Ορμονικά. “Ώχου, πάλι τα ορμονικά σου έχεις;”. “Έχει τα ορμονικά της, μη της μιλάτε.”. “Έχω τα ορμονικά μου, μη μου μιλάτε.” Μία λέξη, 8 γράμματα, 3 προτάσεις. Φυσικά, ως γυναίκα, θα σας πω ότι μόνο η τελευταία πρόταση μπορεί να σώσει γάμους, σχέσεις, συνεργασίες, ζωές. Οι δύο πρώτες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα σημείο, Χιροσίμα και Ναγκασάκι γωνία. Αν είσαι αγόρι πάνω από τα 18, που είτε έχεις αδερφή, ή μία κολλητή ή έχεις κάνει έστω μία σχέση, δεν έχεις καμία δικαιολογία. Έχεις δει την κόλαση. Πρόσεξε όμως. Άποψη έχει αυτός που την βιώνει και κολυμπάει στα καζάνια της κάθε μήνα, όχι εσύ ματάκια. No period, no opinion. Γράψε την άποψή σου στη δική σου ιστορία. 500-800 λέξεις, μη ξεχνιόμαστε.
Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν, ότι οι γυναίκες, είναι το λαλημένο φύλο. Μα γιατί άραγε; Πόσο φυσιολογικό είναι να έχεις 14.596 εναλλαγές διάθεσης μέσα σε ένα μήνα (τα εξελιγμένα μοντέλα μέσα σε μία μέρα); Να είσαι τις μισές μέρες party animal, η ίδια η Μαίρη Πόπινς με την αυτοπεποίθηση της Κιμ Καρντάσιαν και ξαφνικά τσααααακκκκκ να σε ενοχλεί οτιδήποτε γύρω σου, πάνω του, πάνω σου; Να κλαις με αναφιλητά μπρος στο ψυγείο γιατί σου τελείωσε το βούτυρο και πώς θα φτιάξεις τοστ τώρα; Να κλαις με βροχή γιατί δε μπορείς να βγεις έξω, να κλαις με ήλιο γιατί όλοι οι άλλοι είναι έξω. Και όταν δεν κλαις είσαι το ετεροθαλές αδερφάκι του angry bird. Νεύρα. Νεύρα. Νεύρα. Όλοι σε κοροϊδεύουν, σε προσβάλουν, σε αδικούν, μιλάνε και τρώνε και αναπνέουν πολύ δυνατά, σσσσσςςςςς!
Ναι αυτό δε το λες και πολύ φυσιολογικό, σου αφήνει κουσούρια. Και στους γύρω σου. Κυρίως στους γύρω σου. Οι οποίοι κρατούν κρυφό ημερολόγιο, υπολογίζοντας στο περίπου, πότε έρχεται η καταστροφή του κόσμου.
Και ναι, εμείς ξέρουμε τι και πότε μας συμβαίνει (χα!), όχι όμως γιατί και το πώς να το σταματήσουμε. Μόνο υπομονή. Και πάνω που έχεις αποδεχτεί τη μοίρα σου, ότι γίνεσαι ψυχάκιας serial killer μία βδομάδα (στην καλύτερη) πριν από το τέλος του κύκλου σου, μετά την εγκυμοσύνη, γιατί όχι, ας γίνει και λίγο ρωσική ρουλέτα και ας την έχεις αυτή τη διαβολοβδομάδα όποτε του φανεί του Λωλοστεφανή! Κάπως έτσι προκύπτει η ξαφνική έλλειψη ψυχοφαρμάκων στα φαρμακεία και η απότομη αύξηση των αιτήσεων διαζυγίων.
Αυτό που νιώθουμε δε περιγράφεται εύκολα. Έχεις κοιμηθεί τη Δευτέρα το βράδυ ενώ σε έχει νανουρίσει η ίδια η μελωδία της Ευτυχίας, ορκίζεσαι ότι η Τζούλι Άντριους σε έχει σκεπάσει. Ξυπνάς Τρίτη πρωί. Δηλαδή όχι εσύ, η «άλλη». Νιώθεις πιο βαριά από ποτέ, με το ζόρι ανοίγεις το δεξί βλέφαρο, το αριστερό αρνείται πεισματικά. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι, σέρνεσαι μέχρι το μπάνιο, κοιτιέσαι στον καθρέφτη. Μοιραίο λάθος. Πόσο άσχημη νιώθεις, έβγαλες 57 καινούριες άσπρες τρίχες, σου φύτρωσε το μούσι της Κοντσίτα, το μαλλί σου δε σε αντέχει άλλο, κάνει την επανάστασή του, δοκιμάζεις να το χτενίσεις, ΛΑΘΟΣ ΠΑΛΙ! Σπυράκια παντού, σου τελείωσε χτες το κονσίλερ, φυσικά. Όλα σου τα κολακευτικά ρούχα – ω τι σύμπτωση – είναι στα άπλυτα. Τίποτα δε σου κάνει, τίποτα δε σου αρέσει, εδώ θέλεις για κάποιο λόγο να γδάρεις το δέρμα σου για κάποιον ανεξήγητο λόγο και να φορέσεις το τομάρι του πρώτου δύστυχου που θα τολμήσει να σου πει καλημέρα. Είσαι μία άχρηστη, θέλεις να βγεις έξω, θέλεις να μείνεις μέσα, έξω, μέσα, έξω, μέσα, κλάμα, σοκολάτα, ζυγαριά, κλάμα, 3 κανάτες καφέ (ΛΑΑΑΑΑΘΟΟΟΟΣΣΣΣ), θυμάσαι ότι σε κάποιο ντουλάπι υπάρχει – υπήρχε φυσικά, παρατατικός – βαλεριάνα, καταλήγεις τελικά σε ένα μπουκάλι ουίσκι και σκυλάδικα κοψοφλέβικα στις 8 το πρωί.
Κανείς δε σε αγαπά, κανείς δε σε σκέφτεται, κανένα like, κανένα tag, κανένα friend request. Δε θέλεις κανείς να σου μιλά, μα γιατιιιιιιιί κανένας δε μου μιλά; Φυσικά η δική σου σχιζοφρενική διάθεση, επηρεάζει την τρίχρονη κόρη σου, η οποία στα μάτια σου φαντάζει σαν υποψήφια στην οντισιόν για τον Εξορκισμό της Έμιλυ Ρόουζ, σε κάθε «μαμααααααααά» που ακούς, πετάς και καινούριο μπιμπίκι υπερπαραγωγή (κάπου εδώ ο σύζυγος πατέρας, λόγω της τωρινής υπέροχης οικιακής ατμόσφαιρας αλλά και στη σκέψη της μελλοντικής συμβίωσης με γυναίκα και κόρη με συγχρονισμένα ορμονικά, είτε κλαίει σε εμβρυακή στάση στο πατάρι βυζαίνοντας τον αντίχειρα ή ακονίζει επιδεικτικά τα καινούρια του κοφτερά χασαπομάχαιρα). «Τι έχεις;» «ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑΡΓΚΛΛΛΛΛ!». Το φοβερό είναι ότι όντως δεν έχεις τίποτα, αλλά θα το μάθεις τις επόμενες μέρες με τη λήξη συναγερμού. Προσεκτικές κοφτές κουβέντες. Προς Θεού μη μυριστεί η «άλλη» φόβο, οίκτο, αγανάκτηση. Στοχεύσετε σε συγκαλυμμένη κατανόηση. Μπόρα είναι, θα περάσει, θα βγει πάλι το παρδαλό ουράνιο τόξο. Αγωνιστικούς χαιρετισμούς…