Thebluez

– Σήκω αγάπη, άντε. Πήγε έντεκα. Μέχρι να φας πρωινό, μέχρι να ντυθείς, θα νυχτώσουμε και θα στήσω και τη φιλενάδα μου.

Η Έλι άνοιξε πρώτα το ένα μάτι, μετά το άλλο, μετά βούτηξε το κεφάλι της κάτω από το μαξιλάρι και έβγαλε ένα μικρό μουγκρητό. Η μαμά της τής είπε ότι θα βρεθούν με μια φίλη της από το χορευτικό γκρουπ και την κόρη της και θα πάνε λέει σε μια γιορτή που ο καθένας αγαπάει όποιον θέλει και φοράει ό,τι θέλει…

Ήταν περίεργη αλήθεια να μάθει τι σήμαινε αυτό, οπότε και ετοιμάστηκε γρήγορα.

Ήταν ένα ζεστό Σάββατο του Ιουνίου.

Η μικρή ντύθηκε με τα πολύχρωμα ρούχα της, έβαλε δυο μπουκιές στο στόμα της και τελικά ήταν εκείνη που περίμενε τη μαμά της να ετοιμαστεί. Περίμεναν αρκετή ώρα στη στάση του λεωφορείου. Το καλοκαίρι τα δρομολόγια λιγοστεύουν, αλλά τουλάχιστον δεν στριμώχνεσαι. Κατέβηκαν στη στάση του Συντάγματος και περπάτησαν προς την πλατεία. Δε τη θυμόταν έτσι τόσο ζωηρή!

Μικρά περίπτερα είχαν τοποθετηθεί σε όλη τη περίμετρο και στο κέντρο ακριβώς υπήρχε μια μεγάλη εξέδρα με φώτα και μουσικά όργανα. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, χαρούμενος κόσμος, μικροί και μεγάλοι περιφερόντουσαν από περίπτερο σε περίπτερο, παίρνοντας πληροφορίες και ενημερωτικά φυλλάδια. Κάποιοι έβαφαν τα πρόσωπα τους ή κάποιο άλλο σημείο στο σώμα, αλλά όλοι έκαναν πάνω – κάτω το ίδιο σχέδιο.

Ένα Ουράνιο Τόξο.

Στο κάτω μέρος της πλατείας, το σκηνικό δεν ήταν διαφορετικό. Παντού πανό με συνθήματα για “Ισότητα” για “Ασφάλεια” για “Ίσα Δικαιώματα”. Παντού σημαιάκια με τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου σε όλα τα μεγέθη. Μουσική έπαιζε δυνατά και η Έλι μαζί με τη φίλη της ξεκίνησαν να χορεύουν μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Στην ηλικία της μπορούσε να διακρίνει τη διαφορετικότητα. Ίσως όχι τελείως και με ένα ύφος περιέργειας, οπότε ρώτησε τη μαμά της.

– Μαμά αυτό το αγόρι είναι ντυμένο νεράιδα.

– Ναι, Έλι μου.

– Είπαμε ότι θα έρθουμε σε μια γιορτή όπου ο καθένας φοράει ότι θέλει και αγαπάει όποιον θέλει.

– Και ο δίπλα μαμά είναι ντυμένος με ροζ κοριτσίστικα ρούχα! Φοράει και μακιγιάζ!

– Φοράει, Έλι, ό,τι τον κάνει να νιώθει άνετα.

Η μαμά της Έλις είναι λίγο εναλλακτική για τα κλασικά γονεϊκά στερεότυπα. Έτσι έχει μάθει. Στα 19 της, εκείνο το καλοκαίρι έφυγε πρώτη φορά να δουλέψει σε νησί. Η δουλειά ήταν στη Μύκονο και εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν εξίσου ελεύθερα με σήμερα, απλώς εκείνη δεν είχε την τύχη να συναναστραφεί με τη κοινότητα. Το βράδυ που κυκλοφορούσε στη Χώρα πάντα συναντούσε gay και με τον καιρό γνώρισε αρκετούς με τους οποίους παραμένει φίλη μέχρι και σήμερα.

Στα 19 της ναι, της έκανε εντύπωση η εμφάνιση τους, αλλά ο χαρακτήρας τους δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τους ετεροφυλόφιλους φίλους της. Όταν στα 23 της ξεκίνησε να χορεύει και βρέθηκε μέσα στη “Χρυσή Εποχή του Οριεντάλ” στην Αθήνα, έμαθε να συνεργάζεται με ανθρώπους του αντίθετου φύλου, ίσως όχι πολλούς, που όμως έβρισκαν μια διέξοδο σε όλο αυτό. Χόρευαν εξίσου καλά και έβγαζαν μέσω του χορού και όλη τη καταπίεση που ένιωθαν τότε για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Για εκείνη και ιδανικά για όλους εκεί έξω, δεν ήταν σημαντικό με ποιόν κοιμάται ο καθένας στο κρεβάτι του, αλλά ως άνθρωπος τι καλό μπορεί να δώσει.

