόνη σου;”“Σήκω! Μου είπες πως θα με βοηθήσεις!” Καμία απάντηση. Άμα του σπάσω το κεφάλι, θα φταίω; Κοιτάει το υπερπέραν και κάνει σαν να μην υπάρχω! Κάθε φορά που χρειάζομαι μια βοήθεια, υπόσχεται πως θα με βοηθήσει και όταν έρχεται η ώρα…

“Στα αριστερά σας βλέπετε την εμβληματική εκκλησία της Παναγίας των Παρισίων. Χρονολογείται από…”. Σταμάτησε να ακούει τον ξεναγό και κάρφωσε τα πράσινα μάτια της πάνω στην μεγαλοπρεπή εκκλησία. Πόσο όμορφη και πόσο μεγάλη! Άφησε το μυαλό της να ταξιδέψει στα παιδικά της χρόνια. Τότε που η αγαπημένη της ταινία ήταν η Παναγία των Παρισίων. Τότε…

“Αχ, κορίτσια, δεν θα το πιστέψετε! Μου έστειλε αίτημα φιλίας ο Κωστής! Να, να μόλις! Ο Κωστής ντε! Της Ρόζας!” “Πάψε! Πάψε!” “Σσσσσσστ!” “Μα, καλά είσαι τρελή; Η Ρόζα πού είναι;” “Δεν ξέρω!” “Βρείτε την, τώρα!!!” “Εντάξει, εντάξει! Κάνει μπάνιο!”. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα στόματα τριών εκ των τεσσάρων κοριτσιών, τα οποία σωριάστηκαν…

“Σταμάτα, βρε πουλάκι μου να πίνεις! Φτάνει πια!” “Παράτα με! Δεν ξέρεις πώς νιώθω!” Αυτή η φράση καρφώθηκε στο στήθος της Τζίνας σαν μαχαίρια. Φυσικά και ήξερε πώς νιώθει η Μαριάννα. Φυσικά και γνώριζε το μέγεθος της απογοήτευσης και του πόνου που έπνιγε στο ποτό. Γυναίκα ήταν και εκείνη και δυστυχώς ή ευτυχώς πλέον, είχε…

“Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια. Προσπαθώ πολύ σκληρά είναι η αλήθεια, αλλά πλέον δεν νομίζω πως μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν φτάνει. Μπορώ να δώσω πολλά! Ίσως και πάρα πολλά, αλλά και πάλι νιώθω πως θα πάνε χαμένα. Σε χάνω… Μέσα από τα χέρια μου φεύγεις και αυτό πονάει περισσότερο από όλα!…