Thebluez

Τόση δα είναι.
Τόση δα λεξούλα.
Μια τόση δα λεξούλα που στην τελική, τα δύο πρώτα της σύμφωνα, είναι τα πρώτα που αρθρώνει το βρέφος.
Κανονικά, θα έπρεπε να βγαίνει από το στόμα μας τόσο εύκολα όσο και το “μαμά”.
Κι όμως. Ενώ το ακούμε συνέχεια στην αρχή της ζωής μας, μετά, όλο και λιγοστεύει.
Κι ας το αξίζουμε, τόσες πολλές φορές.
Κι ας το περιμένουμε με λαχτάρα!

Είναι περίεργη αυτή η λέξη.
Στα περισσότερα στόματα, σκαλώνει κάπου στην μέση της διαδρομής.
Ξεκινάει, αλλά δεν βγαίνει ποτέ. Είναι εκεί, μετέωρο, σαν να φοβάται πως αν ειπωθεί, κάτι κακό θα συμβεί, κάτι θα χάσει. Έτσι συμβαίνει με τις λέξεις που ξεκινάνε από το λαρύγγι κι όχι από την καρδιά. Χάνονται στον δρόμο και δεν ξεστομίζονται ποτέ.
Άλλες λέξεις δεν έχουν πρόβλημα, βγαίνουν σαν χείμαρρος, φωναχτά ή σαν ψίθυρος, σαν κίνηση ή ακόμη και στάση σώματος, μα αυτή, ποτέ.
Είναι συνήθως τα στόματα των δικών σου ανθρώπων που μένουν ερμητικά κλειστά τις περισσότερες φορές. Είναι οι δικοί σου άνθρωποι που ξεχνάνε την καρδιά τους όταν πρέπει να το πουν, είναι οι δικοί σου άνθρωποι που ξεχνάνε πόσες φορές το έχουν ακούσει από σένα, είναι οι δικοί σου άνθρωποι που το τσιγκουνεύονται, είναι οι δικοί σου άνθρωποι που τελικά σε πληγώνουν με την βουβή τους στάση.

Υπάρχουν όμως κι άλλα στόματα, αχ αυτά τα άλλα στόματα.
Στόματα μελένια, που αντί για γλώσσα έχουν μόνο ψυχή.
Κι αυτά, την χαρίζουν απλόχερα, την λένε δυνατά αυτή την λέξη.
Γιατί ξέρουν πως δεν είναι λέξη. Είναι φτερά στους ώμους γι’ αυτόν που την ακούει, είναι σπρωξιά και βάλσαμο.
Γιατί αυτά τα στόματα, την στερήθηκαν τόσο πολύ, την αναζήτησαν με τόσο πάθος, που ξέρουν την αξία της και την δύναμή της.
Και την λένε.
Δυνατά και με κεφαλαία.

Πείτε το.
Στην κουρασμένη μάνα σας που δεν το βάζει κάτω.
Στον πατέρα σας που ποτέ δεν σας στέρησε τίποτε.
Στο παιδί που παλεύει όλη του την ζωή για να τ’ ακούσει από εσάς.
Στον δάσκαλο που αγωνίζεται για το δικό σας παιδί.
Στον συνάδελφο.
Σε μια ιδέα, σε μια πράξη.
Πείτε το δυνατά, ζεστά, απλόχερα.
Πείτε το ξανά και ξανά όπου χρειάζεται, όπου απαιτείται.
Δείτε με τα μάτια της ψυχής κι δώστε εντολή στην γλώσσα να το πει.

Ελάτε να κάνουμε μαζί ένα πείραμα:
Πάμε μαζί στον καθρέφτη
Πείτε: “ΜΠΡΑΒΟ μάνα/πατέρα/παιδί μου”
Κοιταχτείτε, πάθατε κάτι; Μήπως χλωμιάσατε; Μήπως κόπηκε κάποιο κομμάτι από την γλώσσα;
Δεν νομίζω.