“Σταματήστε! Αυτό είναι το βασίλειο του θανάτου! Η στιγμή που όλοι περιμέναμε…”.
Η φωνή του ξεναγού ήχησε σαν ουρλιαχτό στα αυτιά της Μαρί και έσφιξε επάνω της το σώμα του Ζακ. Ήταν η πρώτη φορά που επισκέπτονταν το Παρίσι κι ας έμεναν μόνο μερικά χιλιόμετρα έξω απ’ αυτό. Λίγο πριν επιβιβαστούν στο μετρό για να γυρίσουν στο ξενοδοχείο, ο Ζακ βρήκε ένα χαρτί που έλεγε “Ελάτε να δείτε από κοντά το βασίλειο του θανάτου! Μια εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη…”.
Η Μαρί τρομοκρατήθηκε και μόνο στην ιδέα. Δεν ήθελε να πάει… Είχε ένα κακό προαίσθημα, αλλά ο Ζακ την καθησύχασε λέγοντάς της πως θα είναι μαζί κάθε στιγμή και δε θα την αφήσει από τα μάτια του.
Και τώρα, να τοι! Στέκονται στην ουρά για να μπουν στις φημισμένες Παριζιάνικες κατακόμβες. Μια περίεργη μυρωδιά πλανάται στον αέρα. Ένας μουντός καιρός εμφανίστηκε από το πουθενά και ψίθυροι που γίνονταν όλο και πιο δυνατοί έκαναν τη Μαρί ν’ ανατριχιάσει.
Κοίταξε δίπλα της τον Ζακ. Αυτό το αγόρι που ήξερε από μωρό. Ατρόμητο και γενναίο. Δε δίστασε να πολεμήσει και τον θάνατο πριν πέντε χρόνια όταν συγκρούστηκε με ένα φορτηγό ενώ έκανε ποδήλατο. Δεν έχει χάσει καμία μάχη, αλλά μετά από το ατύχημα, άλλαξε… Έγινε πιο… σκοτεινός. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι όταν έγινε το ατύχημα έφυγαν από το χωριό. Οι γονείς του άδειασαν το σπίτι όσο εκείνος ήταν στο νοσοκομείο. Δεν είχε πάει να τον δει. Δεν την άφηναν. Εκείνον τον έβλεπε σπάνια, ερχόταν στα κλεφτά να τη δει. Τους γονείς του ποτέ ξανά…
Όσο πλησίαζαν προς την είσοδο, η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο αποπνικτική. Μια μυρωδιά φορμόλης κάλυψε τον αέρα και μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί της Μαρί. Ο Ζακ προσπαθούσε να την ηρεμήσει, όμως η λάμψη στα μάτια του έκανε τη Μαρί να ανατριχιάσει διπλά.
“Το ξέρεις πως έχει χαθεί κόσμος εδώ μέσα; Θα είναι απίστευτα σούπερ…”, είπε ο Ζακ με μια ανεξήγητη και τρομακτική χαρά που η Μαρί δεν είχε ξαναδεί. Έβγαλε το κινητό από την τσέπη της για να κάνει μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, αλλά δεν πρόλαβε. Ήταν η σειρά τους να μπουν…
Ο υπεύθυνος του έδωσε ένα μικρό μαγνητόφωνο με ακουστικά ώστε να ακούσουν την ξενάγηση, έναν φακό και έναν χάρτη από την είσοδο μέχρι την έξοδο. Η Μαρί φόρεσε τα ακουστικά της, έπλεξε το χέρι της στου Ζακ και χώθηκε στις κατακόμβες…
“Η ιστορία ξεκινάει από την άνθιση του πληθυσμού του Παρισιού. Πλήθος ατόμων έφτανε στην πυκνοκατοικημένη πόλη κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γεμίσουν τα νεκροταφεία. Το πρόβλημα έγινε μεγαλύτερο τον 12ο αιώνα όπου οι πλούσιοι είχαν ακόμα τη δυνατότητα να θάβουν τους δικούς τους ανθρώπους σε ακριβά νεκροταφεία, ενώ οι φτωχοί γέμιζαν τους δρόμους. Ως λύση δόθηκε η δημιουργία νεκροταφείων για τους φτωχούς, όπου τους έκλειναν σε σακούλες και τους πετούσαν σε μαζικούς τάφους.
Από τον 17ο αιώνα όμως δημιουργήθηκαν και σε εκείνα προβλήματα χωρητικότητας συν το γεγονός των άθλιων συνθηκών υγιεινής. Οι Παριζιάνοι μάζεψαν οστά ώστε να δημιουργηθούν νέοι τάφοι και να αποσυμφορηθούν οι μαζικοί. Ωστόσο, το πρόβλημα παρέμενε.
