Πόσες φορές έχεις πραγματικά πεταχτεί επάνω στην ενήλικη ζωή σου; Πόσες φορές έχεις τρομάξει τόσο, που νιώθεις την καρδιά σου να θέλει να φύγει από το στήθος σου, να πάει κάπου πιο ήρεμα να κάνει τη ζωή της; Δεν μιλάω για απλή ανατριχίλα όπως σκόνταψες σε μια κατσαρίδα -από αυτές που φοράνε την παντόφλα νούμερο 46, εκσφενδονισμένη απ’ τον γείτονα πριν-, σου επιτέθηκαν άγρια σκυλιά την στιγμή που πέρασες την περίφραξη, τελειώνει το πρόγραμμα στο νέο πλυντήριο ενώ παράλληλα γίνεται σεισμός και εσύ νομίζεις πως το στύψιμο φθάνει στα θεμέλια! Μιλάω για αληθινό τρόμο, αυτόν που τα κάνεις, σχεδόν, πάνω σου!
Εγώ τελευταία φορά, χθες βράδυ! Έκανε το λάθος ο άνδρας μου και μπήκε αθόρυβα στην κουζίνα ενώ είχα αφοσιωθεί στο ανακάτωμα της κατσαρόλας! Πάλι καλά που δεν έκοβα κρεμμύδι, θα είχαμε θύματα, κρινοδάκτυλο καπαμά! Πρέπει να έτρεμα για κάνα δίλεπτο, κρατώντας το στήθος μου και ελαφρώς διπλωμένη για να συνέλθω από την ταχυκαρδία. Φυσικά το κερασάκι, αντί για λίγη κατανόηση, να τον έχω απέναντι με τις αθόρυβές του σαγιονάρες να με δουλεύει. Λες και χάθηκαν τα εκπληκτικά ανδρικά τσόκαρα! Ενώ του έχω πει πόσες φορές “Κάνε θόρυβο πριν την είσοδό σου στο χώρο! Όχι από έξω, τότε ακούγονται τα κλειδιά, αλλά όταν κάνεις τη φοβερή απόσταση διάδρομος-δωμάτιο!”. Δόξα Τω Θεώ βέβαια, δεν έχω τρομάξει ποτέ από άγνωστο! Ευτυχώς, αν πάθω ποτέ κάτι, θα είναι δικός μου άνθρωπος να με πάει σε κάνα εφημερεύων! Αν προλάβει.
Νομίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το έχω το κουσούρι. Όσο γελοίο ακούγεται στους τυχερούς υπόλοιπους, τόσο καθημερινό πρόβλημα είναι για μένα. Έλεγα μεγαλώνοντας θα βελτιωθώ, αλλά φρούδες ελπίδες, μάλλον χειροτερεύω ή… οι γύρω μου γίνονται όντως λίαν τρομακτικοί! Αν και να πω την αλήθεια, πιο μικρή με προσέχανε πιο πολύ, με πλησιάζανε πιο όμορφα, συνήθως δεν προσεγγίζουμε ξαφνικά παιδιά από πίσω. Τώρα που παραμεγάλωσα, μπορεί να θεωρούν φυσιολογικό να κυκλοφορούν ελεύθερα στο χώρο. Εμ δεν είναι!
Κρατώ μια επιφύλαξη μόνο, δεν ξέρω αν φταίει μια ιδιαίτερη προτίμησή μου σε συγκεκριμένες ταινίες και που μου έχουν άθελά τους, γιγαντώσει το αίσθημα του πετάγματος! Αυτές που με χαλαρώνουν, που δε χρειάζεται να σκέφτομαι, που τα πάντα είναι αναμενόμενα και άπαντες σκοτώνονται με βίαιο τρόπο, συνήθως από σαρκοβόρα ζόμπι! Δυστυχώς βλέποντας αυτές τις παραγωγές από μικρή, έχω σχεδόν εξαντλήσει το θέμα και οι μόνες που μου έχουν γλυτώσει είναι κάτι ασπρόμαυρες. Όπως και να το κάνεις, αίμα που δεν είναι κόκκινο δεν μετρά! Είμαι πλήρως προετοιμασμένη για την επόμενη επίθεση λυσσασμένων, αρκεί να κάνουν τόση φασαρία όση και στα έργα!
Ακόμα και στο γραφείο, αποφεύγω να κλείσω την πόρτα, γιατί αν συγκεντρωθώ σε μια περίπτωση και μπουκάρει ένας πελάτης μέσα, ελάχιστα μεν αλλά αισθητά θα πεταχτώ από την καρέκλα μου, με μόνο κίνδυνο να μου πέσει το στυλό από τα χέρια! Τώρα αν ανοίξει και μπει κάνας δαγκανιάρης, ο μεταλλικός χάρακας 50 εκατοστών είναι σε ετοιμότητα να κόψει κεφάλια, το υποπόδιο με μια κλωτσιά θα τον πετύχει στα κάκαλα, ένα τούβλο με κόλλες Α4 θα του λιώσει την μούρη και εγώ θα προλάβω να βγω από το ανοιχτό παράθυρο! Αρκεί να μην μου την έχουν στήσει και από εκεί κάποιος… συνάδελφός μου!
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι είναι πιθανότερο; Να μπει στο χώρο ένας λυκάνθρωπος ή ένας φίλος; Φυσικά το δεύτερο, στην Ελλάδα τουλάχιστον! Ναι, αλλά ποιος θα κάνει περισσότερη φασαρία; Ο πρώτος! Άρα έχω απόλυτο δίκιο που τρομάζω με την αθόρυβη εισβολή!
Μαρίτσα Καρά