Ήμουν από αυτές που έλεγαν «εγώ εξωσωματική ποτέ». Όχι. Εγώ θα υιοθετούσα, θα γινόμουν μάνα στα χωριά sos, θα «σεβόμουν τις προσταγές της φύσης». Και να που βρίσκομαι εκεί που ποτέ δεν θα ήμουν. Το γιατί δεν έχει σημασία πια, όποιος μπορεί έστω και λίγο να μπει στη θέση μιας γυναίκας που θέλει παιδί κι έχει διαβάσει 5 πράγματα για το πώς γίνεται μια υιοθεσία, μπορεί να καταλάβει. Όποιος δεν πάσχει από αλαζονεία χειρίστου είδους, και μαλακισμένο ψώνισμα επειδή έκανε παιδί χωρίς δυσκολία, μπορεί να νιώσει.
Έχω κάνει ό,τι εξέταση μπορείς να φανταστείς. Έχω δείξει το τέτοιο μου σε δεκάδες γιατρούς, παραγιατρούς, νοσηλευτές. Έχω «φάει» την γαμημένη τη σαλπιγγογραφία, που μόνο θρίλερ μπορεί να θυμίσει. Κι όλα αυτά, για να μαζέψω δυο ντοσιέ εξετάσεις, να τις πάω στην επιτροπή και να μου δώσουν τη συνταγή για να φάω τα φάρμακα με το κουτάλι. Άλλες κάνουν σεξ για να ρθει το παιδί, κι εγώ ανοιγω τα πόδια μου και ουρλιάζω από τον πόνο κάτω από τις ακτίνες. Κι είναι μόνο η αρχή…
Με τα δυο ντοσιέ στην επιτροπή, εγώ κι ο Πάνος, οι δυο μας, κι άλλες σκυθρωπές δυάδες ανθρώπων. Κάνει ο ένας ότι δεν βλέπει τον άλλον. Και παρ’ολα αυτά συμπονεί ο καθένας τον καθέναν. Δεν θυμάμαι το πρόσωπο κανενός και καμιάς. Πήραμε τη σφραγίδα που θα μας γλιτώσει από 3.500 ευρώ σε φάρμακα (στο κέντρο εξωσωματικής θα δώσουμε άλλα τόσα φυσικά). Τροχάδην στο ΙΚΑ, να πάρουμε τις ορμόνες. Ένας σκασμός ορμόνες, σύριγγες, μαλακίες… Πώς θα τα κάνω όλα αυτά Χριστέ μου; Ούτε ντεπόν δεν έπαιρνα εγώ.
Και ξεκινάει η πορεία: ενέσεις, τρυπήματα, έβαλες τα σωστά ml; Είναι ακριβώς η ώρα της ένεσης; Και ξανα ανοιγεις τα πόδια, να μετρήσουμε τα ωάρια. Μεγάλωσαν τουλάχιστον; Ή τζαμπα φαρμακώνομαι;
Μια γυναίκα σε φυσιολογικό κύκλο έχει ένα ωάριο που ωριμάζει πριν πέσει, και ίσως νιώθει πρησμένη. Εγώ έχω 14. Έχω φουσκώσει σαν μπαλόνι, πονάω σαν τρελή. Περπατώ σκυφτή. Στη δουλειά με ρωτάνε με νόημα αν είμαι έγκυος. Θέλω να κλάψω και να τους πω να γαμηθούνε…
Στις 11 κάποιοι συνάδελφοι βγαίνουν για τσιγάρο, άλλη μιλάει στο τηλέφωνο με τον γκόμενο, κι εγώ τρυπάω την κοιλιά μου στην τουαλέτα σαν ναρκομανής. Μια ανάσα, δύο ανάσες –έλα… μην το σκέφτεσαι, ρίχ΄την να τελειώνεις- Τρίτη ανάσα και «Χρακ!» βελονιά. Όχι στο σημείο που μελάνιασε χθες, από την άλλη μεριά σήμερα, λίγο πιο πέρα από εκεί που μελάνιασε προχθές. Μαζεύω όλα τα πειστήρια του εγκλήματος στην τσάντα μου και βγαίνω από την τουαλέτα δήθεν άνετη, σχεδόν ένοχη. Νιώθω χάλια, η κοιλιά τσούζει, κι εγώ άνετη. Κι αυτές μιλάνε ΠΑΛΙ για τα παιδιά τους και πόσο τους εκνευρίζουν που κάνουν ζημιές. Μου ρχεται να ουρλιάξω, να τις ξεμαλλιάσω. Γιατί ΑΥΤΕΣ να κανουν παιδιά κι εγώ να τρυπιέμαι; Με κοιτάνε που κάνω πως ψάχνω δήθεν κάτι και νιώθω ότι ή έχουν καταλάβει ή με θεωρούν αχώνευτη. Η πρησμένη μήτρα ασφυκτυά πλέον στο παντελόνι μου, πώς θα σηκωθώ από την καρέκλα;
Κι έρχεται η μέρα της ωοληψίας…
Έρχονται οι μαίες να με καλοπιάσουν πριν την διαδικασία… «Θα κανουμε ενεσουλα, αναισθησία, θα παρουμε τα ωάρια, να βγουν εμβρυάκια»… Δεν μου πάτε στον γεροδιαολάκο όλες σας; Λες και η ενεσούλα πονάει λιγότερο από την ένεση.
