Thebluez

Κι έφτασε εκείνη η ώρα… Εκείνη ντε, που λέγαμε από την ώρα που γεννήθηκε η κόρη “Άντε και νυφούλα! Μ ένα καλό παιδί! (όχι σαν τον πατέρα σου, που μου ‘φαγε τα σκώτια, εσύ είσαι έξυπνη, έμοιασες σε μένα, ευτυχώς)”

Η πριγκίπισσά μας, βρήκε τον άνθρωπό της κι αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους! Αχ τα πουλάκια μου, επιτέλους, καιρός ήταν, πόσο δηλαδή ήθελαν να περιμένουν, περνάν τα χρόνια, τι νομίζεις, παιδί δεν θα κάνετε, τώρα που είμαι κι εγώ νέα και μπορώ να σας βοηθήσω.

Το πώς θ’ ανακοινώσουν το ευχάριστο γεγονός, είναι θέμα τεχνικής, μια λεπτομέρεια βρε αδερφέ. Θα έρθουν επίσκεψη; Μέσω skype; Messenger; Με σήματα καπνού;
Ό,τι και να ‘ναι είναι λεπτομέρεια. Κι είναι η αρχή μιας περιπέτειας που τελειώνει μόλις βγάλεις τα ψηλοτάκουνα (με πέθαναν πανάθεμα τα) από τα πρησμένα πόδια σου το βράδυ του γάμου, μετά το γλέντι.

Το παν είναι οι αρμοδιότητες. Γιατί ναι μεν το ζευγάρι έχει τον πρώτο λόγο, αλλά κι εσύ είσαι μάνα και θέλεις να κυλήσουν όλα όπως πρέπει! Γιατί εσύ ξέρεις πως χρόνια μετά, όλος ο κόσμος το λάθος θα θυμάται.

Και στον γάμο της κόρης σου, δεν θέλεις να πάει τίποτε λάθος.

Εκτός από μάνα της νύφης όμως, είσαι γενικώς μάνα. Και σύζυγος. Κι ο μπαμπάς της νύφης, είναι χειρότερος στη γρίνια κι από βρέφος που βγάζει δόντια. Χάνει την μοναδική του θαυμάστρια, του την παίρνει ΑΥΤΟΣ που τέλος πάντων κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και λέμε οκ, γιατί ποτέ δεν είπαμε όχι στην κόρη μας.
Ακόμη κι αν ΑΥΤΟΣ είναι ένα θαυμάσιο αγόρι, εξ ίσου υπέροχο με τους γιους σου, αγαπιούνται και ταιριάζουν!
Είναι ΑΥΤΟΣ.
Τελεία και παύλα!
Κι εκείνη η γυναίκα σου βρε αδερφέ, δεν σε καταλαβαίνει κι όλο λέει “Χάζεψες χριστιανέ μου; Δεν βλέπεις; Είναι ευτυχισμένα τα παιδιά!”

Είσαι λοιπόν η μάνα της νύφης κι είσαι ανάμεσα σε όλα αυτά!
Κι ακούς συνέχεια ένα “μαμά” που σε τρέχει σε κάθε γωνιά του νομού, για τις καλύτερες προσφορές, για τις καλύτερες μπομπονιέρες (αυτές θα μείνουν, τι νομίζεις;), νυφικό, στολισμό… όλα αυτά τέλος πάντων που συνοδεύουν τον γάμο.
Σε τρέχει μόνο, ναι;
Γιατί γνώμη δεν έχεις. Κι αν έχεις, πρέπει να την στολίσεις και να την ρετουσάρεις τόσο σαν την Βίσση που είναι αγνώριστη από τα λίφτινγκ. Γιατί εσύ, “μαμά, δικός μου είναι ο γάμος, ότι θέλω εγώ θα γίνει!” ναι;
Και δως του κούνημα το δάχτυλο, και δως του “τι θέλω και μιλάω!” και δως του κλείσιμο του τηλεφώνου στα μούτρα.
Δεν καταλαβαίνει πως στα μάτια σου δεν διαφέρει από το πρωτάκι που κοιτούσε γύρω του με τεντωμένα μάτια κι εσύ το σκέπαζες με τις φτερούγες σου. Κι εσύ,  δυσκολεύεσαι να δεχθείς πως το πρωτάκι μεγάλωσε τόσο που πραγματικά μπορεί να οργανώσει τον γάμο της μόνη της και θέλει απλά την συνεργασία με κάποιον που εμπιστεύεται.

Κι ο χρόνος κυλάει γρήγορα, πιο γρήγορα κι από τότε που η νύφη ήταν ένα τόσο δα κοριτσάκι που έλεγε “μανούλα μου σ αγαπώ τοοοοοοοοσο πολύ!!!”.
Κι έρχεται η ώρα.

Είσαι εκεί… σε όλα… Στις ευχές και στα κεράσματα, στο ντύσιμο της κόρης σου, της βάζεις εσύ το πρώτο κομμάτι του νυφικού, την βοηθάς, την ντύνεις, όπως τότε.
Έχει τρομερό άγχος το κοριτσάκι σου κι εσύ ακόμη περισσότερο!

Μπαίνει βγαίνει κόσμος, έρχεται ο πατέρας της, της βάζει τα παπούτσια, έτοιμη να φύγει, την φιλάς απαλά, τρυφερά, με δέος ίδιο μ’ αυτό της πρώτης σας συνάντησης σε μια αίθουσα τοκετού, φεύγουν μαζί, εσύ δεν προβλέπεσαι σ’ αυτή τη φάση.

Φτάνεις στην εκκλησία, ουφ, ευτυχώς η συμπεθέρα δεν είναι καλύτερη από σένα, όλα στην θέση τους, ουπς, εδώ έπρεπε να μπει αυτό, πας, το βάζεις, ισιώνεις τα στραβά, στρώνεις τα ζαρωμένα, όλα, τα μέσα, τα έξω, ό,τι φαίνεται κι ό,τι δεν φαίνεται…

Στρώνεις την γραβάτα του αγχωμένου πατέρα, Ησαΐα χόρευε, ευχές, φιλιά ματς μουτς, είναι ευτυχισμένο το παιδί σου κι εσύ χαμογελάς, γελάς, χορεύεις, τραγουδάς…