Σήμερα κυρίες και κύριοι θα σας μιλήσω για ένα θέμα εξαιρετικά σοβαρό και παρακαλώ οι ευαίσθητες ψυχές ή μάλλον οι ψυχές με τα ευαίσθητα στομάχια να απομακρυνθούν από την οθόνη. ( Ναι, εσύ ο κιτρινιάρης και η ξινή η χλεμπονιάρα επίσης πίσω, πίσω μήπως να πηγαίνετε σιγά, σιγά; εγώ ειδοποίησα ε; μην λέτε μετά.) Θα σας μιλήσω για την κένωση. Και την αντιμετώπιση των διαφόρων πολιτισμών απέναντι σ’ αυτή την βασική ανθρώπινη λειτουργία. Και συγκεκριμένα του Γαλλικού πολιτισμού, του οποίου προσφάτως έγινα κοινωνός!
Το ξέρεις πως στη Γαλλία αλλού είναι το μπάνιο κι αλλού είναι η τουαλέτα; Το γνωρίζεις αυτό, συνέλληνα; Σοκαρίστηκες; Και πού είσαι ακόμα! Δηλαδή ο γάλλος αρχιτέκτονας πάει και φτιάχνει ένα υπέρλαμπρο πολυτελή και ευρύχωρο μπάνιο με το ντούζ του ή την μπανιέρα του, τον μεγάλο του νιπτήρα, το τζακούζι του, την καθρεφτάρα του για να προβάρεις το λόγο σου όταν πάρεις το Οσκαρ η το Γκράμυ (τι δεν το χεις κάνει; χάνεις!), να κάνεις ότι τραγουδάς, να βγάλεις τη σέλφι σου γιατί έχει καλό φωτισμό κι όλα τα υπόλοιπα και δίπλα ή πιο μακριά ένα μικρούλι κακομοιριασμένο δωματιάκι με μια λεκανίτσα. Κι αυτό το ονομάζει τουαλέτα. Ούτε καν χώρος για το καλαθάκι δεν υπάρχει διότι τα χαρτιά τα ρίχνουν μέσα. Ναι, δεν είναι βρωμύλοι που τα ρίχνουν στην λεκάνη όλα κι έτσι βλέπεις στα rooms to let και στις ταβέρνες το γνωστό άσπρο χαρτάκι πάνω από το καζανάκι. Δεν υπάρχει καλαθάκι για αυτό το γράφουν, όλα μέσα δηλαδή!
Μην μου αντιτάξεις την έλλειψη χώρου σαν επιχείρημα. Ακόμα και σε 150 τετραγωνικά σπίτι, το μπάνιο θα είναι έγχρωμη ταινία του Δαλιανίδη, Τσινετσιτά και Μπροντιγουέι σε ένα, μποά και πούλιες, Λάσκαρη και Καραγιάννη και η τουαλέτα ένας φτωχός, φτωχότατος συγγενής, μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία, χωρίς τον Πουλόπουλο να σου τραγουδά, με μια λεκάνη μέσα ξερή και μαραμένη. Ούτε πλακάκι δεν καταδέχονται να στρώσουν. Καμιά διακόσμηση, καμιά έμπνευση, καμιά πρωτοτυπία. Θα μου φέρεις σαν επιχείρημα πως εδώ ολόκληρες Βερσαλλίες δεν είχαν τουαλέτες και ο Βασιλιάς κι όλοι οι ευγενείς, από 3.000 μέχρι 10.000 νοματαίοι που έμεναν μέσα τον καιρό της μεγάλης δόξας του Λουί 14ου έτρεχαν να ανακουφιστούν όπου μπορούσαν πίσω από κουρτίνες, πίσω από κουπαστές, σ’ όλες τις πιθανές καβάντζες, στους κήπους βέβαια και να, να σπεύδουν τα κακόμοιρα τα δουλικά με τα γκιογκιό και τις τρυπητές καρεκλίτσες, και τι να πρώτο προλάβουν οι κακόμοιροι. Γι αυτό και το παλάτι μύριζε απαίσια και όλο το αρωμάτιζαν να μπορέσουν να πάρουν μια ανάσα από την μπόχα. Όλες οι εστεμμένες και η αυλή κυκλοφορούσαν με τα αρωματισμένα μαντηλάκια σύριζα στην μύτη.
