Από μικρό παιδί θυμάμαι όλα τα κοριτσάκια να έχουν αγκαλιά μία κούκλα και να προσποιούνται την μαμά. Με απαλές και στοργικές κινήσεις κρατούν τις κούκλες τους, παίζουν μαζί τους, τους δίνουν φαγητό, τις κοιμίζουν και τις προσέχουν σαν αληθινά μωρά. Ένα ένστικτο που είναι καλλιεργημένο στις περισσότερες γυναίκες από πολύ μικρή ηλικία. Στην πορεία μεγαλώνεις, κάνεις την ζωή σου, σπουδάζεις, εργάζεσαι και το ένστικτο υπάρχει κάπου εκεί μέσα, στην άκρη του μυαλού σου και περιμένει υπομονετικά να βγει στην επιφάνεια την κατάλληλη στιγμή που θα χτυπήσει το βιολογικό ρολόι. Δεν συμβαίνει σε όλες τις γυναίκες όμως αυτό ή συμβαίνει και απλά το αγνοούν ή δεν δίνουν σημασία την ώρα της ενημέρωσης.
Όλα καλά μέχρι εδώ και όλα καλά όταν βρεθεί ο κατάλληλος ή τουλάχιστον έτσι αρχικά νομίζεις, αλλά αυτό είναι άλλο κεφαλαίο. Και έτσι όμορφα και αβίαστα η οικογένεια μεγαλώνει με τον άντρα που επέλεξες και έρχεται ο καρπός του έρωτά σας να συμπληρώσει την ευτυχία σας.
Τι συμβαίνει όμως στις περιπτώσεις που αυτό το πολυπόθητο μωρό δεν έρχεται έτσι όπως περιμένεις και όταν τα χρόνια περνούν και αρχίζει ένας γολγοθάς εξετάσεων ξανά και ξανά με αγωνία και άγχος να σε συνοδεύουν σε κάθε σου επίσκεψη στους γιατρούς και για μία δεύτερη και τρίτη γνώμη, μέχρι τελικά να καταλήξουν στο πόρισμα της δικής σου περίπτωσης;
Τα ζευγάρια που περνάνε από την δοκιμασία της υπογονιμότητας έχουν δύο δρόμους, ο ένας είναι να τους ενώσει και να τους κάνει ένα σώμα, να βγουν στο τέλος νικητές ή να εκδηλώσει τις αδυναμίες τους και στο τέλος να τους διχάσει και να χάσουν την πίστη τους και την ελπίδα να τα καταφέρουν. Οι γυναίκες περνάνε την μεγαλύτερη σωματική και ψυχολογική καταπόνηση, αλλά θα ήταν άδικο να θεωρηθεί και ότι δεν ισχύει το ίδιο και για τους άντρες ως προς το ψυχολογικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλά στάδια που θα περάσουν και το χειρότερο είναι το στάδιο της εξωσωματικής. Κατά την άποψή μου, οι δεκαπέντε μέρες που χρειάζονται για την πρώτη χοριακή μετά την εμβρυομεταφορά, είναι οι δεκαπέντε μέρες που δεν μπορείς να ξεχάσεις με τίποτα. Οι ώρες, ακόμα και τα δευτερόλεπτα, σου φαίνονται αιώνες και έχεις κιόλας ξεχάσει ότι μέρες πριν έχεις τρυπήσει την κοιλιά σου, έχεις βρεθεί σε ένα χειρουργείο για να σου πάρουν τα ωάρια και όλα τα συναφή. Αν είσαι από τις τυχερές, διαβάζεις τα αποτελέσματα της χοριακής με το θετικό αποτέλεσμα και αρχίζει το πανέμορφο ταξίδι της εγκυμοσύνης σου, αν όχι επιβάλεις τον εαυτό σου σε αυτή την διαδικασία ξανά και ξανά μέχρι εκεί που λες δεν μπορώ άλλο.
Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που λες τα κατάφερα και φτάνεις στον πέμπτο μήνα και μετά από μία εισαγωγή ρουτίνας ετοιμάζεται να πάρεις το εξιτήριο και βλέπεις υγρά και εσπευσμένα σε ετοιμάζουν για το χειρουργείο για να σου πάρουν το παιδί που δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Και βλέπεις ένα ζευγάρι μάτια να περνούν από μπροστά σου πάνω σε ένα φορείο τόσο άδεια και τόσο χαμένα που σκίζεται η καρδιά σου στα δυο και νιώθεις τον μεγαλύτερο πόνο στην ζωή και λυγίζεις χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για να απαλύνεις τον πόνο στο πιο αγαπημένο σου άνθρωπο, στην αδερφή σου που λατρεύεις και θες τόσο μα τόσο να την δεις ευτυχισμένη με ένα μωρό που τόσο μα τόσο λαχτάρα.
Αυτή η γυναίκα είναι η αδερφή μου, που όταν συνήλθε με τον χαρτί από τον υπέρηχο που έδειχνε την κουκκίδα του εμβρύου, έβαλε φωτιά και άναψε το καντήλι της και μέσα από τις στάχτες του ξαναγεννήθηκε και είπε δεν το βάζω κάτω θα τα καταφέρω. Και τα κατάφερε και ύστερα από τρεις εξωσωματικές με εγκυμοσύνες που δεν έφτασαν στο τέλος τους, κατάφερε και έφερε στον κόσμο τα παιδιά της, τα πολύτιμα και πολυπόθητα μωρά της που ήταν δύο και ήρθαν στον κόσμο για να την κάνουν μάνα και να την ανταμείψουν για τον αγώνα της και την πίστη της να μην τα παρατήσει και να παλέψει για να τα καταφέρει και να βγει νικήτρια στο τέλος. Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους μία αδιόρατη δύναμη που βγαίνει αβίαστα όταν το βάλουν πείσμα και το πιστέψουν πραγματικά.
Η αδερφή μου είναι μια μάνα ηρωίδα, πρότυπο για τα δικά μου δεδομένα, που ακόμα και μετά την γέννηση των διδύμων της παλεύει με τα δικά της θεριά και θα τα καταφέρει, γιατί είναι δυνατή και κρύβει κι άλλη τόση δύναμη μέσα της που τίποτα δεν μπορεί να της σταθεί εμπόδιο και θα τα καταφέρει στον αγώνα της που συνεχίζεται ακόμα.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που περάσανε τον δύσκολο δρόμο της εξωσωματικής, σε όλες όσες δοκιμάζονται ακόμα, αλλά και στις μανούλες τις καρδιάς που γέμισαν τις αγκαλιές τους και έδωσαν αγάπη και μία δεύτερη ευκαιρία σε παιδιά να νιώσουν το μητρικό χάδι.
Σοφία Λακιώτη