Μεταναστεύεις στα εξωτερικά. Στην προκειμένη περίπτωση στην Γαλλία. Παίρνεις τα πέντε έξι γαλλικούλια σου παραμάσχαλα, ότι θυμάσαι από τον Διαφωτισμό που διάβασες για τις Πανελλήνιες Rousseau, Diderot, Voltaire, τους Αθλίους του Βίκτορα (λες δεν μπορεί δυο τόμοι κάπου θα χρησιμεύσουν! Πουθενά, σε διαβεβαιώνω!) και τα SOS του Ιουλίου Βερν.
Είσαι σχετικά άνετη, σκέπτεσαι Ευρωπαίοι είναι, Ευρωπαία (χμ χμ) είμαι, πόσο πια να αιφνιδιαστώ; Δεν πάω και στο Νέο Δελχί να βρεθώ μούρη μούρη με καμιά γελάδα ιερή βέβαια, ούτε στις ακτές της Βραζιλίας να με φάνε οι Βόθροπες, ούτε στο Τσον Μπουρί, στην Ταϊλάνδη, να με κάνουν μια χαψιά οι κροκόδειλες έτσι που είμαι και τροφαντή, τροφαντή.
Πράξη πρώτη: FRENCH KISS
Έχεις ακούσει για το γαλλικό φιλί; Χαμογελάς με λαγνεία ε; Περνάς τη γλώσσα σου πάνω από τα χείλια; Σκέπτεσαι παθιασμένα βαθιά φιλιά με τον πύργο του Άιφελ στο background! Στοπ! Είναι επειδή δεν κατάλαβες! Κάμερα σε μένα!
Εγώ σου λέω για το μπιζ! Όχι αυτό που γυρνάς πλάτη και σου βαράνε σφαλιάρες και μετά ψάχνεις να βρεις ποιος το έκανε που παίζαμε στο δημοτικό. Τέλος πάντων στα χρόνια μου γιατί τα παιδάκια σήμερα είναι πιο έξυπνα και δεν θα παίζουν τέτοιες αηδίες.
Το μπιζ λοιπόν, (Bise) γαλλιστί είναι το απλό φιλί γνωριμίας στη Γαλλία. Που μόνο απλό δεν είναι, λες κι οι Γάλλοι το εφεύραν επίτηδες για να μας σπάσουν τα νεύρα με το καλημέρα! Συναντιέσαι και πας να δώσεις χεράκι να κάνεις χειραψία ναι; Αν τον/την ξέρεις καλά και θα ακολουθήσει μάτσα μούτσα, το χεράκι σου θα κρέμεται σαν μαρουλόφυλλο! Δεν θα σου δώσει χεράκι διότι ή χειραψία σκέτη ή φιλί! Και τα δυο δεν παίζουν! Μετά αρχίζει η άλλη σπαζοκεφαλιά από ποια πλευρά αρχίζεις δεξιά η αριστερά; Εγώ πάντως ακόμα καταλήγω να τρακάρω μύτη μύτη με τον άλλο σαν τον Εσκιμώο! Και κυρίως, κι εδώ το ερώτημα γίνεται φλέγον και τσουρουφλίζον, ΠΟΣΑ φιλάκια θα δώσεις και θα πάρεις; Τέσσερα, τρία η δυο; Γιατί κάθε περιοχή έχει τις συνήθειές της! Ξέχασα να διαβάσω τη λαογραφία και τα εθίματα από 101 νομούς γαλλικούς για να γνωρίσω άνθρωπο. Άλλη έγνοια δεν είχα!
Και να σκεφτείς ότι κάθε μέρα στο γραφείο που δουλεύεις, με το που μπαίνεις το πρωί πρέπει να τους φιλάς ΟΛΟΥΣ! Ένα μισάωρο μάτσα μούτσα κάθε μέρα κι άντε πάλι όποιος μπαίνει στο γραφείο τα ίδια ξανά μανά! Η χαρά των μικροβίων! Φεστιβάλ υιών γρίπης! Δεν έχει επίσης καμιά σημασία αν μετά τους γράψεις κανονικά η αν τους χωνεύεις η όχι. Γενικά αφοδεμένους τους έχεις αλλά το πρωτόκολλο πρωτόκολλο! Διότι τον Γάλλο φίλε μου καλέ ή φίλη μου καλή, λίγο τον νοιάζει να χει ουσιαστική επικοινωνία μαζί σου και μάλλον και σε δύσκολη θέση τον φέρνεις αν μοιράζεσαι μαζί του πράγματα! Και δεν είπα να του πεις για το κρεβάτι σου η ότι τα ρεβίθια σου φέρνουν αέρια ή η μπύρα συχνοουρία αλλά απλά πράγματα που στην Ελλάδα τα λες και στον περιπτερά ή στον διπλανό σου στο τρένο που λέει ο λόγος! Δεν τον ενδιαφέρει η ιστορία σου ρε αδελφέ! Αντιθέτως αν θες να τον κατακτήσεις να μιλήσεις στην καρδούλα του μίλα για τον καιρό! Πάρε την συμβουλή μου και παρακολούθα το μετεωρολογικό δελτίο! Θα σε λατρέψουν!