Το 1786 ξεκίνησε ο υπόγειος ενταφιασμός στις σήραγγες του Παρισιού. Η ιδέα ήταν να εκμεταλλευτούν τα υπόγεια ορυχεία που υπήρχαν εκεί από τον 13ο αιώνα και να τα μετατρέψουν σε οστεοφυλάκια. Ξεκίνησε λοιπόν η μαζική μετακίνηση οστών που στη συνέχεια μετατράπηκε σε ένα έργο τέχνης… Μαρί!”.
Η Μαρί έβγαλε το ακουστικό και απάντησε στον Ζακ. Εκείνος την κοίταξε παραξενεμένος γιατί δεν της είχε μιλήσει καθόλου. Άκουγε μόνο με προσοχή τα ηχογραφημένα λόγια. Η Μαρί ήταν βεβαία πως παράκουσε. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσε να ξεχάσει τα τελευταία λόγια… “Μετατράπηκε σε έργο τέχνης…”. Πως γίνεται αυτά τα οστά να είναι έργο τέχνης; Χέρια και πόδια αντί για τούβλα και οστά από κρανία να στολίζουν το δρόμο.
Φόρεσε πάλι τα ακουστικά της και συνέχισε να περπατάει δίπλα στον Ζακ.
“Οι παριζιάνικες κατακόμβες έχουν μήκος 200 μίλια και μόνο το 1% από αυτές δόθηκε για επισκέψεις του κοινού. Μέσα σ’ αυτές φιλοξενούνται πάνω από 6.000.000 εκατομμύρια οστά, δηλαδή 3 φορές περισσότερα από τον σημερινό πληθυσμό του Παρισιού και η περιήγηση κρατάει 45 λεπτά… Μαρί!”.
“Λέγε, Ζακ! Με τρομάζει αυτό κάθε φορά!”
“Μα, δε σου μίλησα! Αρχίζεις να τα χάνεις μου φαίνεται…”
Η Μαρί ένιωσε κάτι στην πλάτη της. Λες και κάποιος τη χάιδευε, αλλά κανείς δεν ήταν εκεί… Κοίταξε γύρω της. Δεν ήταν κανείς κοντά της. Μόνο ο Ζακ λίγο πιο μπροστά έχοντας το βλέμμα του καρφωμένο στο κενό. Άκουσε το όνομά της και ένιωσε κάποιον να την τραβάει…Έβγαλε μια τσιρίδα…
Ο Ζακ άρχισε να γελάει δυνατά και έκανε και μια κοπέλα δίπλα τους να γελάσει. Η Μαρί δεν την είχε ξαναδεί και ούτε τη θυμόταν στην ουρά.
“Λογικό να φοβάσαι εδώ μέσα… Ξέρεις, είναι στοιχειωμένο μέρος!”, είπε η κοπέλα, “δε λένε σε κανέναν την πραγματική ιστορία!”.
Ο Ζακ άφησε το χέρι της Μαρί και την πλησίασε. Ήθελε να μάθει όλα τα κρυμμένα μυστικά. Εκείνη τον τράβηξε κοντά της και άρχισε να μιλάει λες και ήταν ηχογραφημένη οδηγία…
“Όσοι εξερεύνησαν τις κατακόμβες, δε γύρισαν ποτέ πίσω! Και μαντέψτε, έχουν χάσει και τη ζωή τους πολλοί περισσότεροι. Δεν πήρε το όνομά του τυχαία αυτό το βασίλειο. Λέγεται πως κάποιος, κάποτε κάτι είδε μπροστά του, πέταξε το φακό στο έδαφος και χάθηκε στο σκοτάδι… Δεν τον ξαναβρήκαν ποτέ. Επίσης, το 1793 ο άτυχος Φίλιπερ έχασε τη ζωή του γιατί πήγε βαθιά… Πολύ βαθιά. Μαρί, είσαι λίγο χλωμή!”
“Πως ξέρεις το όνομά της;”, ρώτησε ο Ζακ.
Η Μαρί ένιωσε ένα κρύο και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν…
“Δε θα γλιτώσεις, Μαρί! Θα σε πάρουμε μαζί μας! Όπως πήραμε και τον Ζακ πριν πέντε χρόνια…”, ούρλιαζαν οι φωνές γύρω της.
Η Μαρί άρχισε να ουρλιάζει και να τρέχει… Δάκρυα έτρεχαν από μάτια της, αλλά δε σταμάτησε. Ένιωσε δυο χέρια να την τραβούν με δύναμη. Έπεσε στο έδαφος και έκλεισε τα μάτια.
“Τώρα είσαι και εσύ εδώ… Στο βασίλειο του θανάτου…”
Κανείς δεν την ξαναείδε ζωντανή.
Τη βλέπουν πια στο δεύτερο δωμάτιο στο βασίλειο του θανάτου. Εκεί δίπλα στα οστά του Φίλιπερ…
Κατερίνα Μοχράνη