Στόχοι, επιθυμίες, επιδιώξεις, (αυτό)σκοποί… Όπως κι αν τα ορίσει κανείς, τα όνειρα είναι η κινητήριος δύναμη προς το αύριο, την εξέλιξη, την αλλαγή, την επιτυχία, την ολοκλήρωση. Είναι το σημείο εκείνο που η πραγματικότητα παραμερίζει και δίνει χώρο στη φαντασία να εισχωρήσει στη ζωή, να την ορίσει, να την αλλάξει, να την ξεβολέψει από τα δεδομένα της. Μα κι η ίδια η ζωή το επιτρέπει αυτό. Γιατί θέλει να δοκιμαστεί και να δοκιμάσει. Γιατί επιζητά να δει τα όριά της, το εύρος της, τη δύναμή της!
Μια δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας. Σαν ένα εκ γενετής όπλο που μάς δόθηκε για τον πόλεμο κόντρα στα δαιμόνια της ρουτίνας. Σα μια δοτή, ήσυχη γωνιά στο θορυβώδες δωμάτιο της σκοτούρας, των προβλημάτων, της τρέλας. Σαν τη μελωδία εκείνη που για να την ακούσεις, χρειάζεται να κλείσεις τα αυτιά της πληγωμένης και ταραγμένης σου ψυχής. Κι αυτή θα τη γαληνέψει, θα την απαλύνει, θα την επουλώσει.
Φυσικά την έχεις κι εσύ αυτή τη μαγική δύναμη! Αρκεί να την πιστέψεις, να την απελευθερώσεις, να την αφήσεις να δράσει. Και να της επιτρέψεις να σε ταξιδέψει στο όνειρο! Σε εκείνο το νησάκι του μυαλού, που στέκει χρόνια μέσα στο πέλαγος των φιλοδοξιών σου, περιμένοντας καρτερικά το πλοίο της υπομονής, της επιμονής, του αγώνα και των προσπαθειών σου. Ένα πλοίο που θα σαλπάρει από το λιμάνι της σιγουριάς και με πυξίδα την αποφασιστικότητα, την επιμονή και την υπομονή, σχίζοντας τα κύματα των αμφιβολιών και του δισταγμού, θα προσαράξει στο νησί, στο όνειρο.
Αλήθεια, έχεις σκεφτεί τη ζωή σου χωρίς αυτό το νησί; Για χρόνια αγκυροβολημένος στο γνώριμο λιμάνι της βολής, δεμένος με το σκοινί της δειλίας και της αναβλητικότητας. Ζωή χωρίς όνειρο. Άμοιρος, ανήμπορος να αλλάξεις τη θέση, την πορεία και την ίδια σου την ύπαρξη, θα περιφερόσουν ατέρμονα στο φαύλο κύκλο της δoτής σου ταυτότητας. Δίχως ελπίδα, δίχως επιλογή, θα επιβίωνες, χωρίς να ζεις.
Όνειρο. Εκείνο το μακάρι, το θα ‘θελα, το αν… Εκείνη η γλυκιά πρόκληση, η κρυφή επιθυμία, η άσβεστη λαχτάρα. Εκείνο που ονειρευόσουν από παιδί, που σε εξιτάρει ως έφηβο, που σχεδιάζεις ως ενήλικας. Εκείνη η σκέψη που έρχεται ξανά και ξανά τις ώρες της εκκωφαντικής σιωπής. Και σού ψιθυρίζει στο αυτί ουρλιάζοντας: τόλμα!
Τι κάθεσαι; Άσε τους φόβους, τους δισταγμούς, τις αναβολές, τα πισωγυρίσματα, τις δικαιολογίες. Το όνειρό σου είναι εκεί. Εκεί που ήταν πάντα. Σε περιμένει και σε (προ-σ-)καλεί να το κυνηγήσεις, να το φτάσεις και να το κατακτήσεις! Ναι, θα βουτήξεις τα πόδια σου στη λάσπη των συνεπειών των επιλογών σου, των ματαιώσεων και των αποτυχιών σου. Γιατί το όνειρο είναι εκείνο το άγριο λουλούδι που φυτρώνει κανείς στην αθέατη κορφή των κρυφών του πόθων. Που το ποτίζει μόνο το νερό της σκέψης, της προσήλωσης, της επιθυμίας, της προσπάθειας. Και το ξεραίνει η καταιγίδα των δισταγμών, της ρουτίνας, της λησμονιάς. Που για να το φτάσεις πρέπει να τρέξεις και να κουραστείς, να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Κι αν ποτέ χάσεις το δρόμο σου στο δάσος της ζωής σου, κοίτα την ψυχή σου, βαθιά κι αυτή θα λάμψει, για να σού δείξει το δρόμο!
Το όνειρο δεν κοστίζει, αν απλώς αρκείσαι να το κοιτάς στη θολή βιτρίνα της μιζέριας, της δειλίας, της βόλεψης. Αν αποφασίσεις όμως να το αγοράσεις, να ξέρεις πως θα πρέπει να πληρώσεις με κόπο, χρόνο, ρίσκο, ματαίωση, προσπάθεια. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι αξίζει το τίμημα. Στο τέλος θα το κάνεις δικό σου και θα ανταμειφθείς διπλά!
Λοιπόν; Τι λες; Θα σαλπάρεις για το δικό σου νησί; Θα αντέξεις να πας κόντρα στις φουρτούνες της ματαίωσης; Θα βουτήξεις μέσα στη λάσπη, για να καθαρίσεις την ψυχή σου; Θα ρισκάρεις να το αποκτήσεις, όποιο κι αν είναι το τίμημα; Ή θα παρα-μείνεις να κοιτάς με το βλέμμα του φόβου από τη βιτρίνα της ασφάλειας τους πιο βαθιούς πόθους σου; Θα ζήσεις το όνειρό σου; Ή θα βυθιστείς στον εφιάλτη σου; Εσύ επιλέγεις. Έχε μόνο ένα στο μυαλό σου: ζήσε!
Ατζελίνα Ραυτοπούλου