Thebluez

Στην περίπτωση που δεν πεθάνω, πράγμα απίθανο, καθώς οι πολλαπλοί τραυματισμοί μου πιστεύω απόψε θα κερδίσουν – μα πάλεψα γενναία – ο Ήλιος από αύριο θα έχει νέα λάμψη.

Στην περίπτωση που δεν πεθάνω, το πρωί θα με βρει αγκαλιά με το χαμόγελο. Θα σηκωθώ και δεν θα με πονάει τίποτα πια. Θα ανοίξω τα παράθυρα και θα αφήσω να μπει η μυρωδιά των γιασεμιών. Τόσα χρόνια εδώ και δεν μου επέτρεψα ποτέ να τα μυρίσω. Μήπως δεθώ με την ξενιτιά και λησμονήσω τις ρίζες μου. Μα όχι πια.

Στην περίπτωση που δεν πεθάνω…
Θα αλλάξω σεντόνια. Το άρωμα του μέχρι απόψε θα επιτρέψω να υπάρχει. Στην πρώτη αχτίδα θα έχει μετατραπεί σε βρώμα Μα μόνο στην απίθανη περίπτωση που δεν πεθάνω.

Θα φτιάξω καφέ. Μια κούπα αχνιστή μυρωδάτη. Μια.

Θα αρνηθώ να κοιτάζω μια δεύτερη απέναντι μου για να με τρελάνει πάλι με την εκκωφαντική σιωπή της. Θα βάλω το αγαπημένο μου κολλητό τζιν που εκείνος μισούσε και το αγαπημένο μου άρωμα που είχα πάψει να φορώ γιατί δεν είχε νότες ξύλου και μάντεψε… Δεν του άρεσε.

Μα κοίτα με. Η σκέψη με έκανε να χαμογελάσω. Τίποτα έτσι κι αλλιώς δεν ταιριάζει κατά εκείνον πάνω μου. Κακώς τόσο καιρό τα απαρνήθηκα. Να το θυμηθώ αυτό – στην περίπτωση που δεν πεθάνω.

Θα λούσω τα μαλλιά μου να ξεβγάλω τον ιδρώτα μου και το χάδι που δεν πήρα. Θα σπάσω τα τύμπανα μου και θα χαθώ στον κόσμο που είχα και μου διέλυσαν. Μα θα τον φτιάξω ξανά από την αρχή. Βήμα βήμα. Μεθοδικά. Δεν θα ακούω κανέναν και τίποτα. Ούτε την ανάσα μου που βγαίνει πια με κόπο, ούτε την καρδιά μου που ξεπετάγονται παλμοί απροσκάλεστοι και επίπονοι.

Μα μόνο στην περίπτωση που απόψε δεν πεθάνω.

Κοίτα με ξανά χαμογελώ. Θα ήθελα τελικά να μην πεθάνω μα δεν είναι και στο χέρι μου νομίζω. Πονάει κάτι μέσα μου. Νομίζω έσπασε και οι γωνίες του γρατζουνάνε κι όλα τα υπόλοιπα. Σαν ντόμινο που καταρρέει.

Θα διπλοκλειδώσω και θα κατέβω δύο δύο τα σκαλιά. Ίσως να τυφλωθώ κι όλας. Να μην αντικρίσω ξανά δαίμονες ντυμένους ανθρώπους.

Ναι.

Στην περίπτωση που δεν πεθάνω θα γίνω κουφή και τυφλή.

Θα κρατήσω μόνο την αφή για να χαϊδέψω τα μαλλιά της μάνας μου και την όσφρηση για εκείνα τα γιασεμιά. Ίσως να πάψω και να γεύομαι. Η πίκρα συνέχεια στα χείλη, μου φέρνει αναγούλα.
Στην περίπτωση μονάχα που απόψε δεν πεθάνω.

Θα βγω στην δροσιά και θα περπατήσω ως την άλλη πλευρά του ουράνιου τόξου. Θα σφίξω πάνω μου εκείνο το ροζ μπουφάν, καταφύγιο από τα εφηβικά μου χρόνια ,και θα μπλεχτώ με τα χρώματα του ουρανού. Έπειτα κατάκοπη θα επιστρέψω, αν επιστρέψω και δεν με παρασύρει κάποια σειρήνα στην θαλπωρή της λήθης, και θα μου επιτρέψω λίγους χτύπους παραπάνω στην καρδιά. Σαν για πάντα να αποχαιρετώ τον θρήνο.

Στην περίπτωση μονάχα που απόψε το σώμα μου δεν πεθάνει, η ζωή μου θα πεθάνει και θα κοιλοπονέσω νέα. Φρέσκια, με λιγότερα χρόνια μα δεν βαριέσαι. Δεν θα χωράει τίποτα παραπάνω από 80 παλμούς το λεπτό.

Κοίτα με χαμογελώ ξανά.

Θα αγκαλιάσω τα πόδια μου τώρα και θα περιμένω. Σαν να παίζουμε ρώσικη ρουλέτα.

Στην περίπτωση που απόψε δεν πεθάνω τελικά… Εσύ θα έχεις πεθάνει.

Νομίζω ξημερώνει.