Εικοστή μέρα σε καραντίνα. Ζητήθηκε καθολική απαγόρευση μετακίνησης. Θα βγαίνουμε λένε, μόνο για τα απαραίτητα. Πούστη ιέ! Λόγω εσού υπογράφηκε η καταδίκη μου.
Μου τέλειωσε το μέικ απ, η πούδρα, το κονσίλερ… Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν τολμώ να βγω από το σπίτι πλέον. Όχι ότι μου επιτρέπεται πια. Ολική απαγόρευση, λένε. Κι εγώ τι θα κάνω τώρα; Τουλάχιστον πριν από όλο αυτό είχα μία ανάπαυλα κάποιων ωρών, είχα την ησυχία μου, όσο λίγο κι αν διαρκούσε. Τώρα έχω την φασαρία μου.
Όταν συγκατοικείς με τον διάβολο τον ίδιο, κάθε λεπτό που περνά είναι βασανιστήριο. Πόσο μάλλον τώρα, που είμαστε μαζί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Πόσο να καθαρίσω το σπίτι; «Φτάνει με το καθάρισμα». Πόσο να μαγειρέψω; «Πάλι στην κουζίνα είσαι;». Πόσο να σιδερώσω; «Πάλι σιδερώνεις;». Πόσο να κάτσω; «Πάλι κάθεσαι; Σήκω μωρή να κάνεις καμιά δουλειά. Αχούρι είναι το σπίτι.». Πόσο να κοιμηθώ; «Δεν κάνεις τίποτα όλη μέρα, όλο κοιμάσαι.»
Κάθομαι, είναι λάθος∙ κάνω δουλειές, είναι λάθος∙ ανασαίνω, είναι λάθος. Και που υπάρχω, λάθος είναι. Το μεγαλύτερο όλων, μάλιστα.
Δεν μπορώ ούτε στο μπαλκόνι μου να βγω. Βγαίνω στα κλεφτά κανένα βράδυ, ίσα για να ποτίσω τα φυτά. Μου τέλειωσε και το μέικ απ ρε γαμώτο. Νομίζω το ξαναείπα αυτό… Δεν μπορώ να αγγίξω το πρόσωπό μου. Νομίζω ότι πρέπει να έχω σπάσει κι ένα πλευρό. Ο πόνος είναι σαν τότε που το είχα σπάσει.
Τι θα κάνω χωρίς μέικ απ; Πώς να βγω έξω; Ήθελε να πάμε και για “σωματική άσκηση”. Οι δυό μας, «να ξεφύγουμε». Η διέξοδός μου ρε καριόλη είναι ο θάνατός σου, δεν το καταλαβαίνεις; Ή θα περιμένω να πεθάνεις ή θα με σκοτώσεις εσύ στο τέλος. Μου θες και βόλτες! Αμ, το άλλο το ανήκουστο; Χαίρεσαι με την καραντίνα γιατί ερχόμαστε πιο κοντά! Κάθε φορά που με σαπίζεις στο ξύλο, ζητάς συγγνώμη και λες πως με αγαπάς. Αυτό είναι που ερχόμαστε πιο κοντά; Που βρίσκεις νέους τρόπους να με βασανίζεις; Γαμημένη καραντίνα! Σιχαίνομαι τα γαμημένα επικριτικά σου μάτια που παρακολουθούν κάθε μου κίνηση. Σιχαίνομαι τα χέρια σου και ότι πιάνεις μ’ αυτά. Σιχαίνομαι το αρρωστημένο μυαλό σου που εφευρίσκει μόνιμα νέες εκδοχές μεσαιωνικών βασανιστηρίων ώστε να “ξεφύγει” από την καθημερινότητα.
Θέλω να ουρλιάξω βοήθεια και δεν μπορώ. Αν επιζήσω όμως από την καραντίνα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην φύγω. Το έχω πει πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Αν είναι ακόμα ζωντανή θα φύγω. Και θα σου φωνάξω από μακριά:
«ΨΟΦΑ “ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ”! Ψόφα, για να μην πέσει άλλη γυναίκα στα σιχαμένα χέρια σου και χρειάζεται δύο κουβάδες μέικ απ τον μήνα για να καλύψει μόνο τις μελανιές στο πρόσωπο.»
Θέλω τόσο μα τόσο να βγω, έστω και για έναν περίπατο. Αλλά δεν έχω μέικ απ ρε γαμώτο…
Αν είστε ή γνωρίζετε ή υποψιάζεστε ότι κάποιο ενήλικο ή ανήλικο άτομο κακοποιείται συστηματικά, μπορείτε να καλέσετε την Άμεση Δράση (100), το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (197), την Γραμμή SOS (15900) ή το Χαμόγελο του Παιδιού (1056)
Νίκη Τσακίρη