Τα πόδια ανοιχτά ξανά, μάσκες, γάντια, παπαριές… μου χτυπάνε και τη μέθη και ξυπνάω ευτυχώς μαστουρωμένη. «9 ωάρια Σμαραγδάκι! Πολύ καλά!». Τι 9 ρε παιδιά; 14 τα βγάζαμε! «Ε, μπορει, αλλά μπλα μπλα μπλα». Σκατά, 9. Να δούμε τι θα γίνει τώρα. Θα τα γονιμοποιήσουμε λέει και θα τα βάλουμε στην κατάψυξη. Η εμφύτευση των εμβρύων στη μήτρα θα γίνει άλλο μήνα, για να ξεπρηστει το ενδομήτριό μου.
Πάω σπίτι και μόλις φεύγει η μαστούρα, ξεκινά το real stuff … Πόνος διαολεμένος, πόνος σαν μαχαιριές, σαν σουβλιές. Κι ο άντρας μου να με χαϊδεύει τάχα με ψυχραιμία, κι όταν γυρνάει να δει τηλεόραση, να βλέπω τα ματια του να γυαλίζουν βουρκωμένα. Αυτός κάνει ότι δεν κλαίει, κι εγώ ότι δεν τον βλέπω. Τηλέφωνο, «Σμαράγδα, γονιμοποιήθηκαν τα 5. Μια χαρά», «Τι μια χαρά; 9 δεν ήταν; Εγιναν 5;», «δεν γονιμοποιούνται όλα, δες το θετικά, δεν είναι λιγα…».
Κοιμάμαι και στέλνω προσευχές για τα 5 γονιμοποιημένα. Και έπειτα έρχεται το άλλο τηλεφώνημα «Σμαράγδα επιβίωσαν τα 3» . Σιωπή… Μόνο δάκρυα. «Μην στεναχωριέσαι κορίτσι μου, σου φαίνονται λίγα, αλλά δεν είναι. Θα γίνει ό,τι καλύτερο». Δεν μπορώ καν να απαντήσω, απλά τρέχουν δάκρυα.
Κι οι μέρες περνούν με μια υποκριτική ησυχία. Δεν μιλάμε καθόλου για το τι θα γίνει σε έναν μήνα. Όχι γιατί δεν αγωνιούμε, ούτε γιατί δεν τα μοιραζόμαστε όλα σαν ζευγάρι.
Δεν μιλάμε γιατί είμαστε τόσο αγαπημένοι και ταιριαστοί, που ξέρουμε ότι έχουμε κουραστεί. Δεν θέλουμε ούτε να σκεφτούμε, ούτε να ελπίσουμε, ούτε καν να παραπονεθούμε. Δυο φίλοι μας που ξέρουν (οι μόνοι δηλαδή) μας λένε «όλα καλά θα πάνε». Την μισώ την έκφραση, αλήθεια. Δεν θα έλεγα ποτέ κάτι τόσο ισοπεδωτικό, κάτι τόσο αβέβαιο. Βασικά τα μισώ όλα. Και όλους. Με νοιάζει μόνο ο άντρας μου, εγώ και τα κατεψυγμένα μας έμβρυα. Κι ας είναι τρία. Είμαστε μόνοι.
9 απαντήσεις στο “Η εξωσωματική μου”
Είναι ανατριχιαστικά αληθινό…είναι ακριβώς όσα νιώθω και όσα θα ήθελα να πω τους τελευταίους 9 μήνες..
Ακριβώς τα ίδια. Συν μια εξωμήτριο με αποτέλεσμα να καταστραφεί η μια σάλπιγγα.
Και απερματεγχίσεις. 2. Με μηδέν αποτέλεσμα.
Και ξεκινήσαμε την εξωσωματική. Τα ίδια νούμερα με σένα. Πήραμε 14 γονιμοποιήσαμε 9, πέτυχαν 5. Εμφυτεύσαμε 2 κι έχω τον πρίγκηπά μου 9,5 χρονών σήμερα.
