Πριν 3 μήνες όταν η εκκαθάριση μου, μου έβγαλε επιστροφή 85 ευρώ – κωλοχάρηκα. Σκεφτόμουν τι θα τα κάνω και «ωωωωωωωωω τι καλά! Yaaaaaaayyyyyyy! Την ίδια στιγμή η μελλοντική Εγώ, με κοιτούσε με απόγνωση και μου έλεγε: «ΜΗΝ ΠΑΣ ΠΟΤΕ! ΠΟΥΛΑ ΤΟ ΕΝΑ ΣΟΥ ΝΕΦΡΟ, ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΠΑΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΑ ΖΗΤΗΣΕΙΣ!!!»
Ε, δεν την άκουσα την μελλοντική Εγώ ο μαλάκας…
Θεωρητικά όπως λέει και το έγγραφο της εκκαθάρισης, «τα χρήματα θα μπουν στον αναγραφόμενο λογαριασμό». Έδωσα κι εγώ η καψερή ηλεκτρονικά ένα iban σαν σιδηρόδρομο και περίμενα. Περνούσαν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες. Κάπου εκεί άρχισα να ψυλλιάζομαι ότι πρέπει να πάω από Εκεί. Το «Εκεί» με κεφαλαίο. Δεν είναι απλά τοπικός προσδιορισμός όταν αναφερόμαστε σε Δ.Ο.Υ. Είναι ιδέα, είναι δοκιμασία, είναι ψυχομετρικό τεστ. Είναι Εκεί-where-must-not-be-named διότι αν το προφέρεις 3 φορές στην ίδια μέρα, σου φορολογούν το μπαχτσεδάκι που είχε η προγιαγιά το ’52, σου στέλνουν τέλη κυκλοφορίας για το πρώτο σου ποδηλατάκι και σου παρακρατούν ως πρόστιμο το ωάριο αυτού του μήνα.
Το συζήτησα με φίλους συγγενείς και με ψυχολόγο .
«Βρε παιδιά, μήπως να τα αφήσω;»
«Τρελή είσαι; Έχεις να πάρεις ΕΣΥ από την εφορία και δεν θα πας;»
Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήμουν η εκλεκτή. Ήμουν αυτή που έχει «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ». Ήμουν η ελπίδα και η δικαίωση όλων. Έπρεπε να πάω, δεν γινόταν να τους απογοητεύσω. Προετοιμάστηκα λοιπόν ψυχολογικά 15 μέρες με γιόγκα από το μακρινό Θιβέτ και τις Ινδίες ΚΑΙ ΠΗΓΑ! (Εδώ στο βάθος παίζει μουσική επικού στυλ και από πίσω μου ο ορίζοντας φωτίζεται με ένα χρυσό ηλιοβασίλεμα)
Πήρα λοιπόν σήμερις αυτόν τον φάκελο που έχει μέσα ταυτότητα, φωτοτυπία ταυτότητας, επικυρωμένη φωτοτυπία ταυτότητας, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, Αριθμό Μητρώου ΙΚΑ, εκκαθαριστικά από τα τελευταία 5 έτη, δίπλωμα, γνήσιο υπογραφής, βεβαίωση της cosmote ότι ο αριθμός μου είναι όντως ο αριθμός μου, κωδικό κάρτας Μασούτη και αντίτυπο εγγράφων εγγραφής στο Pink Woman και να ‘μαι.
Ώρα 9.55π.μ. Με τον φακελάκο μου παραμάσχαλα, μπήκα Εκεί, με τον φόβο που σε κρατά σε εγρήγορση για να επιβιώσεις. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είχε ήδη ξυπνήσει. Αρχικά δεν είχε ρεσεψιόν, δεν ήξερα πού πρέπει να πάω και πόνταρα ότι πιο πιθανό είναι το «ταμείο» 3ος όροφος. Πάω, στήνομαι, περιμένω. Ωπ! Να ‘μαι!
«Ναι γεια σας! Για μια επιστροφή φόρου μπλαμπλα….»
«Αίτηση έχετε κάνει;»
«Μα νόμιζα θα μπουν στον λογαριασμό μου αυτόματα»
(Ειρωνικό χαμογελάκι), «πάρτε αυτές τις αιτήσεις, συμπληρώστε τις και θα τις δώσετε απέναντι»
Παίρνω συμπληρώνω, στήνομαι απέναντι, περιμένω. Σειρά μου….
