Πάντα επηρεαζόμουν από τις ταινίες κι ευελπιστούσα μια μέρα να γίνω σαν τις πρωταγωνίστριες στις ρομαντικές κομεντί που, ναι μεν τους πάνε όλα χάλια, αλλά, στο τέλος, ζουν το παραμύθι τους. Σαν εκείνες που ξαφνικά ζουν τον απόλυτο έρωτα, που κλαίγονται στις φίλες τους και ψάχνουν συμβουλές για να κατακτήσουν τον Mr. Big τους.
Από μικρή λάτρευα την Carrie Brandsaw. Ήταν και είχε όλα όσα ήθελα. Συγγραφέας, μεγάλος έρωτας, φίλες, παπούτσια. Έλεγα πως αν επέλεγα να έχω έναν ρόλο σε κάποια ταινία θα ήταν αυτός. Και κοίτα πώς έρχονται τα πράγματα που και μεγάλο έρωτα απέκτησα, και, συγγραφέα δε με λες, αλλά έγινα αρθρογράφος. Μόνο που όταν το βλέπεις απ’ έξω, ο ρόλος φαντάζει τόσο ωραίος και μοναδικός. Κι όταν τον βιώνεις, αντιλαμβάνεσαι όλο τον πόνο και την απελπισία που έχει ζήσει ένας άνθρωπος για να φτάσει στο σημείο να γράφει όλα αυτά.
Έλεγα πως δε βρίσκω νόημα να πάω για καφέ χωρίς παρέα και να που βρίσκομαι συνέχεια κλεισμένη σε μικρά καφέ αγκαλιά με το laptop μου ν’ αποτυπώνω συναισθήματα σε μια λευκή σελίδα. Να γράφω για πεθαμένους έρωτες, για προβλήματα, να ψάχνω λύσεις στο πουθενά. Ο ρόλος της τραγικής ηρωίδας μου πάει τελικά, μα δεν τον θέλησα. Πόσο αλλιώς φαίνονται τα πράγματα όταν δεν τα ζεις, ε;
Ντάξει, έχω την υπερβολή και λιγάκι στο αίμα μου, αλλά πώς να το κάνουμε τώρα, αφού τα πράγματα είναι τρε απελπιστίκ!
Ξέρω, πολλές φορές φαίνομαι μίζερη, κλαψιάρα, γκρινιάρα, καταθλιπτική ή οτιδήποτε. Όμως, στην καθημερινότητά μου είμαι αισιόδοξη, πάντα χαμογελαστή, γλυκιά (όταν δε μιλάω σαν νταλικιέρης), ευγενική και πάντα πρόθυμη να βοηθήσω σε οτιδήποτε τον οποιονδήποτε. Ναι, ντάξει, ξέρω αυτό λέγεται «μαλάκας». Αυτή είμαι τέλος πάντων. Έτσι, κάθε κρυφή μου σκέψη, κάθε μύχιος φόβος, κάθε επιθυμία, κάθε στριμωγμένο συναίσθημα, βρίσκει λίγο χώρο ν’ ανασάνει μέσα από τις λέξεις. Άλλοτε έχουν φωνή κι εκφράζουν συναισθήματα μέσα από τραγούδια που λατρεύω να ερμηνεύω, άλλοτε, πάλι, μέσα από σκόρπιες λέξεις που προσπαθούν να βρουν μια λογική σειρά να αποτυπωθούν στο χαρτί ή στην οθόνη. Μέσα στα κείμενά μου εναποθέτω την ψυχή μου –κλαψ- , αυτοσαρκάζομαι, μαθαίνω τον εαυτό μου και βρίσκω λύσεις στα προβλήματά μου. Ξεκινώ να γράψω κάτι σαν συμβουλή ή σαν βοήθεια για κάποιον βάσει των δικών μου απόψεων, εμπειριών και βιωμάτων και πάντα καταλήγει αυτός ο «κάποιος» να είμαι εγώ η ίδια. Έχει τη φάση του, δε λέω. Μερικές φορές, βέβαια, είναι εκνευριστικό. Ντάξει νιώθεις λίγο για δέσιμο, λίγο του γιατρού, αλλά και ποιος δεν είναι στο φινάλε; Εγώ, τουλάχιστον, το έχω αποδεχτεί.
Μ’ αρέσει να γράφω για θλιβερές ιστορίες, να ζω στον μικρό μου πλανήτη και να πιστεύω πως όλα έχουν το αίσιο τέλος τους. Κι αν καμιά φορά κάποιος προσπαθεί να μ’ επαναφέρει στην πραγματικότητα, του θυμώνω. Όχι γιατί πιστεύω πως έχει άδικο ή πως θέλει το κακό μου, αλλά γιατί νιώθω πως δεν καταλαβαίνει την ανάγκη μου να ζω έτσι.
Ο καθένας έχει τη δική του οπτική των πραγμάτων, τις δικές του προσδοκίες από τη ζωή, τις δικές του προτεραιότητες. Όλα είναι, ή μάλλον καλύτερα, θα έπρεπε να είναι σεβαστά. Αν δε συμφωνείς με κάποιον, τουλάχιστον σεβάσου τις επιλογές του. Μην τον κρίνεις επειδή δεν είναι σαν εσένα, επειδή δεν είναι σαν αυτό που θα ήθελες εσύ να είναι.
Δεν είναι ανάγκη να αποδεχτείς κάτι που δε σου αρέσει, μπορείς όμως να το σεβαστείς, κι αν δεν μπορείς να κάνεις ούτε αυτό, απλά προσπέρασέ το χωρίς κακόβουλα σχόλια και κριτικάρισμα.
Να μαι, πάλι ξέφυγα, τέτοια παθαίνω. Θέλω να πω τόσα πολλά αλλά οι σκέψεις μου είναι συγκεχυμένες και δε βρίσκουν πάντα τη σωστή ροή για να ειπωθούν. Αλλά δε γαμιέται, εδώ είμαστε για ψυχοθεραπεία.
Έτσι, ρομαντικά, θα με διαβάζετε. Στην κοσμάρα μου, στα αίσια τέλη και τα παραμύθια. Πού και πού παθαίνω κρίσεις ταυτότητας και γράφω για πράγματα και καταστάσεις που δεν περίμενα. Από μία οπτική που δεν υπολόγιζα πως μπορώ να εκφραστώ. Μην παίρνετε θάρρος, αυτά πού και πού.
Ακόμα με μαθαίνω. Πάντα θα με μαθαίνω, θα με εξερευνώ και θα εκφράζομαι κάθε φορά για ό,τι με απασχολεί. Από τη σαχλαμάρα μου, από τον τύπο στον τρίτο που θέλω να τον σπάσω στο ξύλο (θα σας πω μια μέρα γι αυτόν, μπιγκ στορυ), από τις κλάψες μου. Απ’ όλα έχουμε. Αυτή είμαι λοιπόν, με τα πολλά και με τα λίγα. Θα με μάθετε και μέσα από τα κείμενά μου, όσοι αντέξετε να με διαβάσετε.
Τώρα σας χαιρετώ γιατί το άλλο μου εγώ παραπονιέται πως νυστάζει κι έχει πρωινό ξύπνημα. Αύριο πάλι, κάπου θα ξεκλέψω λίγη ώρα να σας πω για το τυπάκι στον τρίτο, για το «πώς να μη δείρετε το συγκάτοικό σας- ασκήσεις αυτοκυριαρχίας» και τα σχετικά.
Φιλιά στα μούτρα.