Κάνε κουράγιο.
Τα κατάφερα κι εγώ τελικά να κανω μωράκι 🙂
Το κείμενό μου έχει 3 σελίδες, στο τέλος, έρχεται το πολυπόθητο μωράκι μου.?
Να μας ζησουν!
Σε νιωθω. Αν δεν το βιωσεις δεν μπορεις να το καταλαβεις…. Ευχομαι σε ολες μια “γεματη” αγκαλια!!
Βραδιά αξημερωτα… Πόνουσε η ψυχή μου…. Πόνουσε η ύπαρξη μου από την λαχτάρα μου για παιδί.. έτσι πέρασαν χρόνια ολάκερα… Κανένας δεν μπορεί να σε νιώσει πραγματικά! κανένας!
Τώρα κοιτάζω τα δίδυμα αγόρια μου κ κλαίω κάθε βράδυ δοξάζοντας την καλή μου τύχη, την Παναγία κ όλο το καλό σύμπαν που μου τους χάρισαν!
Άξιζαν όλα…θα τα ξαναέκανα όλα χθές χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κουράγιο σε όλες τις γυναίκες που ανεβαίνουν αυτόν τον Γολγοθά. Κουράγιο κ πίστη!
Μια απ’ τα ίδια… Μόνο που εμείς είχαμε μόνο 2 ωάρια με τόσα φάρμακα.. μόνο 2..! επιβίωσαν 2..γονιμοποιηθηκαν 2.. εμφυτευτηκαν 2.. και τώρα έχω τα αγοράκια μου 3 χρονών..!!!!! Πίστη στον εαυτό μας..!!!!
Μου θύμησες τα δικά μου…. Εμας ευτυχως ο γιατρός μας ειχε βάλει να κάνουμε όοοολες αυτες τις πολλες (στο ντοσιε) εξετάσεις ΠΡΙΝ καν συζητήσουμε για εξωσωματική. Του ειπαμε οτι θέλουμε να κάνουμε παιδι κ μας εβαλε να κάνουμε ολες αυτες τις εξετάσεις για να εχει εικονα. Κ οντως ειχαμε θεματα κ οι 2.
Η καθέμια μας το βιωνει διαφορετικά παντως. Ολα αυτα που γραφεις τα βιωσα κ γω. Κάποια απ αυτα με τα ιδια συναίσθημα και διάθεση κ καποια αλλα με διαφορετικό τρόπο.
Μετα απο 2 αποτυχημένες σπερματεγχυσεις κ 1 επιτυχημένη εξωσωματική εχουμε παιδι. Κ είναι οτι ωραιότερο μας εχει συμβει. Βρισκεις νόημα!! Πάντως μπορεί η σπερματεγχυση να μην είναι εξωσωματική, αλλα οταν περιμενεις κ η χοριακη είναι μηδεν τρως μια χαρα τη σφαλιάρα σου. Εγω εφαγα δις αυτη τη σφαλιάρα κ στην αναμονη για τη χοριακη μετα την εξωσωματική πλεον επαθα κριση πανικου κ βρεθηκα στο νοσοκομείο με αναπνευστικη υποστηριξη απο το αγχος…. καπου εκει ειπα οτι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΈΚΑΝΑ ΞΑΝΑ αν δεν ημουν εγκυος…. Τελικά ολα πηγαν καλα, αλλα ειμαι σιγουρη οτι θα ξαναπροσπαθουσα αν δεν τα καταφερνα… εύχομαι σε ολα τα ζευγάρια που περνανε αυτο λουκι να τα καταφερουν γιατι δεν υπάρχει κατι ωραιοτερο απο το να φέρεις μια ζωη στον κοσμο…
4 κύκλοι, 4 ωάρια, 1 έμβρυο, εμβρυομεταφορά, κύηση και πριν προλάβεις να χαρείς: παλίνδρομη και τα ακόλουθα ούτε θέλω να τα θυμάμαι….. άντε τώρα ξαναξεκίνα από την αρχή.. όλες αυτές οι σκέψεις, τα συναισθήματα…
Το τραγικό ξέρετε ποιο είναι να κάνεις έμβρυομεταφορα χωρίς να έχεις ενδομήτριο γιατί με την αποβολή των 6 μηνών το κατάστρεψε ο γιατρός.Και φουλ δύο εξωσωματικές στον αέρα.Πονος,απογοήτευση και θρήνος για το 6 μηνών κοριτσάκι μου που δεν προλάβα να αγκαλιάσω και αυτό από λάθος γιατρού.Αν αγαπάτε τον εαυτό σας,σας παρακαλώ προστάτευσε τον.