Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια παράσταση βασισμένη σε γνωστά αστεία; Πόσες φορές μπορεί ν ακούσεις ένα αστείο και να γελάσεις ξανά;
Αγαπώ το θέατρο, αγαπώ την δύναμή του, την μαγεία του να σε ταξιδέψει με τόσο λίγα σε σχέση με το σινεμά μέσα.
Αγαπώ το θέατρο γιατί μόνο εκεί, είσαι εσύ κι ο ηθοποιός ο θίασος και το κοινό κι αυτό το γκελ πάντα με γοήτευε.
Οι προσκλήσεις για μια sold out παράσταση ήταν ό,τι έπρεπε για το απόγευμα της Κυριακής, αν και πολύ φοβόμουν πως δεν θα το απολάμβανα.
Φτάσαμε έξω από το θέατρο. Είμαι λίγο της παλιάς σχολής και θέλω το θέατρο να έχει την αίγλη του βρε αδερφέ. Ακόμη κι από την είσοδο, θέλω το θέατρο να έχει μία αίγλη. Κι αυτό δεν είχε. Μικρό, λίγο σκοτεινό για τα γούστα μου. Το μόνο που φώτιζε τον χώρο, ήταν η ευγένεια και τα χαμόγελα του νεαρού ταμία, της κοπέλας στο μπαρ, οι χαλαρές συζητήσεις του κοινού που περίμενα μαζί του ν αρχίσει η παράσταση. Ένας γλυκύτατος νεαρός μας προσκάλεσε να μπούμε στην αίθουσα. Το κτίριο παλιό, τα σκαλοπάτια προς τα πάνω έτριζαν «μπα, τσάμπα θα το χάσω το απόγευμα» μπήκαμε στην αίθουσα. Σκοτεινή κι αυτή, έκανε και λίγο ψύχρα, ευτυχώς οι θέσεις ήταν καλές, ακριβώς μπροστά στην μικρή σκηνή, που δεν είχε αυλαία, Λίγο πρόχειρα όλα, έκανε και ψύχρα, βολευτήκαμε στις καρέκλες – πολυθρόνες. Το σκηνικό (ποιο σκηνικό;) πρόχειρο κι αυτό, τίποτε, δυο ξύλινες κατασκευές σαν φαρδιά σκαλοπάτια. Απογοήτευση.
Χτύπησε και το τρίτο κουδούνι.
Σας μαγεύει κι εσάς το τρίτο κουδούνι; Εμένα πολύ. Μ αυτό το τρίτο κουδούνι, άρχισε το ταξίδι.
Ακόμη κι η εντολή για απενεργοποίηση των κινητών, ήταν πρωτότυπη. Μας βούτηξε από το χέρι και το ταξίδι άρχισε.
Δεν χρειάστηκα πάνω από δύο ατάκες. Δύο ατάκες ήταν αρκετές για να καταλάβω πως θα ήταν μια υπέροχη παράσταση.
Η κωμωδία, είναι δύσκολο πράγμα, δύσκολο είδος. Δεν είναι εύκολο να κάνεις το κοινό να γελάσει, αληθινά να γελάσει, ποιοτικά να γελάσει. Όχι να καγχάσει ή να ξεκαρδιστεί. Να γελάσει. Και μάλιστα, να γελάσει με αστεία που ήδη γνωρίζει. Και γέλασα. Με βούτηξαν και έβλεπα τα πρόσωπά τους, με ταξίδεψαν με τις εκφράσεις τους, με γράπωσαν με την κίνησή τους. Δεν έκανε ψύχρα πια, δεν ήταν μίζερα και σκοτεινά, ήταν όμορφα, ζεστά, ήταν η παρέα μου που λέγαμε αστεία, τα ήξερα άλλωστε αυτά τ αστεία. Μεταμορφώσεις, αισθήσεις, γέλια, ευρήματα που έκαναν την διαφορά. Και συγκίνηση πριν την αυλαία.
Το χειροκρότημα ήταν ζεστό, δυνατό, ήταν ένα «ευχαριστώ» για την όμορφη βραδιά. Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια παράσταση βασισμένη σε γνωστά αστεία;
Πολύ! Αρκεί να τα πάρουν στα χέρια τους ταλαντούχοι άνθρωποι.
Η Ζωή μετά Χαμηλών Πτήσεων παίζεται στο Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα (πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο).
