Thebluez

Η Εβελίνα είναι η καλύτερη στη δουλειά της. Αν και η πρόσληψή της έγινε με σύμβαση ορισμένου χρόνου, μέσα στις πρώτες δεκαπέντε μέρες, έμαθε όσα κάποιοι σε έναν ολόκληρο χρόνο. Πανέξυπνη και μεθοδική, διπλοτσέκαρε πάντα το αποτέλεσμα ώστε να είναι σχεδόν αλάθητη. Ειδικά ένα Σαββατοκύριακο που χρειάστηκε να μπουν οι μισθωτοί για να μην κρεμάσει ένα ληξιπρόθεσμο έργο, πρώτη ξεκίνησε, τελευταία τελείωσε, χωρίς καν να ήταν απαραίτητη η παρουσία της. Και έγινε. Οι περισσότεροι θέλανε να συνεργαστούν μαζί της. Μέτριο ανάστημα, μελαχρινή, μόνιμα χαμένη σε ριχτά άχρωμα ρούχα -το εκρού του νεκρού- με ένα ελαφρύ σφύριγμα στην ομιλία λόγω πεταχτού κυνόδοντα, δεν την έλεγες ακριβώς χαριτωμένη αλλά… τσεβδή και κοντοστούπα. Εγώ δηλαδή. Οι υπόλοιποι αξιολάτρευτη και τόσο γλυκιά!

Ομολογώ πως στην εικοσαετή καριέρα μου, κανείς συνάδελφος δεν μου έχει κάτσει στραβά. Ακόμα και με όσους έχω διαφωνήσει, ξέρω να ξεχωρίζω τα όρια. Η μοναδική και η τελευταία φορά που μου ήρθε σύγκρυο, ήταν η Εβελίνα. Με το που μπήκε να συστηθεί, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Μόνο που την άκουγα να τιτιβίζει στο διπλανό γραφείο, ήθελα ή να της κλείσω το στόμα ή τ’ αυτιά μου. Μεγάλη ευχαρίστηση θα ήταν το πρώτο! Φυσικά, εννοείται πως νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου και προσπαθώ να της μιλώ δυο φορές πιο γλυκά, γιατί είμαι αδικαιολόγητη στο φούντωμά μου. Με λες και ιδιοτροπίλα μέχρι αηδίας! Ειλικρινά δεν ξέρω πώς το έπαθα αυτό, προσπαθώ να το κρύψω, ευτυχώς το καταφέρνω μια χαρά! Προχθές το εκμυστηρεύτηκα με κατεβασμένο κεφάλι στην κολλητή μου και συνάδελφο, που κλήρωσε να μοιράζεται το γραφείο της με την αχώνευτη.

– Ξέρω τι φταίει, σίγουρα εγώ, μα με τίποτα δεν μου πάει κάτω η Εβελίνα απ’ το καβαλίνα. Σε σένα το λέω, να με μαλώσεις, το ξέρω. Ντρέπομαι τόσο! Και να με διαβεβαιώσεις πως το καμουφλάρω άψογα, δε θέλω να φανεί αυτή η χαζή απέχθεια. Μόλις την αντικρίζω, σφίγγομαι να χαμογελώ, ενώ νιώθω σαν να ρουφώ σαλιγκάρια! Αλλά θα σκάσω! εννοείται η φίλη μου ήταν που έσκασε στα γέλια. Αφού με διαβεβαίωσε πως δε φαίνεται καθόλου η σιχαμάρα που νιώθω, ξεκίνησε την πλήρη διάψευση κάθε υποψίας μου

– Άκου, Μαρίτσα μου. Δεν είναι τυρί φέτα η Εβελίνα, να την ξεχάσουμε εκτός ψυγείου και να σε πήρε η ξινίλα απ΄τα μούτρα! Είναι καταπληκτική κοπέλα, άνθρωπος της βιοπάλης. Αυτός είναι ο δεύτερος γάμος της, έχασε νωρίς τον πρώτο της άνδρα. Ήταν ο Πυγμαλίωνάς της, 36 χρόνια μεγαλύτερός της! Εξαιτίας του, την αποκλήρωσαν οι δικοί της, δεν της ξαναμίλησαν από τότε. Μετακόμισε μαζί του στην Αθήνα. Και ο κύριος εξαφανίστηκε μετά από δέκα χρόνια μαζί! Η Εβελίνα ήταν ήδη σεζόν στο νησί. Αυτός ξεκίνησε να πάει να τη βρει. Ούτε στο αεροπλάνο μπήκε, ούτε έφθασε ποτέ. Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Της τηλεφώνησε μόλις μπήκε στο ταξί για αεροδρόμιο. Και πάει! Τι τον αναζήτησε παντού, τι βγήκε στην Νικολούλη, τι ψάξαν κάτι ύποπτους τοκογλύφους που του είχαν δανείσει ένα μεγάλο ποσό… Η ξενοδοχειακή μονάδα ήταν δική του, μα στην ουσία τής κληρονόμησε μόνο χρέη.

