Το μόνο σίγουρο ότι δε με λες κλασική καλή νοικοκυρά δούλα και κυρά. Αν σώνει και ντε θέλεις να με χαρακτηρίσεις, είμαι η διασταύρωση του Μονκ με τη Μόνικα Γκέλερ. Ψυχοσωματικά. Πολλά. Θέλω καθαρή οργανωμένη τάξη. Χάνω το μυαλό μου αν μπλέξεις τα playmobil με τα Lego, μη σου πω τι γίνεται αν λείπει κομμάτι από παζλ. Δε μπορώ να λειτουργήσω χωρίς καφέ και αν υπάρχουν άπλυτα πιάτα στη λάντζα. Από αυτά τα περίεργα τυπάκια που δε σε αφήνουν να μπεις σπίτι τους αν δε βγάλεις πρώτα παπούτσια, δε πα να ‘σαι και Ο Παπουτσωμένος Γάτος, σπίτι μου είσαι απλά Ο Γάτος. Μία ελαφριά εσάνς σκόνης, είναι αρκετή για να πετάξω φλύκταινες μέχρι και στα τελευταία μου μη καμένα εγκεφαλικά κύτταρα. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι υπνοβατώ για να τσιτώσω για 3654η φορά τα @#$@ ριχτάρια. Τρεις δουλειές σπιτιού δεν αντέχω. Σιδέρωμα, παπλωματοθήκες και αλλαγή χειμωνιάτικων καλοκαιρινών ρούχων. Φάσκελο.
Με αυτά και με εκείνα, νάτος και ο Μάης. Σηκώνω χαλιά, το πρώτο σοκ. Αισθάνομαι σαν να έχω αποτριχώσει το σπίτι, ο γνωστός κώλος της μαϊμούς. Και ξαφνικά μου μυρίζει αντηλιακό καρύδα. Και κοκομπλοκάρω. Κοιτάω με μισό μάτι τις φόρμες, τα μπουφάν, τα καλσόν, τα μάλλινα. Έχει έρθει η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα. Εν τω μεταξύ έχουν αρχίσει και οι προσκλήσεις για γαμοβαφτίσια και δε ξέρω τι σκααααατά να βάλω. Διεκδικούμε οικογενειακώς με αξιώσεις το ενδυματολογικό βραβείο γνωστής τηλεοπτικής εκπομπής “D Β DIE”.
Πρώτη στη σειρά η κόρη. Θέλω να πιστεύω ότι μέχρι να πάει νηπιαγωγείο θα φτιάχνει μόνη τα ρούχα της, μη σου πω και τα δικά μου. Πότε μεγάλωσε τόσο; Πόσο ψήλωσε; Πάει το γλυκό μια σταλιά ροδαλό πατουσάκι, καλώς όρισες πατουσάρα που βρωμάς all starίλα. Ανοίγω με τρόμο τα καλοκαιρινά της περσινής χρονιάς, ελπίζοντας να βρω κάτι να της κάνει. Μεγάλη ανακάλυψη τα κολάν. Μετατρέπουν τα φορέματα σε μπλουζοφορέματα. Και αρχίζει η λίστα να μεγαλώνει, να μεγαλώνει και το υπόλοιπο του τραπεζικού λογαριασμού να μικραίνει, να μικραίνει. Αναστεναγμός.