Η παρέα κατευθύνθηκε σε ένα από τα περίπτερα που έκαναν body painting. Οι μικρές είχαν κουραστεί από τον πολύ χορό και ήθελαν να ζωγραφίσουν από ένα ουράνιο τόξο. Όλοι έφυγαν με ένα. Οι μαμάδες, οι κόρες, ακόμα και ο μπαμπάς της μικρής που είχε έρθει μαζί τους. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος βρέθηκαν μπροστά στην μπάντα των BATALA που η μαμά της τρελαίνεται κάθε φορά που τους βλέπει. Οι μουσικοί ήταν ντυμένοι με ασπροκόκκινες στολές και έπαιζαν εναλλάξ τους ρυθμούς που είχαν προβάρει νωρίτερα… Κράτησε το χέρι της μαμάς της και πήραν τον δρόμο της επιστροφής περνώντας μέσα από το πλήθος.

Αν η ιστορία τελείωνε εδώ, δίχως να πρέπει να δικαιολογήσω τα αυτονόητα, τότε ίσως να ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο. ΓΙΑ την ιστορία λοιπόν και για να προλάβω τη καθαίρεση και τον αναθεματισμό ας γράψω αυτό που θεωρώ εγώ σωστό.

Μεγαλώνω ένα 11χρονο παρά κάτι μήνες σε έναν κόσμο διόλου αγγελικά πλασμένο, με εμφανή σημάδια ρατσισμού από το πόσο τρώει κάποιος μέχρι με ποιόν κοιμάται, λες και κοιμόμαστε όλοι εμείς μαζί του ή εναλλακτικά τρώμε το φαΐ αυτού του κάποιου. Μεγαλώνω ένα παιδί που έχει δεχτεί bullying, ένα παιδί που εγώ σα γονιός έχω την απαίτηση σε μερικά χρόνια από τώρα να δέχεται τους ανθρώπους γύρω του όπως είναι. Αυτό που κάνω εγώ δεν το κάνουν όλοι, δε συμφωνούν όλοι και δε με απασχολεί κιόλας.

Θέλω και έχω την προσδοκία το παιδί μου να ΜΗΝ δείχνει με το δάχτυλο την διαφορετικότητα. Θέλω και έχω κάνει βήματα για να αντιληφθεί ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κολλητική, δεν δαγκώνει, δε σε στέλνει στην Κόλαση -για όσους είναι παραπάνω θρήσκοι.

Θέλω να μάθει να σέβεται την Ελένη με τη Μαρία που έχουν υιοθετήσει ένα μαυράκι, τον Γιώργο που αγαπάει τον Παύλο και δε ντρέπονται να κρατιούνται χέρι με χέρι στον δρόμο.

Θέλω να μην δείξει με το δάχτυλο αύριο στο Γυμνάσιο τον εκάστοτε Γιώργο που κάνει παρέα μόνο με κορίτσια, που η φωνή του δεν είναι μπάσα, που του αρέσει να ξορκίζει τα γυναικεία χρώματα και να φοράει ροζ.

Μεγαλώνω ένα παιδί και του περνάω μηνύματα μέχρι εκεί που μπορεί να αντιληφθεί ο εγκέφαλος του.

Όχι, δε το χαντακώνω. Ναι, κρατάω ισορροπίες. Για την ιστορία, όχι, δεν κάτσαμε στο κλασικό parade. Ναι, δεν είναι σε ηλικία να φιλτράρει 30αρηδες με τα γεννητικά τους όργανα φόρα παρτίδα να χορεύουν μπροστά μας, κάτι το οποίο κι εγώ θεωρώ υπερβολικό.

Εξηγώ ότι το να είσαι gay είναι θέμα ορμονών και δε χρίζει εξορκισμού, ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι ιδανικά θα έπρεπε να είναι ίσοι, ότι είναι τουλάχιστον χαζό να θεωρεί κάποιος την ομοφυλοφιλία “μόδα” και ότι όσο και να μου αρέσει ο φίλος μου ο David στη μακρινή Καλιφόρνια, εκείνος αγαπάει και πεθαίνει για τον Todd.

Δε μπαίνω στη διαδικασία να της πω “είναι – δεν είναι φυσιολογικό”.

Δε μπαίνω σε λεπτομέρειες που απλά θολώνουν το τοπίο.

Μένω στη ουσία που λέει ότι “Ο καθένας αγαπάει όποιον θέλει και φοράει ό,τι τον κάνει να νιώθει καλά. “

Δε μεγαλώνουμε όλοι τα παιδιά μας με τις ίδιες αξίες, ούτε με τον ίδιο τρόπο.

Οφείλουμε όμως να τα κάνουμε να σέβονται το διαφορετικό.

Γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί.

Και μάλλον κάτι έχω αρχίσει και κάνω σωστά για τα δικά μου δεδομένα, διότι πριν κάποιες μέρες άρχισαν να πέφτουν ερωτήσεις ουσίας και οι απαντήσεις στις απαντήσεις μου ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω.

– Μαμά πώς γίνεται κάποιος gay;

– Έτσι γεννιέται αγάπη μου. Οι άνθρωποι έχουν κάποια κύτταρα στο σώμα τους -τις ορμόνες- που κάποιες φορές μπερδεύονται κι έτσι ένα αγόρι έλκεται από ένα αγόρι, ή ένα κορίτσι από ένα κορίτσι.

– Εγώ γίνεται να γίνω gay;

– Νομίζω πως όχι αγάπη μου, εσένα άλλωστε σ’ αρέσει ο Άγγελος.

– ΞΕΡΕΙΣ ΜΑΜΑ.

– Αν εσύ ήσουν gay ομολογώ πως θα ήταν λιγάκι περίεργο. ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ.

Μαθήματα αποδοχής από ένα 11χρονο παρά κάτι.