Thebluez

Σε θυμάμαι από πολύ μικρή ηλικία. Κάθε φορά που σε αντίκριζα ένα αίσθημα σιχαμάρας και απέχθειας με κυρίευε. Τις ελάχιστες φορές που με είχες ακουμπήσει, τις θυμάμαι ως τις χειρότερες της ζωής μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που με άγγιξες στον ώμο μου, καθώς ανέβαινα τη μεγάλη τσιμεντένια σκάλα, που οδηγούσε από την αυλή του υπόγειου σπιτιού μας στον δρόμο. Έβαλα τις φωνές και μια γειτόνισσα βγήκε να δει τι συμβαίνει. Ντράπηκα όμως και δε μίλησα, ούτε ζήτησα βοήθεια, παρά μόνο έτρεξα με όλη μου τη δύναμη προς το δρόμο. Πάντα είχα την αίσθηση πως δεν μπορώ να ξεφύγω από εσένα. Ό,τι και να έκανα, όπου κι αν πήγαινα θα με έβρισκες.

Στην εφηβεία άλλαξαν ελαφρώς τα πράγματα. Μετακομίσαμε σε άλλο σπίτι και οι συναντήσεις μας, είχαν μειωθεί αισθητά. Την κατάσταση τη διαχειριζόμουν με τον ίδιο τρόπο, όπως όταν ήμουν παιδί, άλλαζα πορεία και επιτάχυνα το βήμα. Τις ελάχιστες φορές που ειδωθήκαμε, συνειδητοποίησα ένα πράγμα, μου δημιουργούσες το ίδιο αίσθημα αηδίας και σιχαμάρας, χωρίς να μπορώ όμως να κάνω κάτι γι’ αυτό. Έτρεμα στην ιδέα του αγγίγματός σου. Αποδείχθηκε πως τα παιδικά μου βιώματα και συναισθήματα, ήταν καλά φωλιασμένα μέσα μου και αναδύονταν με την πρώτη ευκαιρία. Έπρεπε να βρω τρόπο να αντισταθώ και να σε αντιμετωπίσω. Δε θα ξεχάσω την τελευταία φορά που απρόοπτα συναντηθήκαμε στο δρόμο. Κατευθύνθηκες προς τη μεριά μου χωρίς να σε έχω αντιληφθεί και με άγγιξες στο πάνω μέρος του παντελονιού. Πάγωσα… Δεν ήξερα τι να κάνω! Η πρώτη μου αντίδραση στο άγγιγμά σου; Ούρλιαζα καταμεσής του δρόμου, ενώ ταυτόχρονα το κορμί μου τινάχτηκε σαν να με χτύπησε ρεύμα. Έπρεπε να βρω τη δύναμη να σε αντιμετωπίσω. Το πρόβλημα ήταν πως δεν ήξερα τον τρόπο.

Η ζωή μου ακολούθησε την κλασική πορεία ενός παιδιού της εποχής μου. Μετά το σχολείο, μετακόμισα για σπουδές στην πρωτεύουσα και τελειώνοντας, έπιασα δουλειά. Παντρεύτηκα και έκανα δύο παιδάκια. Πήρα την απόφαση να χωρίσω και βρέθηκα μόνη στο σπίτι με τα δύο μικράκια μου. Η εικόνα σου ξεχασμένη. Είχα πολλά χρόνια να σε συναντήσω. Θεωρούσα πως απλά εξαφανίστηκες από τη ζωή μου. Δεν υπήρχε στο μυαλό μου ούτε η εικόνα σου, ούτε τα άσχημα αισθήματα που μου δημιουργούσες. Θεωρούσα πως είχα ξεμπλέξει μια και καλή μαζί σου.

Η ζωή όμως παίζει παιχνίδια και να που ξαναβρεθήκαμε. Στην αρχή σάστισα. Νομίζω πως και εσύ δεν το περίμενες. Αλλάξαμε και οι δύο πορεία γεμάτοι αμηχανία. Αυτή ήταν καταλυτική συνάντηση για εμένα. Τότε ήταν που κατάλαβα πως δεν έχω άλλα περιθώρια. Τότε ήταν που αισθάνθηκα την απόλυτη ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου. Έπρεπε να σταθώ δυνατή και να ξεπεράσω τους εφιάλτες του παρελθόντος. Τι θα γινόταν αν σε ξαναέβλεπα παρουσία των παιδιών;