Τη διακόπτω. -Αυτή στα είπε ε; Δεν τσέκαρες τα λεγόμενά της ε;

– Δεν παλεύεσαι! απαντά και συνεχίζει. Ευτυχώς βρέθηκε γάτος δικηγόρος και κάπως την ξελάσπωσε. Έτσι γνώρισε και τον αδελφό του, τον τωρινό της σύζυγο. Σε αυτόν πέρασε η ιδιοκτησία του ξενοδοχείου που το συντηρεί και το δουλεύουν σχεδόν τρεις μήνες το χρόνο. Σου λέω είναι φοβεροί, να πάρεις τον καλό σου και να πας, εμείς περάσαμε αξέχαστο τετραήμερο, αδιανόητα χαμηλή τιμή και μας προσέξανε πολύ. Τι ροδοπέταλα στο δωμάτιο, τι σαμπάνια, τι μασάζ δώρο! Δε βγήκαμε απ΄την μονάδα, κέρναγαν κοκτέιλ, ευρωπαϊκό πρωινό, όνειρο σου λέω! Πανταχού παρούσα η Εβελίνα. Να τρέχει σα διάολος!

-Α, αυτό ακριβώς! Πρόσεχέ την, στο ξαναλέω.

-Εσύ δεν συνέρχεσαι με τίποτα. Ευτυχώς που δεν σε έχει πάρει μυρωδιά κανείς, πιστεύω θα σου αποδείξει και η ίδια πόσο εξαιρετική γυναίκα είναι. Την έχει σμιλέψει η ζωή και η ταλαιπωρία που τράβηξε, τέτοιοι άνθρωποι παραμένουν αγνοί στην ψυχή!

– Μακάρι….

Ακολούθησε καλοκαιράκι, έληξε και η σύμβαση της αρούκατης. Εννοείται πως δεν μ’ αφήναν βδομάδα να ησυχάσω! Κάθε τρις και λίγο, τσουπ, ένας συνάδελφος που πήγε διακοπές στην παλιομονάδα τους, μου έφερνε χαιρετίσματα και την προτροπή, σε περιμένει να πας! Τα μούτρα σου να φας, μονολογούσα εγώ, ενώ απαντούσα μελιστάλαχτα, αχ, δεν μπορεί ο άνδρας μου να λείψει Αύγουστο, αλλιώς σίγουρα θα ήμασταν εκεί. Μπρρρ, ξου, ξου, ξου, σκόρδα! Ευτυχώς, απέφευγα την επαφή με τα μάτια και τους ξεγέλασα όλους. Αντικειμενικά δικό μου ήταν το πρόβλημα, όφειλα να μην το δείξω σαν σωστή κυρία.

Μισά Σεπτέμβρη μαζί με τα σχολεία, ήρθε ξανά ο εφιάλτης μου. Ευτυχώς σ’ αυτή την τρίτη σύμβασή της, κατσικώθηκε στον πρώτο όροφο! Μπορεί να την είχα πάνω απ’ το κεφάλι μου, αλλά ούτε που άκουγα την τσιριχτή φωνούλα της και κυρίως την έβλεπα σπάνια. Ένα βιαστικό γεια το πολύ μια φορά τη βδομάδα και τέλος τα όργανα!

Στα μισά του εξάμηνου επαναπρόσληψης, τέλη Γενάρη ήταν, εξαφανίστηκε η Εβελίνα. Ένα πρωινό δεν ήρθε, δεν ενημέρωσε, σιωπή ιχθύος, αυτή, η τόσο τυπική! Κινητό κλειστό, αδύνατη η επαφή! Την άλλη μέρα έσκασε το σκάνδαλο για ζεύγος ιδιοκτητών ξενοδοχείου σε νησί. Διακινούσαν πονηρό υλικό από παράνομες καταγραφές κρυφών καμερών στα δωμάτια! Μοσχοπουλιόταν οι ερασιτεχνικές ερωτικές στάσεις στα εξωτερικά! Δε θέλω να σκεφτώ πόσοι πισινοί -και όχι μόνο- συναδέλφων έχουν γίνει ανάρπαστοι! Ο δικός μου πάντως όχι. Τροφαντά μάγουλα -πάνω κάτω και πλαγίως- που κάποιοι κάναν γαργάρα, διότι δεν πήγαν εκεί με την νόμιμη σχέση! Εβελίνα λεν και κλαιν! Από εκεί που την είχαν για λαχείο, μετά τα νέα, ψάχνουν για φορείο!

Στο χρόνο πάνω, προφανώς λόγω δικαστικών εξόδων, πουλήσανε άρον άρον το σπίτι στην Αθήνα. Δεύτερη καμπάνα! Σε μια στεγασμένοι άκρη του κήπου της μονοκατοικίας, οι αγοραστές είπαν να στήσουν ένα τζακούζι. Τι το ήθελαν! Στο σκάψιμο, βρέθηκαν απομεινάρια οστών. Ανθρώπινο κρανίο! Ταυτοποιήθηκε πως ανήκαν στον πρώτο άνδρα της κυρίας, στον εξαφανισμένο, τον έρμο αρχικό ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, που επιτέλους βρέθηκε… αφού δεν είχε φύγει ποτέ!