– Αγόρι μου, υπομονή ζητώ, κάνα χρόνο. Νέοι είστε! Δεν έχει κλείσει εξάμηνο που πέθανε η μάνα μου. Δεν είμαι για χορούς και πανηγύρια! Χώρια που είχαμε έξοδα και τρεχάματα με την γιαγιά σου μέχρι να μας αφήσει. Πού θα τα βρούμε;– Όχι, όχι! Η Φαίδρα δεν μπορεί να περιμένει. Είπα ότι θα την πάρω…

– Κατίνα, άνοιξε.– Πέρνα, μάνα.– Απ’ το πρωί έπρεπε να έρθεις πάνω. Έχεις να σφουγγαρίσεις από προχθές, περπατώ και τρίζει το χώμα στο πάτωμα. Απόγινες με την τεμπελιά σου, έχεις κάνει και την εγγόνα μου ίδια!– Δεν το ξέχασα. Τώρα έσβησα τον κιμά για τα μακαρόνια και θ’ ανέβω. Κάτσε, να σου βάλω ένα πιάτο…

Ο Χρήστος γεννήθηκε στην πινέζα του χάρτη, στην ακριτική Καρωτή, Γενάρη του 1947, πάνω που μια ολόκληρη χώρα πάλευε να ορθοποδήσει απ’ τον πόλεμο. Στερνοπούλι της πολύτεκνης οικογένειάς του, δυο αγόρια, δυο κορίτσια, μα επιβιώσαν όλοι με τα ζώα και τα μποστάνια τους. Ο πατέρας του, ζυμωμένος απ’τον μόχθο της γης και των τελευταίων βουβαλιών…

Έτρεμε από συγκίνηση η Άρτεμις. Στα χέρια της κράταγε το ημερολόγιο της αγαπημένης της γιαγιάς! Χωρίς να έχουν συγγένεια αίματος, έτσι την αποκαλούσε. Όταν την γνώρισε πριν δεκαπέντε χρόνια, έγινε ο φωτεινός οδηγός της, σαν το όνομά της, κυρά-Φανώ! Την είχε ακουστά, νύφες είχαν έρθει και οι δυο στο χωριό, την έβλεπε πού και πού,…