Thebluez

Να σε βάλω στο θέμα από την αρχή για να μην απορείς και μου ζητήσεις τα  ρέστα μετά! Εγώ είμαι κακόοοος άνθρωπος, στριμμένος και στραβόξυλο. Ένας γκρινιάρης Παρθένος, με ωροσκόπο Δίδυμο. Ναι; Το κατάλαβες μέχρι εδώ; Και δεν θέλω να έχω “καλούς” φίλους.

Τύπος Αγαπησιάρικα (ψευδό)
Με ρωτάς «Τι κάνεις;» και καμιά φορά βάζεις και το χέρι σου στον ώμο μου, για έξτρα εκδήλωση τρυφερότητας. Double dose! Κι εγώ δεν σου απαντώ «καλά» για να σε ξεπετάξω αλλά σε θεωρώ φίλο, φίλη μου και σου ανοίγομαι. Ειλικρινά, εξομολόγηση εκ βαθέων, τα μέσα έξω μου δηλαδή γιατί αυτό με έκανες να πιστέψω ότι θέλεις να κάνω. Γιατί ας πούμε, νοιάζεσαι για μένα και για τη ζωή μου. Πριονίζω λοιπόν τα πλευρά μου, βγάζω την καρδιά μου, μου κάνω δηλαδή μια ανοιχτής καρδιάς έτσι στο πατ κιουτ μπροστά σου, στο coffee table σου, το ντιζαινάτο σου, με τα αρωματικά χεριά και την απαλή lounge μουσική κι εσύ με κοιτάς με τη χαρμολύπη της Μόνα Λίζα και μου κάνεις «Χμ, χμ!». Απρόσιτη, υπέροχη, ανέγγιχτη κι ατσαλάκωτη από τα ανθρώπινα, τα μικρά, τα ταπεινά, τα χαμερπή με μια τζούρα «Μην είσαι drama queen, χρυσή μου” και δύο τζούρες συγκατάβαση αφ υψηλού! Μόνο η ώρα μας πέρασε δεν μου λες!
«Είμαι υπερβολική, ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ, βεβαίως, αλλά είμαι και αυθεντική!» και δεν ήρθα εδώ να μου κάνεις τον Φρόυντ, αλλά για να μοιραστώ μαζί σου πράγματα κι αν θέλεις κι αν μπορείς να μου δείξεις ένα άλλο δρόμο, μια άλλη οπτική, κάτι που να με ξεκολλήσει, να με ξε- φρακάρει. Αλλά μην μου κάνεις ένα παγωμένο «χμ, χμ» σαν τον ρεπόρτερ που πήρε την συνέντευξη από τον αναξιοπαθούντα και την πάει στην εφημερίδα του. Αν ήταν να μιλάω στο κενό, θα πήγαινα στο άγαλμα σαν τον Πουλόπουλο που στην τελική “του σκούπισε και  τα μάτια” πριν χωρίσουνε… Κατάλαβες; Έδειξε συμπόνια το μάρμαρο χεσμένο, ξεχεσμένο από τα περιστέρια εκεί! Λύγισε το άψυχο το γλυπτό!

Τύπος νοιάζομαι κι ανησυχώ (καθ’ ουσίαν κουτσομπολεύω ασύστολα)
Δεν θέλω άνθρωπο να μ’ ακούει για να με ψυχαναλύσει μ’ άλλους «καλούς» φίλους  μετά, μεταξύ τυρού κι αχλαδιού για να διαπιστώσουν αν υπερβάλω ή αν όντως περνώ λούκι! Αν ήθελα ψυχίατρο θα εξοικονομούσα 80 ευρουλάκια και θα ‘χα κι επίσημη διάγνωση από το δόκτορα τον επαγγελματία τον γνήσιο που έχει και πτυχίο! Κι αν είναι να καλέσει μετά τα παλικάρια να μου περάσουν το άσπρο πουκαμισάκι με τα μανικάκια πίσω, καλώς να ορίσουν. Μένα το άσπρο μου πάει, με φωτίζει κιόλας!