Επόμενος ο σύζυγος. Με κοντράρει στα ίσια σε ρούχα και παπούτσια. Αν και δε με θέλει μες τα πόδια του την τσουρέκω (δεν τον αδικώ), δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Η ντουλάπα του μου προκαλεί πολλαπλούς νευρικούς κλονισμούς. Είναι η μεγάλη αδερφή του δεύτερου συρταριού της κουζίνας και του ντουλαπιού με τα τάπερ της γνωστής οικογένειας ιθαγενών Τούκα Κουχαμού. Μία που την άνοιξε και μία που δε θα σταματήσω το φτέρνισμα ποτέ. Ποιο Κουτί της Πανδώρας και τρίχες κατσαρές. Στο ‘να χέρι το swiffer στ’ άλλο χέρι η χλωρίνη. Ούτε λόγος να δοκιμαστούν τα 734 τζιν, που κρατά για συναισθηματικούς λόγους. Και αυτό το δερμάτινο γιλέκο ωωωωω Θεοιιιιιιί!!!!!!!! Είναι εκεί!!!! Βγαλμένο από video clip του ’80. Το μισωωωωώ!!!!!!!!! Die, die, die madafaka!!!! Και αυτό επιβιώνει. Κάθε σεζόν. Σα κατσαρίδα. Ανάσες. Έτοιμος και ο δεύτερος. «Αγάπη μου, θα με βοηθήσεις τώρα και εσύ με τα δικά μου, ναι;».. «Βεβαίως όχι, εγώ δε σου ζήτησα να με βοηθήσεις.».. Βαθύς αναστεναγμός.
Τελευταία και καταϊδρωμένη. Ξεδίπλωνε, δίπλωνε, ξεκρέμασε, κρέμασε and repeat. Η ώρα της αλήθειας. Των τύψεων. Στον ένα ώμο να γελά σατανικά ένα μικροσκοπικό μελομακάρονο με t-shirt με στάμπα “eat me” και στον άλλο ώμο να σε χτυπά συμπονετικά το περσινό σου μπικίνι. Ράνια τρως. Και ψεύδεσαι και τρως. Και είμαι άσπρη, σα τη Χιονάτη. Να βρω προσφορά για self tan. Το μαύρο πάντα κόβει. Και οι κάθετες ρίγες, κάτι ξέρει ο Οβελίξ. Και η κλασική ερώτηση. «Μα καλά αυτά τα ρούχα δε τα ξεφορτώθηκα πέρυσι, πώς βρέθηκαν πάλι μέσα στην ντουλάπα μου; Μαμά; Είσαι εδώ μέσα;». Και μετά το βλέπω. Εκείνο. ΤΟ φόρεμα. Και ΤΟ άλλο. Και ΤΟ άλλο. Και δε μπαίνω. Και ρουφιέμαι σα να μη υπάρχει αύριο, σαν τη Ζωζώκα. Και δε μπαίνω. Και το #$%^ μελομακάρονο έχει ξεραθεί στα γέλια. Και τους το ορκιιιιίζομαι, τους το ορκιιιιίζομαι, πώς θα τα αγαπάω για μια ζωηηηηηή! Και ότι θα χάσω 498 κιλά σε ένα μήνα. Και μου φωνάζει ο σύζυγος «Θες να παραγγείλουμε;».. «Δύο πιτόγυρα απ’ όλα και μία ζίροου!».. Και το no mercy συνεχίζεται όταν ανοίγω το κουτί με τα ψηλοτάκουνα πέδιλα και ξυπνά πάλι μέσα μου η Carrie Bradshaw. Κλάμα με αναφιλητά καθώς τα αγκαλιάζω με πάθος. Τα στολίζω στη ντουλάπα μου και δίνω ραντεβού για το καλοκαίρι που το παιδί θα είναι μέσα Δημοτικού. Ακόμα πονά ο αστράγαλος από τη σαβούρα που έφαγα κυνηγώντας το δίχρονο να μην ορμήσει στην τούρτα των νεόνυμφων. Τουλάχιστον τα φορά εκείνη στο δωμάτιό μου και κάνει πασαρέλα. Δίχαλο και πάλι δίχαλο. Βαθύτατος αναστεναγμός.
Και κάπως έτσι μετά από 1 βδομάδα, πολύ σκόνη, πολύ %*@#$, πολύ κλάμα, πολλά πιτόγυρα, είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε το καλοκαίρι και επίσημα σε λίγες μέρες! Και ανυπομονώ (ΟΧΙ) για την επανάληψη του βασανιστηρίου τον Οκτώβρη….