«Ναι γεια σας μια επιστροφή…»
«Αιτήσεις και ταυτότητα (τα δίνω), μα η ταυτότητα σας έχει αλλάξει»
«Ναι, από τον Μάιο, νόμιζα ότι αλλάζει παντού αυτόματα»
(Βλέμμα περιφρόνησης) «θα πατέ στα μητρώα να κάνετε μεταβολή στοιχείων»
Ώρα 10:23π.μ. Γκισέ μητρώων 4ος όροφος. Περιμένω.
«Ναι γεια σας, για μεταβολή στοιχείων»
«Φωτοτυπία ταυτότητας παρακαλώ»
«Δεν έχω, δεν μπορείτε να μου βγάλετε εσείς;»
«Δεν επιτρέπεται να σηκωθώ από την θέση μου να σας βγάλω φωτοτυπία. Θα πάτε έξω»
Ώρα 10:35π.μ. στο φωτοτυπάδικο, βλαστημώντας την τύχη μου.
Ώρα 10:45π.μ. στο γκισέ των μητρώων.
Ώρα 10:56π.μ ξανά στο δεύτερο γκισέ (που απ’ ό,τι έμαθα έχει το μυστηριακό όνομα «συμψηφισμοί») περιμένω…
Γύρω άνθρωποι σε στάση αμυντικής επίθεσης. Δεν είμαι φίλη με κανέναν. Δεν είμαστε απλώς ανταγωνιστές, είμαστε εχθροί. Φυλάμε τα νώτα μας από τον διπλανό μας. Survivor mode: ON. Όχι ρε παπαρα, δεν με νοιάζει που έχεις μόνο μια υπογραφή! Τώρα είναι η σειρά μου! Ε! γιαγιά με το μπαστούνι ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΙΤΑΩ μωρή κάρχια; Μην νομίζεις ότι θα μου φας την σειρά! ΜΑ ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΚΥΡΙΕ; ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΟΔΙΑ; ΜΑ ΤΙ ΑΛΛΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΑΤΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ; Ή ΕΓΩ Ή ΕΣΕΙΣ ΡΕ ΚΑΡΓΙΟΛΙΑ! Βάστα! Breathe in, breathe out….
Σειρά μου. Ώρα 11.16π.μ.
«Γεια σας, ξανάρθα…»
«Ωραία, φωτοτυπία βιβλιάριου»
«Μα δεν μου είπατε για φωτοτυπία βιβλιάριου.»
«Ναι αλλά εγώ χρειάζομαι φωτοτυπία βιβλιάριου, απέναντι έχει φωτοτυπικό»
Ο περίγυρος σβήνει. Tα πάντα θολώνουν. Μα πώς; Μα γιατί; Μα τα έχω όλα. Μα ξανάρθα και δεν μου το είπατε. Μα ούτε ο συνάδελφος σας που μου έδωσε τις αιτήσεις μου το είπε. Με τρώει η αδικία. Ένα «ΠΑΛΕΥΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΩΛΟΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΑΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΑΜΙΣΗ ΩΡΑ!», μου βγαίνει αυθόρμητα. Πιάνω την υπάλληλο από το μαλλί και της κοπανάω το κεφάλι στο κωλογκισέ της. Την σέρνω στο φωτοτυπικό που είναι ΠΙΣΩ ΤΗΣ και βγάζω φωτοτυπία την μελανιασμένη μούρη της. Γύρω χάος. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ! Η γιαγιά σπάει με το μπαστούνι το τζάμι του ταμείου, φωνάζοντας «ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ ΘΑ ΣΟΥ ΞΕΡΙΖΩΣΩ ΤΗΝ ΚΑΡΩΤΙΔΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΕΣ ΡΕ ΚΑΡΓΙΟΛΗ!». Ο μπάρμπας πίσω μου έχει ορμήσει στο διπλανό γκισέ και σπάει τους Dell του ’93. Η γιαγιά έχει ανοίξει το ταμείο και πετάει παντού 100ευρα. Ο κόσμος τρέχει να τα μαζέψει, πλακώνονται μεταξύ τους ποιος θα πάρει τα περισσότερα.
«HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!!!” φωνάζει η γιαγιά.
«Κοπελιά τι χάζεψες εδώ μπροστά; Φωτοτυπία θέλω! ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙΣ!»
Ξαναεστιαζω στην υπάλληλο. Η γιαγιά με κοιτάει με μίσος επειδή αργώ, όπως και άλλοι 10 από πίσω…
Ώρα 11:26π.μ. Φωτοτυπάδικο. Ο φωτοτυπάς με κοιτάει με συμπόνια…
Ώρα 11:55π.μ. Βγαίνω από Εκεί και τρέχω σπίτι μου, να κλάψω σε εμβρυακή στάση στο ντους.
Kallina Kara
<p