Τύπος «Καλέστε τους τρελούς να γελάσουμε!»
Δεν θέλω, επειδή σου τα διηγούμαι με μια δόση χαριτωμενιάς τα βασανάκια μου, να με αντιμετωπίζεις σαν το γελωτοποιό του βασιλιά τύπου «Καλέστε τους τρελούς να γελάσουμε!» και να περιμένεις να σε διασκεδάσω. Κάτι σαν τον αρλεκίνο από την Κομέντια ντελ Άρτε με το καπέλο με τα κουδουνάκια που ζεσταίνει την ατμόσφαιρα για ν’ αρχίσουν οι σοβαρές, βαθιές συζητήσεις για το νόημα της ζωής, για την ύπαρξη και την ανυπαρξία, για τους Ισπανούς τροβαδούρους του 13ου αιώνα και τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, ενώ με κοιτάς με βλέμμα ανεκτικού διανοούμενου σε στυλ «Γλυκό μου, αγνό μου, καλό μου παιδί, πτωχό τω πνεύματι όμως». Και δεν θέλω επίσης, επειδή προσπαθώ να ντύσω με χιούμορ αυτά που σου λέω, να πατάς πάνω στην πλάτη μου για να βγάλεις απωθημένα.
Γιατί είναι γνωστό ότι όταν κάνεις πλάκα, χαβαλέ, χιούμορ πες το όπως θέλεις, είσαι εκτεθειμένος σ’ όλα τα βλέμματα, τα σχόλια ενίοτε και τα απαξιωτικά, ειδικά αν αυτοσαρκάζεσαι πράγμα που αποτελεί προϋπόθεση ή αναφέρεσαι σε προσωπικά σου βιώματα. Ο άλλος μπορεί να σε ειρωνευτεί, να σε κρίνει, να σε κοιτάξει εφ υψηλού κι άμα είναι κακοπροαίρετος να προσπαθήσει να σε μειώσει.

Για να μην σε κουράζω φιλενάδα, το χιούμορ είναι ανάσα. Ήταν οι στιγμές που πίεσες τον εαυτό σου να δει τα πράγματα από μια άλλη πλευρά, γιατί δεν θα την έβγαζες καθαρή αλλιώς. Είναι τα λόγια που δεν τόλμησες, οι απαντήσεις που δεν έδωσες, οι προσβολές που δεν αντιγύρισες, το ξύλο που δεν απέφυγες. Είναι η καταπίεση, τα «όχι» και τα «ναι» που δεν ήθελες να αρθρώσεις για να μην πικράνεις κάποιον αγαπημένο ή γιατί φοβήθηκες. Είναι οι προσδοκίες σου που διαψεύσθηκαν και οι ελπίδες που ήταν μάταιες. Είναι τα γιατί που δεν βρήκες την απάντηση τους ποτέ, οι αδικίες και οι προδοσίες που έζησες και δεν ήθελες να γίνουν καημός και να σαπίσουν μέσα σου. Ήταν η ανάγκη να γελάσεις καμιά φορά η και πολύ συχνά με τα χάλια σου, τους φόβους σου η και την κατάντια σου. Να γελάσεις για να μην απελπιστείς, να μην αφήσεις το φόβο να ξυπνήσει στην τελική για να μην ουρλιάξεις. Μην υποτιμάς το χιούμορ γιατί είναι ο βαθύς αναστεναγμός για να βγει ευκολότερα η ζωή που είναι ένα θαύμα αλλά είναι και δύσκολη. Καμιά φορά πολύ.

Τύπος «Θα τα πούμε από κοντά (ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΟΝΟ)
Δεν θέλω να σε παίρνω τηλέφωνο και να επαναλαμβάνεις συνέχεια σα παπαγαλάκι:
– Άσε με εμένα, ΕΣΥ τι κάνεις;
Γιατί «Άσε σε σένα» δηλαδή;
Κι όταν στην τελική  ψήνεσαι και διηγείσαι όλη σου τη ζωή (ανάβει η γλώσσα σου να τα πεις κι ιδρώνει το αυτί σου στο  ακουστικό) κι έρχεται η σειρά της σου πετάει ένα:
– Θα τα πούμε από κοντά!
Γιατί δηλαδή; Θα μου τα πεις με τη γλώσσα των κωφών; Με νοήματα; Μιμική; Χορευτικές κινήσεις; Θα παίξεις πιατίνια με τα γόνατα; Θα κρεμαστείς στην απλίκα; Θα βάλεις μουσικό χαλί; Θα κάνεις παρουσίαση power point; Ας μου το έλεγες κι εμένα να το προετοίμαζα καλύτερα!
Μην με παρεξηγήσεις, δεν θέλω να πονάς όταν πονώ, να σου πω την αλήθεια δεν θέλω να πονάς καθόλου και ποτέ αν ήταν στο χέρι μου. Μην τσαλακωθείς αν δεν το θες, μην θολώσεις την εικόνα σου αφού τόσο μετράει για σένα (χαλάει η εικόνα του ανθρώπου όταν μοιράζεται τον πόνο του; δεν νομίζω) μην μοιραστείς εμπειρίες σου και μύχιες σκέψεις σου αφού δε γουστάρεις.
Αλλά να ‘σαι γνήσιος ρε φίλε, ανθρώπινος, δερματένιος κι όχι να σου αδειάζω την ψυχή μου, το τζιέρι μου και να μου πετάς ένα  δελτίο τύπου.