Κι έρχεσαι τώρα και με ρωτάς: «Και τι μ’ αυτό; Σπουδαία πληροφορία μας έδωσες!» Παρακαλώ; Δεν αντιλαμβάνεσαι την σημασία της πληροφορίας που σου δίνω; Ξέρεις πόσοι άνθρωποι περιμένουν εκείνη την ευλογημένη ώρα για να ηρεμήσουν και να απολαύσουν την ηρεμία τους;
‘Άνθρωποι κουρασμένοι από τον κάματο της ζωής, γυναίκες κι άντρες που αφού κοιμίσουν τα παιδιά ή αφού αυτά πάνε σχολείο, πριν το μπάνιο τους αφιερώνουν λίγο ποιοτικό χρόνο στον εαυτό τους, αυτοί μέσα στην εύθραυστη ησυχία που βασιλεύει γύρω. Παίρνουν τα περιοδικάκια τους –τα ειδικά για αυτήν την στιγμή- που διευκολύνουν την καλή λειτουργία του εντέρου ( τα ίδια πάνω κάτω μ αυτά που υπάρχουν στα κομμωτήρια) να μάθουν εάν συνεχίζεται η εκπομπή του Μένιου Φουρθιώτη, να μάθουν πώς ήταν η Καινούργιου στην εφηβεία της (μελαχρινή με μαύρους κύκλους, όλη μας η έννοια) και πώς είναι τώρα (σκασιλάρα μας, το ξέρω, αλλά αποφορτίζει από τα πραγματικά προβλήματα ), να δουν αν έχει κυτταρίτιδα η Beyonce και ποια είναι τα καλύτερα κουρέματα για μετά τα 20, τα 30, τα 40, τα 50, τα 90 ( μετά τι να σου πει κι ο hair stylist βάλε ένα φιλέ και πορεύσου). Να πάρουν την αθλητική τους εφημερίδα, αν ανήκουν στο ισχυρό φύλο –μην θεωρηθεί σεξιστικό σχόλιο, παρακαλώ- να λύσουν το Σου ντο κου τους, το σταυρολεξάκι τους, την ακροστιχίδα τους μέχρι και το τάμπλετ τους μπορούν ρε αδελφέ να πάρουν μαζί να ενημερωθούν για τα νέα του διαδικτύου και να γράφουν κιόλας τα σχολιάκια τους γιατί ο άλλος μπορεί να εμπνέεται με το καλάθι τα άπλυτά μπροστά του/της και τα σχεδιάκια της κουρτίνας του μπάνιου και τοv κοκοφοίνικα στο προχωρημένο πλακάκι. Γιατί το αποκλείεις; Πόσες φορές παράτεινες τον χρόνο που έμεινες εκεί μέχρι να φύγει ο ενοχλητικός παρλαπίπας γείτονας ή η πεθερά σου που πέρασε απλά να σας αφήσει λίγα γεμιστά κι έχει βγάλει ρίζες, μπιρι – μπίρι στο καθιστικό;
Είναι ο χρόνος σου, ο δικός σου χρόνος μακριά από το χάος της καθημερινότητας, εσύ και η φύση που σε κάλεσε.
Και τώρα ετοιμάσου να σου αποκαλύψω την αλήθεια, αυτήν που τα πανίσχυρα παγκόσμια κέντρα δεν θέλουν να μάθεις, ούτε καν να υποπτευθείς! Εγώ θα σου πω την αλήθεια τυχερέ μου άνθρωπε. Είναι το σκοτεινό σχέδιο του ιμπεριαλισμού και των καπιταλιστικών κρατών να μην παίρνεις τον χρόνο σου να σκεφτείς, κατά την διάρκεια αυτής της τόσο προσωπικής συνάντησης με την φύση. Σε υποχρεώνουν μ’ αυτό το κλειστοφοβικό καμαράκι να μπεις και να βγεις γρήγορα, με την ταχύτητα του φωτός και να επιστρέψεις στην εργασία σου. Και για να μην καλομαθαίνεις όλα τα σπίτια σχεδόν στην Γαλλία έχουν την ίδια διαρρύθμιση που υποβαθμίζει αυτήν την παρεξηγημένη μα και πόσο βασική απόλαυση του εργαζόμενου ανθρώπου.
Αντιδράστε συνάνθρωποι! Πάρτε όσο χρόνο μπορείτε από τις καθημερινές εργασίες κι απολαύστε λίγο χρόνο με τον εαυτό σας, όπου τον πετύχετε, ακόμα και στον ταπεινό καμπινέ. Κι αν δεν με πιστεύετε, διαβάστε τι έγραψε ο Μπορις Βιαν:
Ένας άνθρωπος κύριος του ονόματός του δεν τρέχει ποτέ. Καλό να τρέχει είναι μόνο για βρύση.