Πράξη δεύτερη: Η εκπομπή είναι μια ευγενική χορηγία του γραφείου: ΤΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΚΟΡΑΚΙ.
Αράζεις να δεις ταινιάκι, κάτι γελαδερό δεν θες ποιότητα, δεν θες προβληματισμούς, δεν θες να εξελιχτείς σαν προσωπικότητα μέσω της έβδομης τέχνης. Έχεις μεγάλο ταλέντο στο να καταθλίβεσαι και μόνη σου, έτσι αυτεπάγγελτα, αυτοβούλως και εκ γενετής, μια δυο σκέψεις στραβές και βρίσκεσαι ένα βήμα πριν την κατατονία! Γι αυτό θες χα βα λε! Βρίσκεις μια συμπαθητική αηδία και αποφασίζεις να τη δεις… Χαλαρώνεις κι ξαφνικά. Τσουπ! Σου το χώνουν!
Ποιος είναι ο χορηγός της ταινιούλας; Ποιος σας προσέφερε αυτήν την άκρατη διασκέδαση; Το γραφείο Τελετών “Η Δευτέρα Παρουσία” ή το “Ο χάρος βγήκε παγανιά” ή το “Στον άλλο κόσμο που θα πας” (απορία: γιατί να μην γίνω σύννεφο;) Χαρούμενοι γέροι και γριές τρέχουν με ποδήλατα, πατίνια, με τα πόδια, με το βρακί στον ώμο με πλατιά χαμόγελα να φαίνεται η καινούργια μασελίτσα, κατάλευκη να τονίσω, να κλείσουν τα συμβόλαια να υπογράψουν με χαρά, να δώσουν τα χέρια, σπρώχνονται ποιος θα τους πρωτοθάψει, εκστασιάζονται που είναι επιτέλους έτοιμοι και προετοιμασμένοι για το τελευταίο ταξίδι! Χαίρονται και γελούν και χορεύουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου επειδή το κοράκι θα ειδοποιήσει τους συγγενείς τους όταν τινάξουν τα πέταλα! Εντάξει, ρε παιδιά το ξέρουμε όλοι πως μέρος της ζωής είναι, αλλά γιατί να πρέπει να μου το αναφέρεις κάθε τρεις και λίγο; Άσε λίγο να ξεχαστώ!
Στο μεταξύ εσύ, σαν γνήσια ελληνοπούλα, τίγκα στις προλήψεις και τα υπόλοιπα, έχεις φτύσει στον κόρφο σου σαράντα φορές, έχεις χτυπήσει ότι σε ξύλο κοντραπλακέ, μαόνι, καρυδιά, κερασιά, φουντουκιά, τάβλα ( και το κεφάλι σου) και χτυπάς και δυο τρία τηλέφωνα καπάκι στην πατρίδα να τσεκάρεις την οικογένεια αν χαίρει άκρας υγείας!
Τι είναι φίλε μου; Γιατί με λες υπερβολική; Δεν είναι μια, δεν είναι δυο, δεν είναι καν τρεις οι διαφημίσεις! Κάθε σειρά, κάθε ταινία, κάθε εκπομπή έχει έναν τέτοιο συμπαθητικό χορηγό που θα μας θυμίσει μέσα σε τρελό κέφι – είναι αλήθεια- το ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης!
Είναι μια άλλη κουλτούρα λες και μειδιάς ελαφρά; Δεν σ’έχω πείσει ε;
Θέλεις να σου μιλήσω για το τι θα καπνίσεις αν ξεχάσεις να πάρεις τσιγάρα μέχρι τις 6.00 το απόγευμα; (το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, μην ξεχνιόμαστε) Το πιθανότερο τις κάλτσες σου! Εκτός, αν προτιμάς να στηθείς στο μοναδικό Tabac της μιας από τις άπειρες πλατείες μαζί με τα άλλα κουκουλωμένα ζόμπια μέσα στις βροχές και το κρύο και να έχεις και να αντιμετωπίσεις κι αυτό το βλέμμα των μη καπνιστών το όλο περιφρόνηση τύπου: «Τα πάθη πληρώνονται φίλε!» Έκτη πόλη της Γαλλίας ένα μαγαζί ανοιχτό!
Γι’ αυτό σου λέω: Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες!