Δεν βγήκα ποτέ από την ντουλάπα. Ίσως γιατί φοβάμαι, ίσως γιατί “ο ήλιος καίει για εμάς τους γκέι” όπως λένε κάποιοι φίλοι μου, προσπαθώντας να αποδείξουν πως δεν είναι ομοφοβικοί, ίσως γιατί δεν ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες μάνα μου…
Βασικά, δεν βγήκα ποτέ από την ντουλάπα, γιατί δεν βρέθηκε ποτέ ντουλάπα αρκετά μεγάλη για να με κρύψει. Όχι, δεν φταίνε οι ντουλάπες που ήταν μικρές. Άλλωστε κι εγώ κάποτε 70 κιλά ήμουν και ήμανε πουλί και μ’αγαπούσανε πουλλοί. Αμ πώς; Φταίει που οι ντουλάπες ήταν πάντοτε ασφυκτικά γεμάτες και δεν χωρούσα πουθενά να χωθώ, να την κλείσω, να πα’ να γαργαληθεί και το παλιάμπελο!
Οι ντουλάπες της μάνας μου ήταν γεμάτες προσδοκίες. Μεγάλες και δύσκολες, ίδιες με το κλασικό ανάγνωσμα. Να είμαι καλό παιδί, να είμαι μονίμως υπό τον έλεγχό της, να είμαι πρώτη σε όλα γιατί “της Κικής η κόρη, πιο έξυπνη είναι από εσένα; εεε;”, να μην βαρυγκομάω, να μην κλαίω για μαλάκες, να μην δίνω αφορμή να “μας συζητάνε στη γειτονιά ” και άλλα πολλά. Και όλα αυτά να τα κάνω με χάρη, φυσικότητα και χαμόγελο, λες και είμαι η Γκρέις Κέλλυ του Μονακό. Που έτσι όπως κοιτάς την Γκρέις Κέλλυ ανφάς, εγώ φας δεν φας δεν της μοιάζω πουθενά της συγχωρεμένης της καρακουκλάρας. Ούτε καν στον τρόπο με τον οποίο δέχομαι την καταπίεση βρε παιδί μου, να πεις ότι κάπου ταιριάξαμε με την πριγκίπισσα… Αυτή τα δεχόταν όλα με χάρη, φυσικότητα και μια ελαφρά θλίψη στο βλέμμα, εγώ τα δεχόμουν με το βλέμμα της τρελής και τη χάρη και τα αποτελέσματα του Βεζούβιου.
Το δεύτερο που φταίει, είναι που με κυνηγάνε οι μεσοβέζικες καταστάσεις όλη μου τη ζωή. Είμαι μια κατηγορία μόνη μου, αλλά ταυτόχρονα είμαι και ο μέσος όρος. Είμαι αυτή που θα τσαντιστεί και θα αρπαχτεί στο δευτερόλεπτο και ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να συμβιβάσει τα πράγματα. Είμαι σαν τον Άι Γιάννη στο Πήλιο και βουνό και θάλασσα, all inclusive με παραδοσιακό πρωινό. Μην ρωτήσεις πώς γίνεται αυτό. Η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και μου κουνάει το μεσαίο δάχτυλο χαμογελώντας! Δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί ο ερωτικός τομέας σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που λέγεται “Η ζωή μου”. Στον ερωτικό τομέα λοιπόν, συνεχίζεται το “είμαι φρούτο, αλλά γιουβέτσι χωρίς εμένα δεν γίνεται, λέγε με ντομάτα”! Στην εφηβεία μου ξεκίνησα να πειραματίζομαι με το γυναικείο φύλο. Κι όσο περισσότερο πειραματιζόμουν, τόσο περισσότερο μου άρεσε, μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως -ωϊμέ κρεβάτι νυφικό, τάφε μου στη βαθιά τη γη κι αιώνιο κελί μου- είμαι bisexual ή αμφιφυλόφιλη που λεν και στο χωριό μου. Το συνειδητοποίησα λοιπόν, το αποδέχτηκα κιόλας, γιατί όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια κάν’ τα τάρτα λεμονιού που έχει μια γαμηστερική συνταγή μια φίλη μου και γύρισα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου η βαθιά νυχτωμένη ντομάτα.Γιατί η αποδοχή του εαυτού σου και η αποδοχή σου από το υπόλοιπο μποστάνι είναι δυο τελείως διαφορετικά πράγματα κι αυτό, εγώ η φτωχή πλην τίμια και ρομαντική πόα, δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Θα μου πεις “πού ζεις κοπέλα μου και δεν το είχες πάρει χαμπάρι; ” και θα σου απαντήσω με απόλυτη ειλικρίνεια “στον κόσμο του Γκούφυ προφανώς!”.
Και η ζωή στο μποστάνι συνεχιζόταν και τα λαχανικά ήταν λαχανικά, τα φρούτα ήταν φρούτα κι εγώ ήμουν πιάσ’ το αυγό και κούρευ’ το. Έκανα μια σχέση με γυναίκα, η οποία κράτησε 6 μήνες και με έκανε να χάσω 10 χρόνια από τη ζωή μου απ’ το φόβο μη μαθευτεί και ξεκινήσει ο Τρίτος Παγκόσμιος στο σπιτικό μας και αυτό ήταν. Κατά τα άλλα, φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο!
Κάπου στην υπέροχη δεκαετία των ’20 ξεκίνησα δειλά δειλά να λέω στις στενές μου παρέες πως δεν με ελκύουν μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες (ναι, έτσι επιστημονικά τα έλεγα μπας και δεν το πιάσουν το νοούμενο επακριβώς και γλιτώσω το γιουχάρισμα η έρμη). Συνειδητοποίησα λοιπόν πως οι συμπαθέστατοι, αν και ολίγον τι κρυόκωλοι Άγγλοι, έχουν τεράστιο δίκιο που λένε “Πες την αλήθεια και δεν θα σε πιστέψουν”. Διότι οι περισσότεροι φίλοι μου, το πήραν στην πλάκα. Κι όσοι δεν το πήραν στην πλάκα, άρχισαν να με παρακαλάνε να πείσω τις κοπέλες τους να κάνουμε τρίο. Λες κι εμένα αυτό ήταν το όνειρό μου ρε φίλε, να σου πραγματοποιήσω εσένα αυτά που βλέπεις κάθε βράδυ στο pornhub… Άλλο καημό δεν είχαμε μίστερ!
Και κάπου εκεί στα 28, γνωρίζω παλικάρι δίμετρο, μελαχρινό, μουσάτο, μαυρομάτικο. Και έρχομαι και γίνομαι ντοματοπελτές… Να μην σας τα πολυλογώ, ο καλός Θεούλης με αγαπάει και ο γίγαντας με ερωτεύτηκε και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τη συνταγή μας. Μιλούσαμε για όλους και για όλα και ήταν τόση η οικειότητα που ένιωθα μαζί του, που δεν άργησα να του εξομολογηθώ πως ένα από τα πολλά κοινά που έχουμε, είναι πως μας αρέσουν οι γυναίκες! Το είπα. Και η γη συνέχισε να γυρίζει, δεν γκρεμίστηκε ο κόσμος και ο γίγαντας γέλασε και μου είπε “Είδες μικρή μου ντομάτα; Είμαστε πλασμένοι να μαγειρευτούμε μαζί!”.
Ο γίγαντάς μου με ερωτεύτηκε ολοκληρωτικά. Μου έδειξε πως οι ντουλάπες είναι για τα ρούχα κι όχι για να κρυβόμαστε. Δεν με άφησε ποτέ να νιώσω μειονεκτικά, επειδή δεν ανήκω σε μια μόνο κατηγορία και κυρίως δεν το εκμεταλλεύτηκε ποτέ προς όφελός του. Είναι περήφανος που έχει μια ντομάτα δίπλα του και ας ξέρει πως λείπει ένα συστατικό για να δέσει η συνταγή και να ολοκληρωθεί το μαγείρεμά μας.
Και όταν πριν λίγο καιρό, ήρθε το συστατικό που θα έδενε τη συνταγή μας, ο μαυρομάτικος γίγαντάς μου ήταν που μου είπε “Προχώρα και μη φοβάσαι. Εγώ είμαι εδώ!”. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία και θα σας την πω μια άλλη φορά, γιατί ήρθε η ώρα να βάλω στη ντουλάπα κάτι χειμωνιάτικα που ξεμείνανε!
Η Ντομάτα στη Ντουλάπα